Oe is ’t? (8)

Eerst en vooral – nu het nog net op het nippertje kan – een heel gelukkig nieuwjaar! Ik wens jullie hetzelfde dat ik mijzelf ook gewenst heb voor dit jaar: dat je je fysiek en mentaal gezond voelt, dat je tijd hebt voor wie en wat je lief is en dat je veel warmte en rust mag ervaren.

Met die rust is het hier nog niet zo super gesteld, vandaar ook de lange stilte. Vier gedichten – de enige blogposts die ik op voorhand plan – op rij, ongeveer 3,5 maand sinds de laatste niet-poëtische post, dat betekent maar één ding: geen tijd om te schrijven, teveel aan mijn hoofd. Gelukkig gaat het wel vooral om leuke dingen, maar ik heb het bloggen wel echt gemist. Of ik regelmatiger ga kunnen schrijven de komende tijd, daar vrees ik nog wel even voor (al hoop ik met stukjes en beetjes toch mijn maandoverzichten en terugblikken op 2022 nog te kunnen posten. Hoe belachelijk laat ze misschien ook komen, deze blog geldt toch ook echt wel als mijn persoonlijk archief en ik zou het jammer vinden als er stukken van tussen zouden vallen). Maar, kwestie van jullie in één bericht op zijn minst een beetje bij te praten, eerst maar eens een oe is ’t!

• nog steeds niet helemaal beseffend: dat wij een huis gekocht hebben! We waren al langer aan het rondkijken en hoewel we wisten dat we toegevingen gingen moeten doen op ons verlanglijstje – dat kort samengevat neerkomt op ons huidige appartement in een maatje groter -, hadden we bij alle huizen die we al bekeken telkens het gevoel dat we teveel toegevingen moesten doen (behalve dan bij één appartement, waar we ook op boden, maar dat we net misten). In oktober botsten we op een nieuwbouwproject aan de andere kant van de stad (hoewel het daar eigenlijk geen stad meer te noemen is) en sprongen we. Als ik tijd vind, schrijf ik er hopelijk nog wel eens meer over, maar op dit moment gaat onze vrije tijd dus voor een groot stuk naar aannemers bezoeken (elektro, keuken, badkamer, tegels enzovoort), offertes vergelijken en keuzes maken. Superspannend allemaal! Als ik heel eerlijk ben, is er één aspect, waar we soms over twijfelen en dat is het uitzicht, maar we beseffen ook dat we nu wel héél verwend zijn wat dat betreft (en dat we er dan weer andere dingen voor in de plaats krijgen, zoals nog meer groen vlakbij, maar ook een aardwarmtepomp en zonnepanelen i.p.v. een gasketel, die we als huurders jammer genoeg niet zelf kunnen vervangen). De verhuis zelf is voor in de loop van volgend jaar (het is een bebouwing met 14 huizen, dus dat duurt wel eventjes).

• blij met: het feit dat het huis aankopen weliswaar soms voor paniekattackskes zorgt (aaargh, zoveel geld maat!), maar nooit het feit dat ik met Johan een huis koop. Na waar we zijn doorgeweest, is het des te fijner om te merken dat zo’n gigantische stap geen relatietwijfels veroorzaakt.
  
