Oe is ’t?
Wie mij op Instagram volgt, is nog een beetje mee met wat mij tegenwoordig zo allemaal bezighoudt. Hier op de blog komt het er helaas minder van, want tja, snel een fotootje met onderschrift online zwieren gaat nu eenmaal sneller dan een heel bericht typen. Maar eigenlijk vind ik dat zonde, want ik blog nog altijd graag, maar er is gewoon te weinig tijd om over alles in ’t lang en in ’t breed te schrijven. Daarom dit keer kort maar krachtig over vanalles en nog wat en zo in totaal toch een lang bericht (ofte een as we speak zoals op veel blogs te lezen is (als ik het juist voorheb naar een idee van Kelly), maar dan met een andere titel 😉 ):
- bezig met: een verhuis voor te bereiden. Weeral eentje, want nadat ik in juli verhuisde naar een tijdelijke kamer trok ik begin oktober in bij een koppel dat ik via via had leren kennen. Zij wilden graag terug in een WG (een Wohngemeinschaft) wonen; ik vond dat ergens wat raar (omdat ik – toen ik nog deel was van een wij – echt wel niemand continu in huis zou hebben willen hebben), maar tegelijk dacht ik “hey, als zij dat willen en we komen alledrie goed overeen, waarom dan niet?”. Tja, omdat ze na een maand zouden beseffen dat ze het hele WG-concept een beetje ontgroeid zijn en mij zouden vragen om weer te vertrekken, daarom bijvoorbeeld niet… Vorige week was dus een helse week met 11 appartementsbezoeken (lang leve mijn – weeral! – flexibele werkgever), maar het leverde wel een appartement op waar ik begin december naar verhuis. En met een beetje chance heb ik aan al dat verhuizen wel een vriendschap overgehouden, dus dat is ook al iets.
- uitkijken naar: rust. Ik denk en hoop dat dit appartement (mijn vierde adres dit jaar…) eindelijk eentje zal worden waar ik wél langer dan een paar maand kan wonen. En oh, mensenlief, ik kijk er zo naar uit om terug een plekje te hebben waar mijn spullen niet voor de helft in dozen staan. Waar ik mijn ding kan doen, dat helemaal van mij is. Nog even mijn energie verzamelen voor de derde verhuis van dit jaar en dan: rust, rust, rust! En dat het leven nu niet durft om nog iets te laten gebeuren, ’t is genoeg geweest voor dit jaar!
- trots op: het feit dat ik ondanks de voorbije onstabiele maanden vol emoties gewoon nog overeind sta. Én de anti-depressiva die ik neem tegelijk succesvol aan het afbouwen ben. Dat dat lukt, ik sta er soms nog van te kijken. En dan soms, dan denk ik gewoon: “echte Haaike is eindelijk, eindelijk terug”. Hoe slecht het met momenten ook gaat, dát gevoel en het feit dat ik voor het eerst in jaren echt oprecht vind dat ik goed bezig ben (en dat ook gewoon zeg), dat is meer waard dan wat dan ook!
- werken aan: een goed evenwicht vinden tussen rust, werk, sporten en een sociaal leven. Het is evident dat het de voorbije maanden allemaal niet van een leien dakje liep, maar ik ben er wel aan blijven werken om dat evenwicht te vinden. Niet altijd even succesvol, maar meestal lukte dat vrij ok. En ook daar: komt dat tegen seg, dat dat gewoon lukt!
- lezen: The time of our singing. Ik ben er al veel te lang in bezig eigenlijk, deels omdat het niet het makkelijkste verhaal is, deels omdat ik de laatste tijd zelden toekwam aan langer lezen dan een kwartiertje ’s avonds. Maar ondertussen zit ik wel helemaal in het verhaal, dus het ziet er naar uit dat ik het toch nog ga uitlezen, hoera!
- gefrustreerd over: het feit dat ik geld ga moeten geven aan iets dat ik niet eens wil, namelijk een smartphone. Mijn bank vraagt voor nieuwe betalingen namelijk steeds een bevestiging op een tweede toestel. Vroeger deed ik dat op de pc van J., na de breuk op de oude – maar eigenlijk nog vrij nieuwe en vooral super onderhouden – smartphone van mijn vader. Alleen is die twee weken geleden verdwenen op de bus: gestolen of uit mijn zak gevallen, geen idee, maar ik moet dus wel een nieuw of tweedehands exemplaar aanschaffen, want zonder kan ik geen betalingen meer doen (en kan ik niets posten op Instagram, maar dat zou geen reden geweest zijn voor een nieuwe).
