Oe is ’t? (6)

Zoals meestal als het hier even stiller wordt, is er achter de schermen veel gaande, soms negatief, soms – zoals in dit geval – positief. En zoals dan al evenzeer gewoonte geworden is, schiet ik na zo’n stilte in gang met een “oe is ’t”:

• trots op: het feit dat ik mijzelf vanaf nu architectuurhistoricus mag noemen (officieel MAS gta ETH = Master of Advanced Studies in Geschichte und Theorie der Architektur aan de Eidgenössische Technische Hochschule Zürich, ofte dus een titel die geen kat ooit gaat kunnen onthouden 😂). Maar vooral trots op het feit dat het gelukt is om mijn thesis af te werken. Dat was een werk van heel lange adem, want ik koos mijn thema – een analyse van de manier waarop Jeanne Bueche, een van de eerste vrouwelijke architectes in Zwitserland, kerken verbouwde – eind 2018, begin 2019. In het voorjaar van 2019 ging ik op plaatsbezoek, dook in de archieven, begon te schrijven. En toen kwam er iets teveel feedback en gebeurde wat bij mij jammer genoeg al sinds mijn vorige studie een risico is: ik blokkeerde. Compleet. Er kwam geen woord meer op mijn thesispapier. Ik nam de maand augustus “vrijaf”, even stoppen met de thesis, toch het onbetaalde verlof op mijn toenmalig werk laten doorlopen. Kwam op mijn effen, maar toen ik in september terug begon te werken, tapte dat zoveel energie uit mijn vaatje dat er niets extra bij kon. Ik nam ontslag, hoopte vanaf maart 2020 moed te vinden, maar toen kwam de combinatie van een veel te strenge werkloosheidsdienst (ergo weer triggers voor blokkades) en een pandemie die de hele wereld op haar kop zette. Bij mij viel de impact al bij al mee, al zorgde het in mijn tijdelijke job in de outdoorwinkel wel voor een continu veranderd ritme (van werken in de winkel over thuiswerk met een heel ander takenpakket tot technisch werkloos) en vooral veel stress hoe ik in deze omstandigheden in godsnaam een job moest gaan vinden, wetende dat het de vorige keren al niet evident was. Het lukte, maar ruimte voor veel anders was er opnieuw niet. In de twee maand tussen einde winkel en begin nieuwe job, wilde ik eigenlijk wel werken aan die thesis, maar de blokkades waren nog steeds te groot, de energie nog steeds te laag. En dus koos ik radicaal voor mijzelf, ging veel wandelen, bracht tijd door met familie, ging trekken met de fiets. Begin augustus startte die nieuwe job die stressgewijs zoveel beter is dan de vorige, en ging ik van “had ik deze job wel moeten nemen” toen het begin inhoudelijk amper uitdaging bood naar “joepie, dit is wel plezant, maar vééél maat”. Zalig afwisselend, super leerrijk, veel tijd energie opslorpend om overal ingewerkt te geraken. In december ging ik er dus eigenlijk al vanuit dat ik die studie niet meer ging kunnen afronden. Maar toen kwam er een gesprek met de prof, een korte, maar broodnodige verlenging – waar zij veel flexibiliteit voor aan de dag legde, iets waar ik haar zo dankbaar voor ben – en probeerde ik het. Eén week verlof, voor de rest weekendwerk. Het is tot het laatste moment, ook al kwam de liefde voor het onderwerp meer dan ooit terug, een gevecht met mijzelf gebleven. Om te starten met schrijven, om te blijven schrijven, om niet te panikeren. Maar andere dingen gingen zoveel beter dan vroeger: durven zeggen tegen anderen “help mij, praat met mij, want de paniek komt”. Mijzelf toestaan, ondanks het tijdstekort, om niet enkel met die thesis bezig te zijn, maar ook te ontspannen met wandelingen, yoga, een tv-serie kijken. Niet kwaad zijn op mijzelf dat andere dingen (niet teveel snoepen) even niet lukten en aanvaarden dat ik niet voor alles tegelijkertijd mijn best kan doen. Het was lastig, tot het laatste moment, maar het is gelukt. En daarmee is er zo’n pak van mijn hart gevallen. Meer dan dat diploma, waar ik op zich natuurlijk heel blij mee ben, vooral met wat het betekent: ik kan dat wel, zo’n studie. Ik kan het wel, breken door de blokkades. Ik kan het wel, zacht zijn voor mijzelf. Het zal waarschijnlijk nooit makkelijk worden, dit soort situaties en opdrachten, maar dit voelt wel als een gigantische stap vooruit.

