Loop naar de maan! Uitdaging: 15km trailrun

Een week nadat ik de longen uit mijn lijf fietste in de Alpen, deed ik voor Loop naar de Maan hetzelfde nog eens al lopend. Ik “moest” immers al sinds het bedrag van 250 euro een trail van 15km lopen en had kort ervoor gezien dat er in Wald – een uurtje met de trein van Winterthur – eentje georganiseerd werd tijdens het eerste weekend van september.

Na een gezellige briefing door de organisatie (lang leve kleine organisaties in deze!), was het tijd om op het plaatselijke voetbalveld van start te gaan. Een beetje gezigzag op datzelfde veld later, doken we de velden in.

Al is duiken niet het correcte woord, aangezien we onmiddellijk stegen. Dat ik daar duidelijk niet genoeg getraind voor was, werd al snel duidelijk. Onderstaande foto nam ik na amper anderhalve kilometer en toch loopt iedereen al ver vooruit 🙂

Kort nadien gingen een deel hoogtemeters opnieuw verloren, wat er weliswaar voor zorgde dat ik even op adem kon komen (elk nadeel heb se voordeel, weet-je-wel).

Al moet een mens zich bij dat “op adem komen” ook niet al te veel voorstellen, want het duurde niet lang of het ging weer omhoog en dat voor de volgende vier kilometer. Dat klinkt niet lang, maar als je weet dat we op die korte afstand 500 – van de in totaal 700 hoogtemeters – overbrugden, dan worden dat plots héél lange kilometers…

Gelukkig was het exact “juist” bewolkt: niet te warm, maar toch een mooi zicht op de omgeving. Af en toe kwam de Zürichsee piepen, dan weer de Glarnerbergen of de bergketen langs de Walensee. Al waren er evengoed momenten waarop zelfs rondkijken teveel gevraagd was, bijvoorbeeld toen we deze “Alpenweide”, inclusief koeien op de route, voor de voeten geschoven kregen.

Het is op foto’s moeilijk om een steiltegraad goed weer te geven, maar onderstaande foto geeft toch een beeld. Dat ik op het gps-hoogteprofiel achteraf percentages tot 35% zag, verbaasde mij totaal niet, want op dit stuk, tja, daar was lopen echt niet meer de omschrijving van wat ik aan het doen was. Strompelen en kruipen, dat omvat het eigenlijk beter 😉 . Dat een paar van de Nordic walkers mij tijdens de tocht dan ook inhaalden, was confronterend, maar ook heel logisch.

Na 6,5km kwamen we bovenop Farneralp, een plek die ik herkende van toen ik er tijdens de zomer moest zijn voor het werk. Ik ben nog maar zelden zo blij geweest een plek te herkennen, want zo wist ik dat het nu wel even bergaf moest gaan. Hoewel snel lopen er niet meer in zat (verzuurde benen, compleet verzuurde benen), was effectief lopen al een hoeraatje op zich waard 🙂

Nog meer hoera’s volgden voor het parcours in de daaropvolgende kilometers, dat – na bergop in open weilanden te zijn gebleven – het bos in ging en daar langs de Sagenraintobel naar beneden slingerde. Aangezien het er zo mooi was – en mijn tijd sowieso toch niet de moeite waard ging zijn – stopte ik zelfs een paar keer om foto’s te kunnen nemen 🙂

We staken de beek ook een paar keer over en hadden daarbij geluk dat de oversteekplekken sinds de avond ervoor vrij waren komen te liggen. Pas op, puur qua ervaring zou door water waden heel leuk geweest zijn, maar ik had al genoeg afzien om niet ook nog eens met natte voeten te willen verder lopen 😉

Dat dat afzien effectief het geval was, bleek een drietal kilometer voor het einde nog eens, toen ik van pure vermoeidheid over mijn eigen voeten (en een onooglijk steentje) struikelde en tegen de grond ging. Gelukkig hield ik er – behalve wat lichte schaafwonden aan knieën en handen – vooral de slappe lach aan over, omdat ik mij maar al te goed kon voorstellen hoe belachelijk die val er moet uitgezien hebben.

Ik was desondanks blij dat het vanaf dat punt niet meer al te ver was, al zat er wel nog een kort klimmetje en een venijnige trap (pestkoppen jong, die organisatie 😉 ) in de route vooraleer we definitief terug richting voetbalveld daalden. 2u37′ waren we ondertussen verder en eerlijk, ik was veel leger dan een week ervoor na 11u. Effectief lopen/stappen/strompelen deed ik gedurende 2u33′, want gezien de zwaarte van de route stopte ik effectief aan de bevoorradingen i.p.v., zoals normaal, al lopend iets te eten en drinken.

Ik heb al wel afgezien op looptochten en de halve marathon van Brussel blijft qua uitputting nog altijd de zwaarste (door te weinig training, dus absoluut mijn eigen fout), maar deze trail was zonder enige twijfel de fysiek uitdagendste en had achteraf bekeken bij een veel hoger inzamelbedrag mogen staan 😜. Toch probeer ik dit jaar opnieuw aan de start te staan. Want mooie tochten, die verdienen dat!