- kijken naar: meer dan normaal. Een aantal verstand-op-nul-programma’s, omdat mijn hoofd daar soms gewoon nood aan heeft en tegenwoordig nog wat vaker dan normaal (Project Runway en Ons eerste huis, ik kijk naar jullie). Daarnaast kijk ik nog steeds heel graag naar Winteruur en ontdekte ik dankzij een lezeres van deze blog (*zwaait naar C.*) de heel mooie aflevering van Alleen Elvis blijft bestaan met Ilja Leonard Pfeijffer en wil ik nu alle andere afleveringen ook bekijken (wat sowieso nooit gaat lukken, want ze zijn nog maar twee dagen beschikbaar en duren elk telkens anderhalf uur).
- luisteren naar: veel! Lang leve mijn broer met de oneindige stroom aan goede tips. En Spotify, waar ik recent een abonnement op nam na een paar maanden gratis testen.
- dankbaar voor: de mensen in mijn leven. Ik ben er eentje kwijtgeraakt, maar er zijn er zoveel voor in de plaats gekomen. Mijn collega’s die meer steun geven dan ze zelf waarschijnlijk beseffen, nieuwe mensen die ik in Winterthur leerde kennen, “oude bekenden” uit Zürich waar ik weer tijd voor maak… Ze kunnen de pijn niet wegnemen, maar ze verzachten hem wel.
- nagenieten van: vorig weekend toen mijn broer hier was. De onnozele dingen waar ik met hem om kan lachen, de stevige wandeling die we deden, het fantastische concert van Nick Cave waar we naartoe gingen, het feit dat hij mij tijdens dat concert vastpakte exact toen het nodig was. Echt waar mensen, ik wens iedereen een mens als mijn broer toe!
- verbaasd over: de verpleegster van mijn grootmoeder die mij vroeg wat mijn moedertaal was, “want dat is niet het Nederlands he, toch?”. Het is inderdaad wel zo dat ik de laatste maanden gemiddeld amper 1x per week Nederlands spreek; de rest van de tijd spreek ik voornamelijk Duits en af en toe Engels of Frans en hoor ik Zwitsersduits, “gewoon” Duits, Engels of Frans. Lezen en schrijven in het Nederlands doe ik daarentegen wel nog veel, dus ik vind het toch een beetje freaky dat die taal – mijn moedertaal! – mij nu al een beetje ontglipt. Naast de opmerking van die verpleegster merk ik immers zelf ook dat ik af en toe al eens langer naar een woord moet zoeken en rare woordcombinaties of zinsconstructies maak, gebaseerd op een vertaling uit het Duits.
- proberen: kickboxen! Ik droom er al sinds mijn puberteit met vlagen van om een boksbal en -handschoenen in huis te halen. Die eerste is er nog niet, maar sinds begin oktober volg ik één keer per week kickboxles en dat doet meer deugd dan ik verwacht had. Het is anderhalf uur afzien en zweten gelijk zot, maar achteraf is mijn hoofd zo fantastisch leeg. Deze week deed ik de les voor het eerst ook met eigen bokshandschoenen en dat maakte het meteen nog een pak meer uitdagend, maar ook toffer (al ga ik toch maar eens kijken voor een mondstuk, nadat ik op het nippertje een – weliswaar niet heel harde – slag van mijn tegenstander kon ontwijken 😉 ).
Nog een “oe is ’t” die ik gemist heb en waar jullie benieuwd naar zijn? 🙂
40 reacties
-
Pingback: Oe is ‘t? (3) – Le petit requin
Als antwoord kan dit tellen. 😉 Fijn dat het, ondanks alles, toch nog gaat. Veel succes op je nieuwe appartement!
Haha, echt kort en bondig zijn, dat blijft een uitdaging voor mij 😉 En: bedankt!
Super dat je beetje bij beetje terug op je positieven komt en vooruit gaat. Ik hoop dat het nieuwe appartement je rust kan brengen, want zoveel moeten verhuizen lijkt me allesbehalve leuk. Oh, kickboksen, dat lijkt me wel leuk en een heel goede manier om te ontstressen.
Nee, ’t is inderdaad niet tof, al dat verhuizen. Ik kan maar niet tot rust komen, dat gevoel krijg ik er vooral van… Maar gelukkig is dat binnenkort (nog anderhalve week, joepie!) normaalgezien voorbij 🙂
En kickboksen is absoluut perfect om te ontstressen; echt letterlijk alle frustraties eruit kloppen 🙂
Ik hoop dat het een fijn plekje wordt. Het adres moet je dan maar eens e-mailen 🙂
En leve spotify, ik zal je eens moeten zoeken!
