Maand in woord en beeld: november 2020 #2
Dag 321 – Winterthur by night
Dag 322 – Mooi weer en nog “teveel” verlof, dus vrije dag genomen en alleen gaan wandelen
Dag 323 – Poetshulp! Het strenge stemmetje in mij denkt “ale, kunt gij nu echt uw eigen appartement niet kuisen?”. Het sociale stemmetje countert met “ge geeft iemand werk, dat is keigoe!”. Ongeveer alle stemmetjes roepen “oh, hoe zalig is het niet dat heel het appartement proper is als ik thuis kom van het werk?”
Dag 324 – Nieuwe paadjes ontdekken vlakbij het werk
Dag 325 – Zo’n boek waarmee ge al lezend de trein af stapt, enkel kort even opkijkend om een straat over te steken, en daar niet mee stopt tot uw computer opgestart is om toch maar zeker geen woord minder te lezen dan mogelijk is
Dag 326 – Wandel- en babbeluitstap met een vriendin 😍
Dag 327 – Dag Rijn! Dat was even geleden 🙃
Dag 328 – Op naar de belastingsdienst met vragen over mijn eerste belastingsaangifte hier (de voorbije jaren werd dat automatisch van mijn loon afgetrokken en verdiende ik te weinig om nog iets apart te moeten indienen; nu ik een permanente verblijfsvergunning heb, werkt het zoals bij zelfstandigen: eerst alles krijgen, dan betalen en dus aangifte indienen)
Dag 329 – Eerste dag home-office, die meteen van pas kwam toen ik besefte dat ik twee boeken al had moeten indienen bij de bib en die tijdens mijn middagpauze snel kon gaan terugbrengen
Dag 330 – Middagpauzeloopje
Dag 331 – Oh zo mooi vormgegeven kaartjes van een cursus morning pages
Dag 332 – Een boek kopen omwille van de prachtige tekeningen, maar dan ook een tekstje tegenkomen dat perfect het overwegende gevoel van de afgelopen zes jaar uitdrukt: “Vertrekken en tegelijk thuisblijven, dat zou ik eigenlijk het liefste willen…”
Dag 333 – Ingediend! Opluchting, want mannekes, zo’n compleet nieuwe belastingsaangifte, dat geeft toch wel wat stress
Dag 334 – Speedelecs testen met een toertje rond de Zürichsee, inclusief korte – want koude – stop in Rapperswil
Dag 335 – Als kind begreep ik niet dat mijn moeder zo gemakkelijk met vanalles moest wenen. Als volwassene zit ik mijn tranen weg te slikken, wanneer iemand die ik niet eens ken, op pensioen gaat…
Het was toch heel ontroerend dat op pensioen gaan. Hier ook traantjes. Van mij had ze gerust nog een tijdje mogen blijven.
Ja, van mij ook. Op zich kijken we veel minder vaak naar het Belgisch nieuws dan vroeger, maar toch regelmatig genoeg om haar te missen 🙂 Anderzijds denk ik dan ook: zoveel jaren gewerkt, dat ze maar geniet van dat welverdiend pensioen!
Waar jij wandel- en babbelafspraken met vriendinnen hebt zeg, amai!
Die foto van de Rijn… schitterend.
En ja, Martine Tanghe, blijkbaar zat half Vlaanderen te snotteren… (ik ook, mind you)
Dit was echt wel een zot panorama voor een wandel- en babbelafspraak, al gebeurt dat met die vriendin wel vaker, want ze woont een groot deel van het jaar ook in Zwitserland, maar dan wel in de Alpen. Al was dit een uitstapje van bij mij thuis, we moesten er gewoon wat verder voor reizen met de trein 😉
Ik ben altijd al graag naar dat uitkijkplekje aan de Rijn gereden, maar sinds ik deze zomer een paar kilometer verderop begonnen ben aan mijn fietstocht naar België, roept het ook meteen een hele hoop herinneringen op aan al die plaatsjes aan de Rijn kilometers stroomafwaarts 🙂
oh, hartjes voor Jacominus Gainsborough/Rebecca Dautremer!
Vertrekken en tegelijk thuisblijven is mogelijk als je thuis bent bij jezelf. Liefs!
Ja, dat is waar. Al is het ook wel fijn te weten dat ik dat gevoel van “thuis” niet enkel bij mijzelf, maar ook bij anderen kan vinden, wat in deze periode natuurlijk net heel moeilijk is.
Jacominus Gainsborough was zo mooi! Ik denk dat ik het voor mijzelf opnieuw ga kopen, maar in de originele Franstalige versie, zodat ik deze toch cadeau kan doen. Want daar was ik dus na het lezen over aan het twijfelen, of ik het nog wel cadeau wilde doen of toch zelf bijhouden 🙂
Oh dat boek kon ik ook zo moeilijk opzij leggen! Zo mooi, goed geschreven etc. Wat een mooie natuur daar!
Een poetshulp vragen vind ik zeker niks slecht, zolang jullie je er goed bij voelen, why not.
Oh ja, wij voelen er ons zeker goed bij. Ik heb er totaal geen probleem mee dat er iemand in ons appartement komt, zeker niet als die alles properder achterlaat dan het was 😉
Denk dat het eerder een soort misplaatst schuldgevoel is, omdat mijn ouders vroeger én werkten én een gezin hadden én hobbies én toch elke week heel het huis schoonmaakten, wat mij dus echt niet lukt.
Applaus voor de poetshulp!!!! Ik zou niet meer zonder kunnen 🙂
Ja, dat is zo’n zaligheid! We hebben er in België lang een gehad, maar hier vonden we het altijd zo duur. Het blijft duur genoeg, maar ondertussen is het de rust en de tijd wel waard 🙂
oh ja hoeraaa voor poetshulp. Ik krijg een pesthumeur van zelf te moeten kuisen.
jakkes, nieuwe belastingssystemen uitdokteren, ik zou ook stress krijgen!
Ja, ik kuis ook echt niet graag. Met vrolijke, luide muziek eventueel, maar zelfs dan ook enkel maar als het echt niet anders kan… Die poetshulp is een van de laatste dingen waar we maar niet konden wennen aan de Zwitserse prijzen, maar nu we allebei een job hebben, is het de rust en tijd wel waard 🙂