Home  >  ...leest ziet hoort

Scheisse

Publicatiedatum

Focussen op het positieve, elke dag minstens één geluksmoment(je) opschrijven, mij zo weinig mogelijk proberen irriteren… allemaal goed en wel, maar sommige dingen zijn gewoon kak. ’t Is niet dat ik daar nooit over schrijf, maar over het algemeen focus ik hier toch eerder op de leuke dingen. Dat ga ik ook blijven doen (al is het maar omdat dat mij gezonder lijkt 😉 ), maar toen ik bij Trijnewijn haar floppertjes las, besefte ik dat het ook wel deugd kan doen om die dingen die niet gaan zoals je het zou willen, ook eens te delen. Het steekt mij tegen…

  • Dat 100% werken (ofte 60% werken en 40% studeren) nog steeds teveel gevraagd is. Dat misschien altijd zal blijven. Dat mijn hoofd door die combinatie na amper twee weken al compleet tilt sloeg en mijn lijf alarm sloeg met een rug die weer pijn begon te doen (en dan heb ik het nog niet over mijn schouders die compleet vast zitten). Dat werken nog steeds zo’n voortdurend gevecht met mijzelf is.
  • Dat ze ons op het werk vanaf nu “ontlasten” doordat het secretariaat het opstellen van facturen gaat overnemen. Klinkt op zich goed, maar bye bye rustmomentje. Want – zonder neerbuigend te willen doen over secretariaatswerk – het opstellen van facturen was voor mij een moment waarop ik iet of wat op automatische piloot kon werken, een ideaal taakje voor de momenten waarop ik minder gefocust was. En nu kan dat dus niet meer, want in de plaats moet ik meer werk doen waar ik mijn hoofd wél bij moet houden.
  • Dat ik op relatievlak blijf heen en weer gaan tussen verschillende keuzes (die gemaakt zijn en gemaakt moeten worden) en niet weet wat het beste is.
  • Dat mijn laptop lastig begint te doen, met als meest recente probleem dat mijn microfoon en luidsprekers niet meer werken. En dat ik geen goesting heb om mijn zuinig gespaarde centen voor een mountainbike aan een nieuwe uit te geven. Maar dat ik ook geen goesting heb om een heel thesissemester schrik te hebben of hij het wel gaat uithouden…
  • Dat een of andere kloot het deze middag nodig vond mijn voorrem los te zetten. Ik had het gelukkig snel door en kon het in orde brengen, maar toch, blijf met uw pollen van mijn gerief, verdoeme! Al helemaal als dat gerief mijn fiets is.
  • Dat ik dit jaar niet gewoon één keertje naar de dokter kan gaan voor een controle en naar huis gestuurd wordt met de opmerking “alles ok, tot volgend jaar”. Nope, na de bronchitis en de – nog steeds niet volledig opgeloste – vitaminetekorten eerder dit jaar vielen dit keer na een biopsie de woorden “auto-immuunziekte”, “verhoogde kans op kanker” en “verklevingen en vergroeiingen van de huid”, kreeg ik weeral medicijnen mee naar huis en hang ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven vast aan een halfjaarlijkse controle.

Ugh.

Categorieën:...leest ziet hoort

Tags:

16 reacties

  2. Courage! En eens schrijven over negatieve dingen kan opluchten en zo schep je geen beeld dat het leven bij andere zo perfect is. Want dat is het gevaar van sociale media, ieders leven lijkt zo perfect terwijl iedereen zijn slechte momenten heeft.

  3. Binnen de grenzen van je lichaam blijven is extra lastig (en frustrerend en psychisch niet fijn) als dat lichaam niet zoveel kan als je zou willen/anderen wel kunnen/de maatschappij lijkt te verwachten. Ik duim dat de enge woorden van de dokter enkel woorden blijven en de halfjaarlijkse controles telkens geruststellen. Ik stuur je veel liefs en een virtuele dikke knuffel!

    • Merci! Op dit moment ziet het er gelukkig naar uit dat het met regelmatige behandelingen en halfjaarlijkse controles onder controle kan gehouden worden, dus dat is toch al iets 🙂

  4. Dat laatste is wel schrikken.
    En ik vind dat floppers ook gedeeld mogen worden, al is het maar omdat het kan opluchten.

    • Ja, dat laatste was inderdaad schrikken. Op zich is het goed om er zo snel bij te zijn en hoeft het nooit kanker te worden enzovoort, maar gewoon al dat woord horen vallen… Nu ja, gelukkig ga ik er, als het toch ooit zover zou komen, normaalgezien sowieso snel bij zijn door die halfjaarlijkse controles. ’t Is ook al iets…

    • Echt he?! Ik heb mij afgevraagd of degene die het gedaan heeft wel beseft hoe gevaarlijk dat mogelijk kan zijn… Nu ja, er is gelukkig niets gebeurd 🙂

  7. Maar allez, eerst wordt er een fiets gestolen en dan gaat er iemand je rem ontkoppelen. Zo’n dingen doe je toch niet en hoe erg ik het ook voor je vindt dat je montainbike gestolen werd dat laatste had naast ontzettend irritant ook nog eens super gevaarlijk kunnen zijn. Al een geluk dat je het meteen merkte én het zelf kon oplossen.

    Ik ben er trouwens van overtuigd dat focussen op de positieve zaken alleen effect heeft wanneer je het negatieve niet negeert en ook over die zaken eens goed kan ventilleren.

    Op medisch vlak heb je echt wel een pech jaar hé. Ik hoop dan ook volop dat het in 2019 net het omgekeerde mag zijn. Want dat soort uitspraken hoor je een dokter echt niet graag doen.

    • Ja, ’t is op gezondheidsgebied niet het beste jaar geweest; wat dat betreft ga ik blij zijn dat het jaar voorbij is (alsof gezondheid daar rekening mee houdt, maar soit 🙂 ). Nu ja, gelukkig is een groot deel van de problemen oplosbaar gebleken, dat is al veel waard!

  8. Dat laatste dat is toch echt wel DIKKE kak!!!
    Je negatieve dingen delen op een blog moet kunnen; we worden op social media al genoeg met de happiness van anderen om de oren geslagen. Het hoort nu eenmaal bij het leven..

    • Ja, ik wil hier zeker geen “picture perfect” ophangen! ’t Is gelijk je zegt: ook negatieve dingen horen bij het leven. Al is het daarom niet altijd makkelijk om die dingen te delen (wat dat betreft zou ik zo heel soms toch wel anoniem willen bloggen 🙂 ).