Merci! En ik mail je nog, met mijn adres en mijn spotifyaccount 😉
Zo blij om te lezen dat je een appartement gevonden hebt, ik heb de afgelopen weken nog vaak aan je gedacht. Ik hoop ook echt voor je dat je daar tot rust mag komen. Alle goeds gewenst!
♥
Oh ik ben blij dat je je eigen stekje gevonden hebt! Het gaat je goed doen om tot rust te komen.
Ja, ik kijk er zo naar uit! En ’t begint ook echt wel nodig te worden, ik loop de laatste dagen precies in een waas van vermoeidheid rond…
Ik wens je een goede verhuis toe en nadien een fijne thuis waar je tot rust kan komen! Maar ik ben vooral blij te lezen dat je jezelf en de kracht in jezelf hebt teruggevonden.
Merci! En ik ben daar ook heel blij om; ’t is erg dat er een relatiebreuk voor nodig was om mijzelf terug te vinden, maar tegelijk: zo is er tenminste toch iets goed aan 🙂
Fijn om dit allemaal te lezen. Volgens mij ben je keisterk en komt alles uiteindelijk goed.
Oei, ik wilde die aflevering met Ilja Leonard Pfeiffer ook nog zien eigenlijk. Dat zal niet meer lukken dan.
Uw moedertaal verliezen, dat kan toch gewoon niet? Blijven schrijven!
En verder: hoera en you go, girl!
Ah, jammer, die aflevering was nochtans de moeite! Een van de mooiste dingen die hij zei was deze zin: “Ik ben zeker genoeg om onzeker te durven zijn”. En een van de interessantste ging over “het idee dat alles maar een mening is, dat feiten ook maar een mening zijn” en hoe daaruit fake news ontstaat.
Ik ben hier al voorbeelden tegengekomen van mensen die hun moedertaal verloren zijn (of ze nog maar amper spreken), al waren die meestal wel nog jonger toen ze verhuisd zijn. Maar ik blijf alleszins schrijven om te oefenen 😉
Ik had ooit een collega die hier was opgegroeid, op haar 20e naar Duitsland was getrokken en pas na 35 jaar terug naar België kwam. Ze onderhield uiteraard wel contact met het thuisfront. Dat merkte je écht. Ze begreep alles wat wij zeiden en kon zich ook prima uitdrukken, maar vooral qua uitdrukkingen kwamen er soms héle grappige constructies uit. Ach, het maakte haar uniek en da’s toch ook heel wat wat? 😉
Haha, ik zal het zo proberen bekijken, telkens ik rare constructies bouw 😉
Gij zijt toch een straffe madam, hoor… blij te horen dat het beetje bij beetje beter gaat. En zoals Gerhilde zegt: blijven schrijven! We mogen jou niet volledig verliezen aan Zwitserland 😉
♥
Een deel van mij zal sowieso altijd aan België blijven hangen (en voor de taal ga ik extra mijn best doen, want hoe onbruikbaar ze in de rest van de wereld ook is, het is en blijft toch “mijn” taal 🙂
Ge zijt een sterke madam, Haaike! Hoe positief jij blijft, echt bewonderenswaardig!
Goeie titel voor dit stukje! Ik sla mezelf nu voor de kop dat ik, als West-Vlaamse, daar zelf niet ben op gekomen toen ik een Nederlandstalige titel zocht voor mijn ‘as we speak’ berichten en dan maar voor het archaische ‘dezer dagen’ ging *rolt met ogen*
Haha, ik vond dat nochtans ook een toffe titel (en eentje die mij op zich wel beter zou helpen om mijn algemeen Nederlands te behouden dan de mijne 😉
En: merci! ♥
Ik wens jou een goede en hopelijk laatste verhuis toe! Leuk om te lezen dat alles toch in zijn plooi begint te vallen nu 🙂
Ja, ben er ook blij om! Eindelijk terug écht ergens zijn i.p.v. continu dat gevoel van tijdelijkheid te hebben (want hoe graag ik ook reis en hoe van dat gevoel van tijdelijkheid daar, thuis moet ik het precies toch niet echt hebben 🙂
Goe bezig Haaike! Ik gun je zo de rust in je nieuwe appartement. Als je je nieuw adres mailt, dan help ik je graag om het Nederlands te onderhouden 🙂 En als je maar één aflevering meer kan zien van Alleen Elvis dan zou ik toch voor Hilde Van Mieghem gaan 😉
Dat is gelukt! En stiekem nog wel meer afleveringen dan enkel die met Hilde Van Mieghem, al heb die echt aandachtig bekeken en de rest met een half oog terwijl ik bezig was met andere dingen. Ik ga er alleszins op letten om bij een volgend seizoen sneller te beginnen kijken 🙂
En: ik mail je nog!
