Rije, rije, rije
Jah, goed bezig met die 40 dagen bloggen: typ ik gisteren onderstaand blogje, vergeet ik het toch wel niet te publiceren i.p.v. enkel als draft op te slaan zeker? Bon ja, vandaag komt er normaalgezien nog een bericht aan, dus als jullie willen doen alsof jullie dit gisteren al lazen, dan weet niemand nog dat ik even verstrooid was 😉
Misschien weten jullie nog dat ik vorig jaar stevig tegen de grond smakte in de afdaling van de Klausenpass? Op het eerste zicht leek de schade aan mijn koersfiets wel mee te vallen: mijn stuur moest rechtgetrokken worden en het was even prutsen om mijn versnellingen weer goed te krijgen, maar daarna leek ik weer vertrokken te zijn. Jammer genoeg zorgde die val toch voor wat meer schade: tijdens een rit een paar weken later merkte ik immers dat mijn fiets niet meer stabiel aanvoelde en dat bleek aan het balhoofd te liggen. De raming van de fietsenmaker om dat balhoofd en andere – kleinere, maar daarom niet minder belangrijke – mankementen op te lossen, bedroeg echter meer dan de helft van wat die fiets – ondertussen toch al 16,5 jaar geleden – gekost heeft.
Voeg aan die prijs en ouderdom nog het eigenlijk iets te grote kader toe en de beslissing om voor een nieuwe te gaan, was vrij logisch. Gelukkig liep het wegseizoen toen net ten einde en kon ik in de winter rustig op zoek gaan naar een nieuw model. Wie mij op instagram volgt, zag daar eind januari een eerste selectie verschijnen, gebaseerd op online onderzoek. Volgende stap was het bekijken van die modellen “in ’t echt”, waardoor er niet alleen twee geschrapt werden (zo vond ik de onderbuis van de BMC toch iets te breed), maar ik twee weken geleden in een fietsenwinkel in België ook halsoverkop verliefd werd op een model dat ik in mijn online zoektocht niet eens een blik gegund had.
Ah ja, het leek mij immers slimmer om dit keer niet voor een mannen-, maar wel voor een vrouwenkader te gaan, zodat de geometrie beter op mij afgestemd zou zijn. Tot ik dus een mannenmodel zag staan dat niet alleen technisch alles had wat ik wilde (carbon kader, Ultegra versnellingen…), maar er ook nog eens suuupermooi uitzag in mat zwart met accenten in turquoise. Het onmiddellijk bestellen wilde ik niet, ik wilde er toch eerst even een nachtje over slapen. Alleen moesten we na dat nachtje terug naar huis en bleek hij in Zwitserland een pak duurder te zijn (uiteraard, alles is daar duurder, maar dit was zo een van die gevallen “in verhouding écht veel duurder”).
En toen moesten we onverwacht terug naar België komen… Met mijn grootmoeder gaat het gelukkig al veel beter, al heeft ze voorlopig wel nog constant iemand nodig die bij haar blijft en voor eten e.d. zorgt – wat ik momenteel dus doe, zodat mijn, bij haar inwonende, nonkel wat ontlast wordt en kan gaan werken.
Het “voordeel” van onze terugkeer (veel te positief woord, want uiteraard waren we liever niet moeten afkomen, maar jullie snappen het wel) was dan weer dat we het afgelopen weekend nog eens naar die fietsenwinkel konden. Die liefde op het eerste zicht was ook bij de tweede kennismaking nog even groot en dus besliste ik trouw te blijven aan het merk van mijn oud ros en een bestelling te plaatsen. Dat het een mannenkader is, maakt uiteindelijk ook weer niet zoveel uit: een goede opmeting zorgt ervoor dat ik de juiste kadermaat krijg, met een aan mijn geometrie aangepaste stuurbreedte en stuurpen.
Mooi toch he? 🙂
Jullie krijgen nog wel eens een volledig zicht eens de fiets toegekomen is (dit zijn details van het toonzaalmodel). En mijn oude? Daar twijfel ik nog tussen een tweede leven als een soort hometrainer – iets waarvoor een kapot balhoofd geen probleem is – of een volledige herbestemming. To be continued 😉
Het is duidelijk grote liefde ;-).
Van mijn kant absoluut! Van de fiets uit blijkbaar iets minder 😉 Hij is namelijk jammer genoeg niet meer verkrijgbaar in mijn maat, wat de fietsenmaker nog niet wist toen ik de bestelling plaatste. Duimen dus dat het model nog in Duitsland of Italië te vinden is, anders ga ik op zoek moeten naar een andere liefde 🙂
Mooie fiets, Haaike! Ik heb mij ooit laten wijsmaken dat een mannenmodel perfect kan worden aangepast aan een vrouwenlichaam en vrouwenfietsen meer met marketing te maken hebben dan wat anders. Geen flauw idee of dat klopt maar ik rijd in elk geval ook op een mannenkoersfiets rond met een paar vrouwvriendelijke aanpassingen (allee, ja, rondrijden is een groot woord, ik heb er eentje in de garage staan, moet ik eigenlijk zeggen :-)).
