Home  >  ...leest ziet hoort

Hoe stoppen met antidepressiva erger bleek dan depressief zijn zelf

Publicatiedatum

Ik denk niet dat het een geheim is dat ik iemand ben die het labeltje “depressief” met zich meedraagt. Hoewel dat niet hoeft te betekenen dat antidepressiva een rol spelen in het genezingsproces, was dat bij mij wel het geval. Er waren momenten waarop ik zo vast zat in mijn hoofd dat niets nog lukte; antidepressiva hebben er op dat moment voor gezorgd dat er al eens iets lukte. En daarna nog iets. En nog iets. En zo geraakte ik terug in gang. Ik ben dus blij dat ik indertijd (november 2016) beslist heb om ze te nemen, want ze hebben absoluut geholpen om de zwaarste momenten door te geraken (wat niet wilt zeggen dat dat zonder niet gekund had).

Tegelijk neem ik, als het even kan, liefst geen medicijnen. Niet dat ik denk dat er mensen zijn die graag medicijnen nemen, maar sommige mensen nemen al eens makkelijker een pijnstiller of dergelijke dan anderen. Ik behoor tot die laatste categorie: hoofdpijn, verstopte sinussen enzovoort, dat ziek ik liever uit dan dat ik daar een dafalgan of een sinutab voor ga nemen (al doe ik het wel als het echt te erg wordt natuurlijk). Of dat een goede keuze is, is een andere discussie, maar plots elke dag een pilletje moeten nemen, dat was meer dan een beetje aanpassen. Ik was dan ook vastbesloten om, van zodra dat kon, terug af te bouwen. Dat mijn lichaam aanvankelijk amper reageerde op de “normale” dosissen, zorgde er echter ook voor dat ik tot de maximale dosis had moeten opbouwen (ik nam E.f.e.x.o.r., dat is werkzaam vanaf 150mg, maar ik nam 375mg). Het bestanddeel daarvan, venlafaxine, heeft een halfwaardetijd van 5u, wat betekent dat je een afname van het aantal grammen (of het vergeten innemen van een pilletje) heel snel merkt. Toen ik in juli 2017 begon af te bouwen, had ik dan ook, telkens ik een aantal gram minder nam (van 375mg in stappen van 75mg naar 150mg), een aantal dagen last van bijwerkingen: ik voelde mij trillerig, ijl in mijn hoofd (alsof de inhoud van mijn hoofd een halve seconde na de rest van mijn lichaam bewoog), had hoofdpijn en soms hartkloppingen. Omdat de timing van dat afbouwen niet echt ideaal te noemen was – J. had onze relatie net beëindigd – bouwde ik heel traag af van 375mg naar 150mg (op zich had ik ook nog kunnen wachten, maar enerzijds wilde ik mij in al mijn koppigheid houden aan het – voor de breuk bepaalde – plan om dan af te bouwen, anderzijds zat ik toen in zo’n overlevingsmodus dat het eigenlijk verrassend goed ging). Tegen januari 2018 zat ik aan 150mg, maar toen kwamen J. en ik terug bij elkaar. Enter veel zware, emotionele momenten. Dit keer besloot ik niet koppig te zijn, maar een tijdje bij die 150mg te blijven (op zijn minst zat ik toch al op een “normale” i.p.v. een “maximale” dosis).

In oktober 2018 vond ik dat het ondertussen, na bijna twee jaar AD, welletjes was geweest en begon ik – in overleg met mijn psy – aan de volgende afbouwstappen. Of dat – met een studieherstart, struggles op het werk en in onze relatie – een goede timing was, tja, daar valt uiteraard over te discussiëren, maar – zoals mijn psy ook aanhaalde – soms is het effect “zonder” te kunnen groter dan het effect van de medicatie zelf. Hij stond er dus volledig achter dat ik probeerde af te bouwen en dus ging ik van 150mg naar 75mg en tot slot begin december naar 37,5mg. Elke stap had dezelfde effecten die ik hierboven vernoemde: een paar dagen was dat lastig, maar uiteindelijk viel dat allemaal best wel mee.

