Over muren #worldmentalhealthday
Er zijn dagen waarop het hier eigenlijk allemaal best goed gaat. Sommigen zou ik zelfs met het grote woord “geluk” omschrijven. Maar evengoed zijn er nog steeds dagen waarop ik mijzelf voel wegglijden. Vandaag was / is zo’n dag.
Zo’n dag waarop ik angstig naar het werk vertrek. Omdat dinsdag het beetje zelfvertrouwen dat ik de afgelopen weken opbouwde, ruwweg omver gekegeld werd door een paar stomme opmerkingen over een project. Omdat ik als eerste bericht deze ochtend van de gynaecoloog te horen kreeg dat er wéér nog andere zalfjes en pilletjes nodig zijn voor wéér een andere ontsteking. Omdat vervolgens het eerste mailtje dat ik opende over dat project ging en mij gigantisch frustreerde. Waardoor ik na twee uur wakker zijn al aan het wenen was. Vandaag is het soort dag waarop gewoon zijn al moeilijk genoeg is. Waarop ik mijn werk niet gedaan krijg zoals het moet en dus dreig in die vicieuze cirkel terecht te komen, waarin ik uren moet inhalen (want ah ja, “het systeem” laat niet toe dat er onproductieve uren zijn), maar geen energie heb om dat te doen. Waardoor ik nog meer schrik heb en dus nog meer blokkeer, nog minder gedaan krijg en nog meer moet inhalen. Het zijn vieze dagen, waarop ik amper voor mijzelf kan zorgen en vooral wil slapen, zodat ik mijn gedachten niet meer hoef te denken.
Het blijft een wankel evenwicht, maar ik slaag er gelukkig steeds meer in om te beseffen dat zo’n dagen er altijd zullen zijn en dat ok is. Dat één slechte dag niet betekent dat de depressie terug is, dat het nooit meer Edelweissgeur en Alpenschijn gaat worden. Dat “vandaag slecht” niet gelijk staat aan ziet, dat het weer niet gaat. Ziet dat ik te zwak ben om gewoon te functioneren. Ziet dat mijn kop kapot is en het nooit goed gaat komen. Het mag slecht gaan. Het zal ook wel weer goed gaan.
Die overtuiging en een paar “handvatten” helpen enorm om die dagen te beperken tot één dag of week per keer. Bij mij is sport daar een gigantische factor is (het is niet verbazingwekkend dat ik net nu bijna een hele week niet heb kunnen / te weinig tijd gemaakt heb om te sporten). Lezen. Want dan kan ik weg uit mijn gedachten en verdwijnen in die van een ander. Praten. Muziek. Die is een beetje tricky, want sommige nummers halen mij net meer naar beneden. Maar zoals vandaag (lang leve collega’s met vakantie) luidop meezingen met Eurythmics, dat helpt. Zorgen voor mijzelf. Door die vorige dingen, maar ook door bijvoorbeeld een massage te boeken om mijn geblokkeerde rug iets losser te maken. Door een nieuw t-shirt te kopen en dat oude met gaatjes weg te doen i.p.v. daarin te blijven rondlopen want ge zijt te dik en ge verdient pas nieuwe kleren als ge weer mager zijt. Door in te zien wanneer ik mijzelf straf voor dingen waar ik niet eens veel aan kan doen.
Vroeger knalde ik met mijn ogen toe tegen zo’n muren. Ik begreep niet van waar die muur kwam of waarom ik er tegen gebotst was. Het was alsof hij zomaar ineens uit het niets kwam en ik niet eens tijd had gehad om te remmen. Door therapie heb ik leren kijken waar er muren staan. Tegen sommigen knal ik nog steeds keihard, maar steeds vaker kan ik een zware botsing vermijden. En wie weet, met nog meer therapie, kan ik ooit rond die muren manoeuvreren, hier of daar wat blikschade oplopen, maar tenminste niet meer perte totale rijden.
