Maand in woord en beeld: oktober 2021 #1
Dag 274 – Superinteressante voormiddag, zo fijn dat ik daar dankzij mijn huidig werk aan kan deelnemen!
Dag 275 – Wandelingetje met schattig gezelschap 😍
Dag 276 – Parijs-Roubaix met thee in de tas die steeds een glimlach op mijn gezicht tovert
Dag 277 – Onze theecollectie doet dat overigens al evenzeer 🥰
Dag 278 – Wachten op Belgisch gezelschap in het station en er van profiteren om nog eens een Nidelchüechli te eten 😋
Dag 279 – Wanneer ge van vermoeidheid in de MRI-scanner in slaap valt en dat quasi het rustgevendste moment van de dag was, dan was het een te drukke en stresserende dag
Dag 280 – Teametentje van de “afdeling gemeente-eigendommen”, dat betekent ook eentje van die eigendommen ontdekken
Dag 281 – Twee keer raden welk land we zonet binnengereden zijn… 🤦♀️
Dag 282 – Lentefeest van Johans petekindje op een supermooie locatie 😍
Dag 283 – Vogelspotwandeling langs de Paardeweide
Dag 284 – Typisch Belgisch bij het binnenrijden, typisch Belgisch bij het vertrek (kunnen die fietspaden nog smaller?!), chance dat we toch die mooie plekjes tussendoor gezien hebben 😜
Dag 285 – In de categorie “minder leuke gesprekken”, dat waarin het niet meer gaat om “operatie ja of neen”, maar “operatie nu of binnen een paar jaar”
Dag 286 – Avondwandelingetje richting massagesalon 😊
Dag 287 – Met de collega’s gaan eten aan het meer en kijk, de eerste sneeuw in de bergen is gevallen! 😍
Dag 288 – Uurtje vroeger stoppen op het werk voor een wandeling in het lokale bos / kloof
Dag 289 – Samen met ons bezoek de volledige toer wandelen liet mijn enkel nog niet toe, maar het gedeelte met het mooie uitzicht lukte gelukkig wel 😊
Ik vind dat zulke leuke mokken.
Verdrietig: dat minder leuke gesprek. Sterkte!
Bedankt!
Ik had die mok vroeger al wel eens op foto gezien en vond ze toen al superleuk, dus toen ik ze in de shop van het Vitramuseum zag staan, was het meteen beslist dat er zo eentje mee naar huis moest 🙂
De mooie theepotjes (met ongetwijfeld lekkere thee erin) maken me blij, maar het is veel minder fijn om te lezen dat de operatie er ooit zit aan te komen. Veel goeie moed gewenst!
Merci! De operatie geeft gelukkig wel goede vooruitzichten op minder pijn, dus dat maakt het makkelijker om te aanvaarden, maar het is inderdaad desondanks niet fijn zoiets te horen te krijgen.
Wow, in slaap vallen in de MRI, waar ik heel de tijd denk ‘niet schrikken, niet schrikken want je mag niet bewegen’ (als er een nieuwe cyclus begint) maar dat gebeurt natuurlijk elke keer (ik moet daar elk jaar ne keer in, soms wat meer, soms wat minder).
Pfoe, elk jaar een MRI… hopelijk “enkel” als controle?
Ik ben blijkbaar abnormaal relax bij zo’n dingen, want toen ik vorig jaar een cortisone-inspuiting in mijn heup moest krijgen, maakte de dokter zich zorgen, omdat ik zo’n “extreem lage hartslag” had. Hij ging ervanuit dat wat hij zag een verhoogde hartslag was, terwijl ik gewoon mijn normale hartslag in rust had. Geen idee waarom ik daar zo rustig bij blijf, misschien vooral het idee dat ik toch niets kan doen en hoe dan ook alles moet overlaten aan de specialisten? Nu ja, bij andere dingen kan ik dan wel weer superzenuwachtig zijn, terwijl anderen rustig blijven, dus veel is aard van het beestje waarschijnlijk 🙂
Minder fijn om te lezen dat er een operatie zit aan te komen… maar wat zijn die andere foto’s weer mooi en grappig!
ah dat was dus een tas en niet een froemelbekertje.
ik kocht vroeger in station ook altijd een rijsttaartje.
je kan zien dat je de grens overgaat in Wallonië en niet in Vlaanderen: de lichten branden.
Hihi ja, ’t is wel degelijk een echte tas. Ik vind het een zalig ontwerp, een porseleinen tas maken van zo’n froemelbekertje 🙂
Dat taartje is geen rijsttaartje: de bodem is gelijkaardig, maar de vulling is puur met room, niet met rijst. Rijsttaartjes (of rijstpap) kennen ze hier niet, die eet ik dus graag nog eens als ik in België ben (hoewel, een bresilienne – kennen ze hier ook niet – krijgt dan meestal wel voorrang 😉 ).
En ja, dat viel ons ook op toen we de grens tussen Wallonië en Vlaanderen overgingen, dat de lichten daar weer uit waren. Gelukkig, want het dat is zo absurd, dat die de hele tijd branden!
Oké van die glazen potjes met mooie labels begint mijn inner-Marie Kondo lichtjes te kwijlen!
Haha, dat is eigenlijk echt onnozel hoe content ik van die potjes word, maar ik snap jouw inner-Marie Kondo dus volledig 🙂