Silberstreifen juli
Juli was de maand waarin ik twee ijzerinfusen en drie B12-injecties moest krijgen om terug een beetje mens te zijn, maar ook de maand waarin al deze schone dingen mijn leven verblijdden!
- In de zon een boek lezen te midden van wit besneeuwde bergen. Soms is moeten rusten en je gezelschap alleen verder laten trekken zo erg nog niet 😉
- De terugkeer van België tegen Japan op het WK. Of ik alleen in mijn zetel heb zitten roepen tegen mijn computerscherm? Het zou kunnen, ja 😉
- Pannenkoeken eten als ontbijt
- In de studio van SRF naar een match van de Belgen gaan kijken en een gezellige babbel met een Zwitserse vrouw hebben
- Leesgroep in het park
- Kijken naar de fantastische strijd in La Course tussen Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen! En daarna dit heerlijke interview met Cecilie Uttrup Ludwig zien ♥ Oh, hoe heerlijk is (vrouwen)wielrennen toch!
- Helemaal vergeten het karton buiten te zetten, maar daar dan toch nog nét op tijd in slagen.
- Mooie treinrit naar La Chaux-de-Fonds
- Deze bank spotten aan het station van Winterthur waar een jarenlange verbouwing gestart is. Hoe zalig is het wel niet dat er een bankje wordt voorzien om de – wel degelijk impressionante – werf te kunnen bekijken? En hoe fantastisch is het woord Baustellenbeobachtungsbank (ofte: werfobservatiebank) wel niet?
- Mijn broer terugzien
- Onnozel doen in de auto met mijn broer
- In La Chaux-de-Fonds rondwandelen, daarbij een huis van Le Corbusier zien en in de bijhorende groententuin bietjes zien groeien, die we vervolgens Corbietjes doopten 🙂
- Over een hangbrug wandelen en er even stevig op springen, zodat ze begint te wiebelen #blijkindinmij
- Goed voor mijzelf zorgen na thuis te zijn gezet. Met een rustig ontbijt op mijn terras bijvoorbeeld
- In een kleedje en sandalen in een stortbui terechtkomen, maar door een vrouw die aan dezelfde halte uitstapte mee onder haar paraplu genomen worden. Om 200m verder, waar onze wegen scheidden, die paraplu in mijn hand geduwd te krijgen, waarna die vrouw met een Schönen Tag noch naar haar voordeur spurtte. Ik ben even sprakeloos blijven staan, daarna zelf snel doorgelopen en heb haar paraplu een paar uur later, toen het terug droog was, bij de brievenbus van haar gebouw gelegd in de hoop dat ze hem daar teruggevonden heeft.
- Bij Hiltl eten met Sofie & co.
- Van een rots in het water springen
- De Schelde op het Meer van Zürich zien 😉
- Dat ene plekje in de trein te pakken krijgen, waar de venster afgedekt is door een plakkaat. Ofte ook dat ene plekje dat ik normaal niet wil, wegens geen uitzicht, maar waar nu schaduw te vinden is
- Mary Poppins genoemd worden door de vrouw van een koppel vrienden van mijn broer. En dat enkel omdat ik spontaan de pamper van de jongste verving (’t was dan nog maar een pipipamper ook) en op café stiften bovenhaalde voor de oudste om te tekenen (lang leve het feit dat ik die altijd bij heb voor mijn trackers e.d. 😉 )
Ja, Hiltl! En zo lief, van die paraplu!
Ik deelde vandaag ook mijn blessings, en het zou kunnen dat je er ook in voorkomt 🙂
Oh, ik ga eens kijken straks! Dat ging ik sowieso al wel doen, maar ik loop wat achter met lezen 🙂
En ja, ik was echt verschoten van dat met die paraplu, zo lief!
Oh, dat interview met die koerster herinner ik me nog. Dat was echt mooi om te zien. Het paraplu-verhaal vind ik ook hartverwarmend. Zo blij dat er naast verhalen die me doen twijfelen aan de mensheid ook heel wat voorvallen zijn die dat vertrouwen weer versterken. Op zich is het iets kleins maar vaak zijn het net die attenties die een wereld van verschil maken.
Absoluut! Mensen die aandacht hebben voor elkaar, zorgen voor elkaar, dat geeft een mens inderdaad vertrouwen in de mensheid (al moet ik daarna vooral niet naar het nieuws kijken, want daarvan wil ik vooral heel hard met mijn hoofd tegen de muur bonken van frustratie…).