Ik heb een hele tijd tegen bijna niemand gezegd dat ik therapie volgde. Dat absurde idee dat ge met een gebroken been wel naar de dokter gaat, maar een gebroken kop zichzelf wel zal lijmen, zoiets. Tegenwoordig kan het mij niet meer schelen wat mensen er van vinden. Het helpt mij. Punt. Dat volstaat. Zou voor iedereen moeten volstaan.
Oh jammer te horen dat je een moeilijke tijd had. Maar zoals je schrijft horen die ups en downs er ook bij. Ik moet daar ook voor opletten. Ik volgde ooit een piekercursus en in die cursus stond het ook dat het normaal is dat een herstel met ups en downs is. En ook na het herstel want dat is het leven ook, met ups en downs. Toen ik dat gelezen had, panikeerde ik ook veel minder als ik eens een mindere dag of dagen had.
En dinsdag was hier ook een klote dag, waar ik nog wat van aan het herstellen ben. Een dag waarop ik heel onzeker was, last had van faalangst en andere angsten.
Ja, dat is bij mij ook het geval: sinds ik besef dat één slechte dag gewoon één dag kan, panikeer ik ook minder op die dagen. Ik ben nog niet op het punt waar ik helemaal niet meer panikeer daarover, maar elke stap vooruit is iets.
Ik hoop dat je ondertussen bekomen bent van jouw dinsdag!
Nee, het blijft beetje aanslepen… Jij al beter?
Neen, niet echt jammer genoeg. Ondertussen is ook een verkoudheid doorgebroken, waardoor ik zo meteen met keel- en hoofdpijn en verstopte sinussen naar het werk moet. Dat bovenop de stress van dat werk… het wordt een moeilijke dag, vrees ik.
Herkenbaar dat van dat gebroken been en zo.
Goed dat je de stap genomen hebt. En veel sterkte verder.
Merci!
Een eerlijke inkijk in een moeilijke dag. Ik vind er niets mis mee om te praten over de nood aan en het belang van therapie maar mensen kunnen soms heel hard reageren. 💚
Dat is waar. Bij mij viel dat al bij al nog wel mee, maar die paar opmerkingen (of het compleet negeren ervan) kwamen inderdaad hard binnen. Tegelijk zorgt het durven open zijn bij sommige mensen net voor een betere band.
❤ Ik ben blij dat er mensen zijn zoals jij die er open en eerlijk over communiceren. Mentale gezondheid zou geen taboe-onderwerp mogen zijn!
Merci!
Zo mooi open en eerlijk geschreven. En heel herkenbaar. Van die kleren kopen, maar ook van de angst dat het nooit meer goed gaat komen.
Hopelijk heeft die baaldag ondertussen ruimte gemaakt voor iets meer licht.
Gelukkig wel (een dag thuis gisteren en een dag in de winkel vandaag namen meteen een pak stress weg).
Ik hoop dat het geloof dat het wel weer beter wordt, er bij jou ook meer en meer is!
Dat volstaat zeker! Ik zwijg er zelf ook niet meer over. Ik ben een jaar naar de psycholoog gegaan en dat heeft me zeer veel inzicht bijgebracht. Ik weet niet of ik zonder die sessies wel overeind was gebleven. En daar schaam ik me niet voor.
Terecht dat je je niet schaamt! Want inderdaad: het brengt inzichten, het houdt je overeind. Ik ben zelf iemand die het moeilijk heeft om hulp te vragen, maar ik ben gelukkig al lang het punt voorbij waarop ik mijzelf zwak vind omdat ik inzie dat ik iets nodig heb en het dan ook doe.