Een paar dagen voor het einde van het jaar besloot ik de laatste stap te zetten: het is uiteraard maar een getal, maar het leek mij wel fijn om 2019 met een “propere lei” te kunnen starten. De eerste dagen na het afbouwen had ik de verwachte symptomen: hoofdpijn en wat ijl in mijn hoofd. Alleen bleef het daar dit keer niet bij: na een paar dagen – we waren op dat moment op vakantie in IJsland – verdween de ijlheid, maar werd ik extreem emotioneel en prikkelbaar. Elke onnozelheid was voldoende om mij te laten uitbarsten; ik heb ruzie gemaakt met mijn ouders, met J. (hij heeft het het meest van allemaal te verduren gekregen, vrees ik), had het gevoel alsof alles en iedereen tegen mij was. Enkel bij mijn broer vond ik enig begrip, omdat hij mij liet razen, zonder er tegenin te gaan of te proberen dingen op te lossen (want dat was wat de anderen deden, op zich niets ergs dus, maar wel voldoende om mij het gevoel te geven dat niemand mij begreep). Ik sliep verschrikkelijk slecht en was doodop (het effect dat het langste geduurd heeft). 

En ik kreeg zelfmoordgedachten. Ik ben jammer genoeg iemand die zichzelf al moedwillig pijn gedaan heeft. Toen ik anderhalve maand voor ik mijn thesis moest indienen, mijn enkel verstuikte was dat geen ongeluk. Ik zocht een putje in de tuin en sloeg mijn enkel om. Opnieuw en opnieuw, tot ik er niet meer op kon staan en naar het ziekenhuis moest. En terugkeerde met een loopgips. En vooral: een reden om mijn thesis niet te kunnen indienen. Want dat was makkelijker dan toegeven dat ik het niet kon en hulp nodig had.

Tijdens mijn job in Brussel, maar ook een paar keer tijdens de eerste periode in mijn huidige job, heb ik verschillende keren op het toilet gezeten, vruchteloos proberend mijzelf duizelig te maken door mijn hoofd ondersteboven te houden. In de hoop dat ik zou flauwvallen en naar huis zou kunnen. In de hoop dat ik zo een “goede” reden zou hebben om te falen.

Sinds ik therapie volg, zijn die gedachten er weliswaar nog geweest, maar heb ik de impuls om er op in te gaan kunnen tegenhouden. Dat is bij momenten een gigantisch gevecht – ik herinner mij nog die keer dat ik ging lopen in het bos en de hele tijd, bij elke wortel, dacht “struikel”, “laat uzelf vallen”, omdat ik de dag erna terug naar mijn werk moest en daar gigantisch tegen op zag -, maar het lukt steeds beter.

Maar ondanks die problemen, heb ik nooit zelfmoordneigingen gehad. Omdat ik, ondanks alles, ook op het diepste van de depressie, altijd iemand geweest ben die graag leeft. Die leeft met goesting, die kan genieten van kleine gelukjes (thank god voor kleine gelukjes!). Zelfmoord, neen, daarvoor was er altijd, ergens, nog wel iets te vinden dat te mooi was om definitief weg te willen.

Tot 1 januari van dit jaar. Toen ik na een halve dag slapend in bed te liggen, twee belachelijke ruzies had en mij – weeral (of zo voelde het toen toch) – onbegrepen voelde. Het voelde alsof ik er niet meer toe deed, alsof wat ik voelde of dacht niet van belang was, alsof ik enkel maar een storende, overbodige factor was. Nu ik het neerschrijf, kan ik alleen maar denken “maar mens toch, ge waart daar omringd door net die mensen die u het liefst van allemaal zien” en toch, op dat moment voelde het alsof ik er beter niet kon zijn. Dat het beter zou zijn om weg te zijn. Dat stoppen met leven de enige manier was om de pijn te doen weggaan. En dus stapte ik ’s avonds naar buiten, naar de straat. Ben ik midden op straat blijven staan, hopend dat er een auto zou komen. Dat die mij zou aanrijden en er een einde aan zou maken.

Er kwam er geen. En dus stapte ik verder, draaide na een tijdje terug en hoorde bij het naderen van de weg een auto. Onbewust versnelde ik mijn stap. Om de weg te halen voor die auto weer weg zou zijn. Ik was te laat.

En op dat moment kon ik even contact maken met mijn eigen gevoel. Beseffen wat ik bijna gedaan had. Beseffen dat – hoe hard alles ook aanvoelde op dat moment en hoe onbeholpen sommige reacties soms ook overkwamen – er wel degelijk redenen waren om te blijven. Beseffen dat ik mijn broer dat niet mocht aandoen, zomaar verdwijnen. 