• nadenken over: een interne jobwissel. Ik werk sinds augustus 2020 op mijn huidige job, die eigenlijk drie functies omvat:
  • 30% bouwvergunningen: dit omvat enerzijds “Baufreigaben” (oftewel het controleren van alle documenten etc. die tussen vergunning en effectief bouwen nog moeten ingediend worden) en anderzijds bouwvergunningen voor geïnventariseerde gebouwen. Concreet zit ik dan met de bouwheer, zijn/haar architect en de gemeentelijke monumentenzorger (de rol die ik in mijn vorige job had 🙃) samen om te kijken hoe de lokale monumenten verbouwd kunnen worden (wat mag wel, wat mag niet, wat kan, maar niet op de standaard “nieuwbouwwijze) en schrijf vervolgens de vergunning voor die projecten. Ofte: het jobgedeelte waarin ik mijn eerste liefde, monumentenzorg, heb.
  • 30% energiecommissie: werken aan projecten die meehelpen aan het halen van de netto nul-doelstellingen tegen 2050. Dat is zowel puur op niveau van onze gemeente (we hebben vb. een zonnepanelenproject dat baseeert op burgerparticipatie) als in samenwerking met andere gemeentes: zo werken we momenteel aan een zogenaamd “warmtekataster”, dat ons toont waar er in de gemeentes clusters met veel olie- en gasverwarmingen zijn en het dus nuttig kan zijn een warmtenet te ontwikkelen. Tegelijk ben ik aanspreekpersoon voor inwoners en toon hen de weg naar energieadviseurs, naar de juiste platformen voor subsidies etc. Ofte: het jobgedeelte waarin ik op grotere schaal kan meewerken aan het tegengaan van klimaatopwarming.
  • 30% gemeentelijke gebouwen: dit zijn ook energieprojecten, maar dan puur gericht op de gemeentelijke gebouwen – scholen, gemeentehuis, museum etc. Ik begeleid vb. een studie om te zien op welke gemeentelijke gebouwen we zonnepanelen voor eigen verbruik kunnen installeren en heb in het afgelopen jaar onderhandelingen gevoerd met een warmtenetdistributeur om een paar van onze gebouwen aan te sluiten. Daarnaast begeleid ik renovatieprojecten van gebouwen, vb. een geïnventariseerd schoolgebouwtje dat energetisch gerenoveerd moet worden. Ofte: het jobgedeelte waarin ik mij het meest architect voel en zélf renovatieprojecten kan doen.
    
    Wie nu denkt: miljaar, wat een boterham is dat? Ja, dat is het ook. Superinteressant allemaal en dat is ook de reden dat ik het al 2,5 jaar met veel plezier doe, maar eerlijk, het weegt ook wel om zoveel verschillende dingen te moeten combineren. Dat ik die 90% in vier dagen werk – 2u pendelen voor een halve dag ter plaatse is echt tijdsverspilling – helpt ook niet bepaald, want ik ben drie dagen minstens de klok rond van huis weg (9,5u werken + 2u pendelen + 0,5-1,5u – dat laatste als ik yoga doe – middagpauze) en heb één lange homeofficedag. Ik ben tot nu toe nooit zelf op mijn twee chefs (de eerste twee puntjes vallen onder één chef, het laatste onder een andere) afgestapt om te zeggen dat het wat minder mag/moet (heel eerlijk: ik kan/kon niet kiezen!), maar vorige week kreeg ik van de chef vergunningen de vraag of ik de functie van plaatsvervangend afdelingshoofd zou willen op mij nemen. In een gesprek met mijn andere chef daarover (die functie aannemen zou namelijk willen zeggen dat ik bij hem “ontslag” moet nemen), bleek er ook een mogelijkheid te zijn om 60% als projectleidster bij hem te werken en zo van 3 naar 2 rollen in 1 job te gaan. Mijn hoofd is de afgelopen dagen dus continu aan het heen en weer gaan tussen beide keuzes (de ene meer carrièregeoriënteerd en maar één functie meer, de andere meer praktisch architect zijn en twee functies houden). Het is vooral superfijn – en een ongelooflijke luxe – dat beide chefs mij meer in hun team willen, maar aaaargh, zo moeilijk! 😅

• genieten van: de bergen! Te weinig de laatste tijd (ha ja, zie hierboven), maar als we er geraken, doet het zooo’n deugd 🥰

• gefrustreerd over: mijn lijf. En over het feit dat ik weet dat gefrustreerd zijn erover het enkel maar erger maakt. Ik doe veel sport, daar niet van, maar ik slaag er maar niet in een gewicht te bereiken dat niet valt in de categorie “obees overgewicht”.
  
• lezen: De meester en Maragarita van Boelgakov, het maandboek van januari van onze online goodreads-leesclub. Gogol meets Kafka, overgoten met een sausje van oude Romeinen en kritiek op het communisme, dat is zo’n beetje de korte samenvatting.
  
• luisteren: ik draai de laatste dagen Nothing else matters in de fantastisch mooie versie van Apocalyptica en Dancing on my own van Vitamin String Quartet grijs (link naar spotify). Het eerste nummer heb ik ontdekt dankzij Wednesday, het tweede dankzij Bridgerton. Met een half oog kijken betekent gelukkig niet met een half oog luisteren. Ideale muziek om nog wat extra dramatiek aan de door te hakken werkknoop toe te voegen 😂