• dankbaar voor: alle lieve mensen in mijn leven. De ondersteunende berichtjes op whatsapp, de skypesessies met mijn ouders en broer, de vrouwencirkel. En Johan. Jullie weten dat het een hele tijd heel moeilijk geweest is tussen ons, maar hoe hij de afgelopen weken alles in huis overgenomen heeft, zodat ik enkel kon focussen op werk – thesis – ontspannen, hoe hij de logeerkamer mee zo inrichtte dat ik er een echte “Room of my Own” van kon maken, hoe hij klankbord speelde voor elke mogelijke emotie… Heel eerlijk: er zijn momenten geweest dat ik het hem kwalijk nam dat hij het mij, door wat hij gedaan heeft, zo moeilijk maakte, omdat er teveel energie ging naar het herstellen van ons en te weinig overbleef voor andere dingen, zoals die studie. Maar tegelijk was het zonder hem, zonder de stappen die ik dankzij hem kon zetten, zonder hoe hard hij er voor mij was de afgelopen weken nooit gelukt.
• tevreden met: de tijd die ik het afgelopen jaar gestoken heb in mijzelf. Toen het in het voorjaar niet lukte om aan de thesis te werken, besloot ik wel te investeren in een paar cursussen. Zeker Tem je innerlijke criticus van Hade heeft een wezenlijke rol gespeeld in hoe ik zachter heb leren zijn voor mijzelf. Ik ben er nog niet en zal er waarschijnlijk ook nooit helemaal zijn, daarvoor zit het te hard ingebakken. Maar het herkennen en stapje per stapje kunnen bijsturen i.p.v. mijzelf hulpeloos zien botsen op die muur, dat is zo ongelooflijk veel waard (en nope, ik word hier niet voor gesponsord). Het was een belangrijk puzzelstuk, eentje waar ik al jaren aan werkte, maar nu op zijn plaats lijkt te zijn gevallen. Nog zo’n puzzelstuk was de jobwissel, durven springen zonder zekerheid van iets anders. Want een jaar geleden, in mijn vorige job, had ik niet gekund wat ik nu gedaan heb. Mijn huidige job vroeg en vraagt veel energie, maar geeft er ook terug. Cruciaal verschil in gevoel en mogelijkheden-naast-de-job tegenover heel de tijd vechten tegen kopje onder gaan.

• lezen: ik las deze week Americanah van Chimamanda Ngozi Adichie uit. Prachtig boek, ab-so-luut een aanrader!
• bezig met: heel veel leuke projecten op het werk. Bouwaanvragen van geïnventariseerde gebouwen, een mobiliteitsproject, een collectief zonnepanelenproject waar huurders in kunnen stappen, energetische maatregelen voor het zwembad, de fossiele gasverwarming van het heemkundig museum vervangen door een duurzaam alternatief…
• blij dat: het geen Corona was toen ik eind februari te kampen kreeg met zware hoofdpijn, keelpijn, slappe benen… Wel even in quarantaine moeten gaan, wat maar logisch was, zeker wetende dat ik nog steeds twee dagen per week op kantoor werk en daarvoor de trein neem (heel veel mensen dus waarmee ik, al is het altijd gemaskerd, in contact kom).
• verbaasd over: de boodschap dat er een reële kans is dat ik toch Corona gehad heb. Ik neem al sinds mei vorig jaar deel aan een studie van de ETH Zürich, waarbij elke drie maand onze antilichamen gemeten worden. Ik had al vanaf het begin relatief hoge waardes, maar die bleken niet in de zone “vermoedelijk gehad” te liggen. Bij de laatste test in januari bevonden mijn waardes zich echter plots in de “piek”, wat betekent dat ik het ergens tussen september en oktober “vermoedelijk” gehad heb (bovenaan de piek zouden de onderzoekers het met zekerheid kunnen zeggen, nu ben ik nog net een twijfelgeval). Aangezien ik in die periode totaal geen symptomen gehad heb, ben ik er alleszins, als ik het gehad heb, goed vanaf gekomen. Al is het tegelijk ook wel vies om te beseffen dat ik, ondanks alle maatregelen, misschien toch besmet geraakt ben. Ik ben ondertussen langsgegaan voor een bijkomend bloedonderzoek, naast de standaardafspraak in mei, zodat ze de evolutie van mijn antilichamen preciezer kunnen opvolgen, misschien wordt daaruit nog meer duidelijk.