Fijne update. Blij dat je je draai weer begint te vinden.
Merci!
Zo blij dat je een nieuw appartement hebt gevonden. Vooral omdat je nu weer je eigen plekje krijgt. Eentje dat je mag inrichten zoals jij het wil en waar je alles kan doen op je eigen tempo. Ik weet dat vrienden en familie de pijn niet voor je kunnen wegtoveren maar vind het geweldig dat diezelfde mensen er wel in slagen om hem te verzachten en alles wat draaglijker voor je te maken. Hopelijk heeft dat eigen plekje binnenkort hetzelfde effect. xxx
Merci! En ongetwijfeld: ik kijk er zo naar uit om het in te richten! En om niet meer langer op mijn werk te blijven, om mijn medebewoners zo weinig mogelijk te storen…
Je mag jezelf trouwens ook rekenen bij die mensen: ook al spraken we elkaar nog maar één keer, het deed echt deugd om mijn hart te mogen / kunnen luchten! Merci ♥
Ik voeg er met veel plezier nog wat ontmoetingen aan toe wanneer je in België bent. Geniet er binnenkort maar van om je boeken terug te kunnen uitladen. 😉
Je bènt en blijft een straffe madame, Haaike, zoveel krachtdadigheid die in jou zit. De wil die er is, je kijkt volop vooruit. Wow! Als je een nieuwe smartphone zoekt die niet per se nieuw hoeft te zijn…kan ik jou groupon aanraden (refurbished). Wij hebben er alleszins goede ervaring mee ;-). Ik hoop inderdaad mee met jou dat je weer rust mag vinden, een plekje voor jezelf en hopelijk de laatste verhuis voor jou die eraan komt binnenkort. Houd me zeker op de hoogte ivm adres (je hebt nog wat tegoed hé 😉 ). Weet dat ik aan je denk, ook al breng ik dit niet altijd onder woorden x
Merci Hilde ♥
Eens ik geïnstalleerd ben, schrijf ik je! 🙂
En groupon ga ik eens bekijken, want zelfs tweedehandssites zijn hier in Zwitserland nog duur blijkbaar 🙂
Ik kan me voorstellen dat kickboxen deugd doet, zo efkes alles van u af kunnen meppen, aaaah, heerlijk!
Fijn te lezen dat ge uw draai vindt in Zwitserland, én een appartement gevonden hebt… Heel benieuwd naar uw eigen stekje 🙂
Ja, dat is het echt, alles van mij af meppen! Zá-lig 🙂
En dat eigen stekje, dat komt hier nog wel eens aan bod. Nu eerst nog wat inrichten; gisteren heb ik al stoelen gevonden, die ik vandaag kan afhalen. Dan nog een tafel, zetel, bureau… er is nog wat werk aan 😉
Zot eigenlijk he, dat we er soms van staan te kijken dat de dingen gewoon goed lopen…
De tol van het vele verhuizen en dat verlangen naar ene eigen plekje, daar kan ik goed inkomen. Dat heeft een mens echt nodig he, om tot rust te komen. Ik duim hard mee met jou dat dit appartementje jouw nieuwe nestje zal zijn en dat je er voor een degelijke tijd op je gemak zal zitten.
En wat heerlijk dat je zo´n broer hebt <3 Echt heel mooi om dat te lezen.
Het ga je goed, lief Haaike.
Merci Kathleen ♥
Ja, zot inderdaad, die verbazing over hoe goed dingen gewoon kunnen gaan. Terwijl we het ergens wel zouden kunnen weten, maar het door de omstandigheden dan toch weer vergeten zijn…
Ik wens je zo hard je eigen plekje toe en nu voor lang. Een plek waar je nog meer je eigen kracht kan vinden of eigenlijk gewoon herkénnen (want begot, je hebt er nogal wat van in je, dat is duidelijk!) en van waaruit je stilletjesaan ook weer meer kunt gaan opbouwen naar een leven zoals jij het graag wilt. Ik heb alvast enorm veel bewondering voor hoe je dit allemaal doorspartelt. Chapeau!
♥
Er is nog veel werk aan mijn plekje, maar ook boordevol dozen en zonder tafel, stoelen, zetel… voelt het al zo hard “van mij”. Heerlijk!