Oe is ’t? (3)
Aangezien het hier even stilletjes bleef, dacht ik: tijd voor nog een “oe is ’t?” 🙂
- blij met: iets heel onnozels, zijnde het nieuwe toetsenbord van mijn laptop (die een afneembaar toetsenbord heeft en ook als tablet kan gebruikt worden). Het oude sloot namelijk niet meer goed aan, waardoor ik om de vijf botten niet meer kon typen. Zeer irritant en een van de redenen dat er, op een gedichtje na, niets verscheen, want een touchscreen vind ik te onpraktisch voor meer dan het hoogstnoodzakelijke.
- lezen in: de Little House-reeks van Laura Ingalls Wilder. Ik las net het laatste deel uit, maar heb nog twee boeken over haar dochter, dus ik kan nog even verder verzwelgen in nostalgie met een van mijn favoriete reeksen als kind.
- gestart met: opnieuw te werken bij mijn “oude” job. Mijn onbetaald verlof is voorbij en dus werk ik er vanaf nu opnieuw 60%. Ik keek er naar uit (want hoera voor terug bezig zijn met monumentenzorg), maar tegelijk ook tegen op (want boehoe voor de stress door de onrealistische productiviteitsdoelstellingen en het systeem waarin ik tot op de vijf minuten precies moet ingeven wat ik voor welk project gedaan heb) en na de eerste week zijn beide gevoelens nog steeds in evenwicht…
- piekeren over: hoe ik bovenstaande job ga combineren met al de rest de komende maanden. Mijn thesis is namelijk jammer genoeg niet af: paniekaanvallen en blokkages zorgden voor een zeer zware juli, waardoor ik in augustus, toen ik totaal onverwacht te horen kreeg dat ik toch later dan 31 augustus mag afgeven, bewust even afstand nam. Geen ideale situatie, want naast de oude job en de thesis is er ook de bijverdienste aan 40%, waardoor mijn bordje momenteel overvol ligt. Eentje zal moeten sneuvelen, alleen weet ik nog niet welke van de drie: die thesis niet afwerken voelt (nog) niet als een optie – en zou mijn zelfvertrouwen ook niet bepaald deugd doen -, die job in monumentenzorg is tot nu toe mijn enige kans geweest om iets in die sector te doen, waardoor ik schrik heb dat ik – als ik die opgeef – er misschien niet meer terug in geraak. De bijverdienste dan maar? Inhoudelijk de meest logische keuze, maar laat net die job er de afgelopen weken voor gezorgd hebben dat ik toch een beetje het gevoel kreeg iets (goed) te kunnen. Het verschil tussen het gevoel na een dag bijverdienste en na een dag hoofdjob, het is pijnlijk groot. En om nu net datgene wat mij een beetje zelfvertrouwen geeft, weg te halen… mja, ook niet zo ideaal. Moeilijke knoop dus, waar ongetwijfeld nog wat verder over zal gepiekerd worden…
- dankbaar voor: de betere momenten tussen Johan en mij de laatste tijd. Ook tussen ons is de zomer niet evident geweest, getriggerd door bovenstaande problemen aan mijn kant en andere problemen aan zijn kant. Dat de gebeurtenissen tussen ons van twee jaar geleden ook nog niet helemaal verwerkt zijn, helpt uiteraard ook niet. Gelukkig lijken we – op zijn minst momenteel – weer in rustiger vaarwater te zitten.
- trots op: het feit dat ik ondanks al het gepieker en getwijfel niet ingestort ben.
- kijken naar: Eigen kweek. Jup, nu pas, ik weet het 😉
- content met: de eerste verloren kilo’s. Er zijn er nog véél te gaan voor er weer sprake is van een gezond gewicht, maar dat doet er niet toe: eentje – of zelfs een halfje – per keer, meer moet dat niet zijn.
- genieten van: sporten. Geen zotte dingen, maar voor iemand die altijd graag gesport heeft, was vorige zomer – met de zware vitaminetekorten – een harde dobber. Een kwartier moeten bekomen omdat ik een trap moest opstappen, na 3km onderweg op een bankje in slaap vallen de eerste keer dat ik terug een wandelingetje van 4km maakte… het ligt ondertussen gelukkig achter mij en hoewel het overgewicht duidelijk voor traagheid zorgt, heb ik vorige week toch maar bijna 90km rond de Bodensee gereden, deed ik samen met familie een supermooie gletsjerwandeling van 10km en ander moois. Zo-veel deugd van!
- proberen: wecken. Afgelopen weekend maakte ik appelmoes met appels uit de tuin en legde ik – van de moestuinbuur gekregen – komkommers in azijn met kruiden in om vervolgens alle potten te wecken. Nu duimen dat het gelukt is (de potjes zitten alleszins potdicht 😉) en dan wordt dit een goed alternatief voor onze – in omvang beperkte – diepvries!
- nagenieten van: het bezoek van mijn broer, zijn vriendin en mijn ouders. In totaal 12 heerlijke dagen, waarin we in de Alpen gingen wandelen en fietsen, onnozel deden en serieuze babbels hadden. De afstand voelde dit jaar veel zwaarder en ook al mag ik, in vergelijking met sommige andere expats, echt niet klagen met real life-contact in januari en april, uiteindelijk is dat echt niet veel voor mensen die mij zo nauw aan het hart liggen. Die dagen hebben zo ongelooflijk veel deugd gedaan en mij meer dan wat anders overeind gehouden!