• werken aan: mijn lijf. Die thesis bracht wat extra kilo’s met zich mee. Geen probleem, dat was te verwachten. Maar ik voel mij wel beter met wat minder, vooral omdat elke mogelijke sport, behalve misschien zwemmen, vlotter gaat en mijn lichaam minder belast met een paar kilootjes minder. Terug dus naar dat evenwicht tussen snoepen en gezond eten, tussen zitten en bewegen.
• boos om: het nieuws de laatste tijd. Een man die vermoord wordt, enkel en alleen omdat hij homoseksueel is. Twee daders die een vrouw verkrachten en daar beelden van verspreiden, maar er vanaf komen met een voorwaardelijke straf. Rechtse referenda die het wel halen, terwijl het referendum om grote bedrijven te verplichten zich in het buitenland aan dezelfde regels te houden als in Zwitserland er in oktober niet door kwam. Een Vlaamse regering die meisjes blijkbaar nog altijd ondergeschikt vindt aan jongens, want gratis toiletpapier is een evidentie, maar gratis menstruatieproducten, how, niet overdrijven he seg met al dat gratis gedoe. Het is heel moeilijk om daar niet moedeloos van te worden.
• verlangen naar: de dag dat ik de grens naar België terug over mag. Eigenlijk is er op dit moment amper iets waar ik iets aan zou willen veranderen: mijn relatie is (terug) goed, ik heb eindelijk een job die én tof én niet te stresserend is, ik voel mij goed in mijn vel. Maar, één heel heel grote maar, ik mis mijn familie. Het is geleden van midden september dat ik hen in het echt gezien heb en hoewel ik weet dat dat in vergelijking met veel andere Belgen in het buitenland heel goed meevalt, is dat voor mij echt heel lang. Ik mis hen zo zo hard. En hoewel ik perfect snap dat plezierreisjes verboden zijn, is er voor mij echt wel een wezenlijk verschil tussen de grens oversteken om op een strand in de zon te gaan liggen of van een berg af te skiën en de grens oversteken om je familie te kunnen zien. Het is frustrerend dat compleet over het hoofd gezien wordt dat mensen zoals ik niet zomaar even naar hun ouders kunnen rijden om buiten op afstand een wandelingetje te doen of even te zwaaien aan het raam…

• proberen: kalligrafie en handlettering. Ik heb mij ingeschreven voor twee online workshops deze zaterdag, eens zien wat het geeft!
• luisteren naar: de prachtige Litanies van Nicholas Lens en Nick Cave. Mijn favorieten zijn de Litany of Transformation en de Litany of Godly Love, maar heel het album is machtig!
• uitkijken naar: fijne plannen voor deze zomer. We willen twee weken met de fiets trekken en zijn daarvoor nu twee scenario’s aan het bekijken: eentje waarbij de Coronasituatie het toelaat om naar Italië te gaan, eentje waarbij we binnen de grenzen blijven en een Tour de Suisse doen. En hopelijk bezoek aan en uit België. Er staan alleszins al twee weken gepland voor een bezoek van mijn broer en zijn vriendin, duimen dat dat gaat kunnen!
• verwijzen naar: als ge na al dit getetter toch nog meer van mij wilt lezen, dan kan dat 😉. Ik heb namelijk het vriendenboekje van Anne ingevuld!