Ja, mannenmodellen kunnen inderdaad aangepast worden! Heb zelf eigenlijk altijd op mannenfietsen gereden (ok ja, die koersfiets zat niet 100% maar dat lag aan de maat, niet aan het model 🙂 ). Vroeger vond ik vrouwenfietsen helemaal niet mooi (al dat roze en pastel, brrr), maar aangezien ze vandaag vaak veel mooier zijn en ik zo de oneindige keuze al wat kon beperken, was ik nu eerst uitgegaan van de vrouwenmodellen 🙂
En hup, die fiets uit de garage 😉
Mooie fiets! Hopelijk ook een goeie, maar dat zal wel.
Hihi, ja hoor, ’t is ook een goeie (goed kader, goede versnellingen). Al ga ik jammer genoeg naar een andere moeten uitkijken, want blijkbaar is hij niet meer verkrijgbaar in mijn maat…
Wat heerljk, een nieuwe fiets om naar uit te kijken! Hij ziet er inderdaad heel erg mooi uit, ik zou ook voor dat zwart en turquoise gevallen zijn 😉
Hihi, ja, die kleuren deden héél veel 🙂 Al ga ik jammer genoeg naar een andere moeten uitkijken, want blijkbaar is hij niet meer verkrijgbaar in mijn maat… Kans bestaat wel dat het desondanks toch zwart met turquoise zal zijn 🙂
Amai, zo’n schoon model!! Ik kan niet wachten tot we eens een échte fietstocht kunnen gaan maken samen 🙂
Ik ga jammer genoeg naar een andere moeten uitkijken, want blijkbaar is hij niet meer verkrijgbaar in mijn maat… Maar ook met een andere moeten we inderdaad eens echt gaan fietsen, dat sowieso!
Van technische fietszaken weet ik helemaal niets (dat is eerder iets voor mijn echtgenoot en schoonbroer), het kleurencontrast vind ik wel héél erg mooi. Ik ben uiteraard ook heel blij dat het ondertussen weer wat beter gaat met je grootmoeder.
Mooie kleurtjes alvast, en blij te lezen dat het met je oma (ongetwijfeld door de goede zorgen van de kleindochter!) al snel terug de goede kant opging.
De enige reden dat ik nog geen nieuwe fiets heb gekocht in de afgelopen 18 jaar – want omg zo hard dat ik moet trappen om vooruit te geraken met slag in het wiel hier, slag in het wiel daar – of ok niet de enige reden want ik ben stapelgek op mijn regenboogros en er is geen enkele fiets ter wereld zo mooi als hij – is dat ik niet zou weten wat met het oude model te doen. Ik zou het niet nooit jamais over mijn hart krijgen om hem tweedehands te verkopen want wie weet wat de nieuwe eigenaar ermee aanvangt? Dus blijf ik er vrolijk op rondpeddelen. Ik ben benieuwd welk tweede leven jij aan je koersvélo gaat geven 🙂
Ale jong, nog rondrijden met een slag in uw wiel! Dat is bij mij onmiddellijk richting fietsenmaker 🙂 Al ben ik weliswaar minder streng voor mijn gewone fiets dan voor een koersfiets of mountainbike.
Ik snap wel dat je hem niet graag wilt wegdoen: ik had het ook lastig bij mijn oude mtb tweedehands, maar hij kon echt nog perfect gebruikt worden als wegfiets, alleen ging ik dat er nooit mee doen, dus ja…
Ik vermoed dat mijn oude koersfiets uiteindelijk toch eerder een hometrainer zal worden, omdat dat wel handig zou zijn om in de winter binnen te kunnen trainen. Al zou ik er stiekem eigenlijk liever mee aan de slag gaan (vaag idee is hem uit elkaar te halen en van het kader een soort rekje te maken en de tandwielen om te vormen tot een lamp of kaarsenhouders). Maar ‘t zou natuurlijk nogal stom zijn om die fiets uit elkaar te halen en er dan twee maand later een nieuwe te moeten kopen om als hometrainer te gebruiken 😉 Dus ja, we zie nog wel; wie weet vind ik nog wel ergens een schoon tweedehandsmodel dat voor een van beide ideeën kan dienen 🙂
Dat klinkt keileuk – een rek maken van het kader enzovoorts! Als het ooit zover komt dat ik een nieuwe fiets koop, moet ik dat in mijn achterhoofd houden. Trouwens de slag(en) in mijn wiel(en) zijn niet zo erg dat het keihard stoort; af en toe sleept de rem tegen mijn wiel of ik kan niet zonder handen fietsen, maar alleszins, de slag is niet zwaar genoeg om te kunnen herstellen. Als het windaf is, merk ik er zelfs niets van 🙂 🙂