- verlangen naar: rust. Het is ondertussen al veel te lang het eerste antwoord dat in mij op komt wanneer gevraagd wordt wat ik het liefste wil en ik hoop dat er ooit een moment komt waarop ik die rust gevonden heb.
Ik wens je die rust zo toe!
Merci! ♥
Ik hoop dat je de knoop kan doorhakken, en dat je rust kan vinden!
Zorg goed voor jezelf <3.
Merci! ♥
Ik hoop dat je tussen alle drukte door genoeg momenten rust kunt vinden. Blij dat je ook kunt genieten van de dingen.
Succes!!
Merci! ♥
En ik ben zo blij dat “kleine gelukjes opschrijven” ondertussen een gewoonte geworden is; het neemt de zorgen niet weg, maar het maakt dat ik tenminste niet enkel die opmerk.
Ik duim mee dat je snel die rust vind en je een knoop kunt doorhakken. Ik zit zelf ook met een gelijkaardig gepieker, het is niet eenvoudig…
Wat doe jij trouwens als bijberoep?
Merci! ♥
Ik werk als verkoopster in een outdoorwinkel, iets heel anders dan al de rest dus 😊 Eigenlijk ben ik er gewoon mee gestart om in de periode van onbetaald verlof op de hoofdjob toch nog iets van inkomsten te hebben, maar dan zonder de stress van de hoofdjob. Blijkt dus dat ik dat eigenlijk wel graag doe. En dat het – los van hoe lang ik het als job zou doen – sowieso interessant is, omdat ik zelf een aantal “outdoorhobbies” heb en dus ook bijleer over dingen die ik hoe dan ook ga kunnen blijven gebruiken (regenbescherming, wandelbroeken, slaapzakken, tenten etc.).
Wat zijn bij jou de verschillende keuzes? Ik hoop dat het gepieker ook bij jou niet te lang meer duurt! Wat het ook wordt: succes met beslissen!
Hij is je gegund, die rust. En hij zal er ook wel komen. Een lastige knoop om door te hakken inderdaad.
Merci! ♥
Fijn om nog eens iets te lezen hier, ik heb nog een aantal keer aan jou en je thesis gedacht.
En die rust, die wens ik je net als de anderen hier heel hard toe!
Merci! ♥
Dat is idd veel op je bordje. Misschien kan je de bijverdienste on gold zetten tot je thesis af is? Veel succes en sterkte nog!
Merci! ♥
Die bijverdienste was eigenlijk sowieso niet bedoeld om lang te doen, maar net dat is wat mij momenteel mentaal – op zijn minst op professioneel gebied – overeind houdt, waardoor ik schrik heb wat de combi “hoofdjob + thesis” gaat doen (ofte: twee dingen die mij heel veel stress geven).
Een bezige bij. In heel veel opzichten.
😊 Misschien in een beetje te veel opzichten…
Fijn dat je terug bent! Ik heb me ook een paar keer afgevraagd ‘oe het met je was’…
Merci! ♥ Lief dat je aan mij gedacht hebt! Ik mail je nog trouwens (beetje achterstand door combi bezoek en dat stomme toetsenbord 🙂 ).
Ik duim mee voor wat rust in het hoofd. Hopelijk kan het feit dat je stilletjes aan terug wat meer kan sporten daar ook bij helpen. Ook het doorhakken van enkele knopen zal waarschijnlijk een hele opluchting vormen maar ik begrijp dat je dat niet zomaar in één twee drie kan doen. Dikke knuffel!
Merci! ♥ En inderdaad, sporten helpt enorm; het lost niet alles op, maar het zorgt voor die weinige, maar broodnodige momenten van rust.
ooh maar die foto van die gletsjer vind ik wel heel rustgevend.
Pff wat een dilemma’s toch. Jammer genoeg moet je daar zelf uitraken want die keuzes kan niemand anders voor jou maken.
(ah en zonder toetsenbord ben ik ook niets)
Oh, die gletsjer was ook heel rustgevend! ’t Is gelukkig niet zo dat er totaal geen rust meer is, maar het is er vooral te weinig.
En blij dat ik niet de enige ben die niet zo handig is met touchscreens 🙂
Als je die rust gevonden hebt, let me know waar, dan kom ik af……
Het zijn geen moeilijke keuzes die je moet maken, maar ’t is goed dat je beseft dat trop te veel is. En dat er ook nog tijd is voor mooie momenten, met je familie, met J, in de bergen.
Fijn nog eens wat van je te horen/lezen alleszins, en ook dat je de thesis alsnog kon uitstellen! Heb in augustus dikwijls aan je gedacht, al zal je dat natuurlijk niet gevoeld hebben tot ginder en is het een beetje onnozel om dit te typen ipv dat ik je eens zou gemaild hebben ofzo… Maar dan had ik weer het gevoel dat ik niks te zeggen had eigenlijk 🙂 Zie soms denk ik te veel na. Dus bij deze: ik heb aan je gedacht!
Haha, ik vermoed dat je bedoelde “het zijn moeilijke keuzes” of “het zijn geen makkelijke keuzes” 🙂 Anders mag je mij de oplossing wel geven 😉
En: merci! Doet deugd te weten dat er mensen aan mij denken, want dat is op momenten waarop het heel moeilijk gaat, heel makkelijk om uit het oog te verliezen. (en wat dat mailen betreft: ge wilt niet weten hoeveel mensen ik al eens had willen mailen of waar ik nog, ondertussen compleet irrelevant geworden, conceptmails voor heb klaar staan…)