Oh, dat klinkt echt als een Murphy-dag. Natuurlijk kan het geen kwaad dat die er soms ook zijn maar je moet jezelf er natuurlijk wel weer weten doorheen te spartelen. Ik ben blij dat de therapie je hierbij helpt. Het besef dat zo één dag niet het begin van een ellendige week moet zijn zal ongetwijfeld moed bieden om er doorheen te geraken. Gek eigenlijk hé, dat we wel naar de dokter gaan wanneer we fysieke pijnklachten gaan maar vaak veel te lang blijven rondlopen met psychische klachten. Terwijl die uiteraard evengoed pijn doen. Ik heb in het verleden enkele keren in therapie geweest maar had jammer genoeg driemaal op rij pech met mijn therapeute. De ene keer dat het wel goed ging was het een zwangere vrouw die na enkele weken in zwangerschapsverlof ging. Natuurlijk gunde ik haar dat volledig maar haar vervangster heeft me nog wat extra complexen bezorgt dus sindsdien heb ik het eigenlijk niet meer willen proberen. Dus probeer ik me zoveel mogelijk te focussen op zaken die me gelukkiger maken en tracht ik de andere zoveel mogelijk te negeren.
Ow, dat is heel jammer! Dat het niet klikt met een therapeut, kan natuurlijk wel eens gebeuren, maar dat iemand, die je net zou moeten helpen, je extra complexen bezorgt, dat zou echt niet mogen gebeuren. Spijtig dat je zo’n ervaringen had en des te straffer dat je zelf zoveel goede stappen zet!
Het is OK dat slechte dagen er ook zijn. Toch vind ik het soms moeilijk om dat te relativeren. Maar dan kan er iets zijn dat dit zomaar keert, een goeie dag, een fijn gesprek, een opkikker.
Het kan ook zijn dat er slecht nieuws komt van iemand anders waardoor mijn eigen rotdagen ineens peanuts blijken te zijn. Ah life! Knuffel x
Neen, dat is waar, dat dat relativeren zeker niet altijd makkelijk is. Op sommige dagen lukt mij dat (en inderdaad, iets goeds kan daar heel hard bij helpen), maar zeker ook niet altijd. Maar het lukt al vaker dan vroeger en dat op zich is al een grote stap vooruit.
Ja! Ik begrijp echt niet waarom therapie zo’n taboe zou moeten zijn. Zoals je zegt, met een lichamelijk mankement ga je ook naar dokter… En ’t is niet omdat je je nu mentaal niet goed voelt, dat dat volgende maand niet alweer (een beetje) beter is. Bij mij gaat het ook in ups en downs… Al heb ik nog geen psycholoog gevonden met wie de klik er 100% is; mijn huidige heeft al de helft van onze afspraken afgebeld/verplaatst en geeft me (naar mijn zin) te weinig praktische tips, wat ik haar ook zeg, maar de volgende sessie is het weer meer praten & luisteren en ik had daar precies toch weer meer van verwacht. Dan heb ik veel meer gehaald uit yoga(therapie) en workshops over stress enzo.
In zoveel wat je schrijft over je (vroegere) zelfbeeld, herken ik veel van mezelf… “want ge zijt te dik en ge verdient pas nieuwe kleren als ge weer mager zijt”: ik heb onlangs FOERT gezegd en ben toch nieuwe kleren gaan kopen omdat de oude te versleten waren (maar ik was gaan shoppen aan het uitstellen omdat ik hoopte af te vallen enz enz).
Oei, jammer dat je psycholoog zoveel afspraken verzet! Dat er eens iets tussenkomt, dat overkomt iedereen, maar als het echt vaker gebeurt, is dat gewoon frustrerend. Bij mij psy gaat het heen en weer tussen praten & praktische tips, al naargelang waar ik op dat moment het meeste nood aan heb. Omdat sommige dingen soms te acuut zijn en er dus echt nood is aan iets praktisch, maar de onderliggende redenen waarom dingen acuut worden dan toch weer vooral bij het praten bovenkomen.
En ja, dat zelfbeeld… dat is nooit heel hoog geweest, maar al dat bijkomen, heeft er absoluut niet aan geholpen. Al probeer ik wel heel hard tegen dat stemmetje in te gaan of te beseffen wanneer rationele redenen à la “ja maar, dat is toch duur als ik het maar een paar maand kan dragen” gewoon quatsch zijn (want ah ja, wie zegt dat het maar een paar maand is én zelfs als het duur is, als ik geen enkele passende of niet kapotte jeans heb, dan heb ik het toch gewoon nodig). Alleen lukt dat de ene keer natuurlijk beter dan de andere…