En dus ben ik gebleven. En verdomd blij dat ik die auto gemist heb. Want dat was ik niet. Dat was niet eens mijn depressie. Dat was mijn hoofd dat reageerde op het stopzetten van antidepressiva. Dat is ook de reden dat ik dit nu neerschrijf en het gevoel heb dat ik het verhaal van iemand anders aan het vertellen ben. Of ik het zou gedaan hebben, waren die auto en ik er wel op hetzelfde moment geweest? Eerlijk, ik denk van niet, ik denk dat de angst om te sterven dan toch nog steeds te groot zou geweest zijn. Ik hoop vooral van niet. Want ik heb nooit, nooit in mijn leven zelfs maar gedacht aan zelfmoord. Dat stoppen met AD mijn hoofd zo overhoop kon halen, dat is gigantisch beangstigend.

Dit fragment uit Reasons to stay alive van Matt Haig omschrijft, beter dan ik het zelf kan, hoe het voelde. Toen, op die 1e januari, die mijlenver weg lijkt.

Now, listen. If you have ever believed a depressive wants to be happy, you are wrong. They could not care less about the luxury of happiness. They just want to feel an absence of pain. To escape a mind on fire, where thoughts blaze and smoke like old possessions lost to arson. To be normal. Or, as normal is impossible, to be empty. And the only way I could be empty was to stop living. One minus one is zero.
But actually, it wasn’t easy. The weird thing about depression is that, even though you might have more suicidal thoughts, the fear of death remains the same. The only difference is that the pain of life has rapidly increased. So when you hear about someone killing themselves it’s important to know that death wasn’t any less scary for them. It wasn’t a ‘choice’ in the moral sense. To be moralistic about it is to misunderstand.
I stood there for a while. Summoning the courage to die, and then summoning the courage to live. To be. Not to be. Right there, death was so close. An ounce more terror, and the scales would have tipped. There may be a universe in which I took that step, but it isn’t this one.

De effecten zijn, anderhalve maand verder, weg. Ondertussen heb ik er met mijn psy over kunnen spreken (die mij weliswaar op voorhand beter had moeten/kunnen informeren) en zelf informatie over opgezocht en blijkt het dus niet abnormaal om bij die laatste stap veel ergere effecten te hebben, al zijn zeker die zelfmoordgedachten uitzonderlijk. Er zijn evengoed mensen die enkel die kleine effecten hebben die ik bij eerdere stappen had; er zijn ook mensen die mentaal weinig voelen, maar fysiek ziek worden door het afbouwen (koorts, overgeven…). Waarom die laatste stap, die nochtans “maar” 37,5mg bedroeg, zo’n effect had? Omdat een van de effecten van AD is dat het de heropname van neurotransmitters blokkeert, maar dat effect exponentieel verloopt: een kleine dosering zorgt voor de sterkste toename van de hoeveelheid gebokkeerd transport, een hogere dosering zorgt slechts voor een kleine extra toename. In alle eerdere stappen die ik zette, waren dus slechts een paar blocages opgeheven; bij de laatste stap al de rest in één keer. In dit artikel kan je er meer over lezen, maar het komt er dus op neer dat “een kleine verlaging van een lage dagelijkse dosis een veel groter effect [heeft] dan een grote verlaging van een hoge”. Eigenlijk is het onverantwoord dat de laagst beschikbare dosis bij de apotheek 37,5mg is en zou die laatste stap in veel meer stapjes moeten onderverdeeld worden. Voor mij komt die kennis te laat, maar misschien niet voor iemand anders.

Of het dan gaat nu, zonder antidepressiva? Goh ja, soms wel, soms niet. Ik heb nog heel emotionele momenten, maar wetende wat er allemaal gaande is, is dat niet abnormaal (die thesis die behalve heel interessant ook gigantisch confronterend is, omdat het zoveel zware momenten van die vorige thesis terug laat komen; een werk waar ik vaker blokkeer en panikeer dan mij lief is, dan ik op dit moment eigenlijk aankan, een relatie die steun geeft, maar soms aanvoelt alsof ze mij onderuit haalt). Misschien dat het met antidepressiva makkelijker te verteren zou zijn. Maar nog eens door die ontwenningsverschijnselen, dat wil ik niet. Als het even kan nooit meer, al wil ik het niet zo hard gezegd hebben, omdat ik ook weet welke hulp het geweest is. Maar voorlopig vecht ik even enkel met mijn hoofd. Zonder medicijnen die een steun kunnen zijn, maar mij ook harder onderuit haalden dan iets of iemand ooit gedaan heeft.

Categorieën:...leest ziet hoort

Tags:

39 reacties

  3. Herkenbaar!! Ik heb 6 jaar geleden geen AD genomen maar wel angstremmers en ik weet nog dat die strijd om dat af te bouwen de hel was. Ik voelde me inderdaad veel slechter tijdens en na de afbouw dan er voor. Daarom dat ik zo tegen die pillen ben. In sommige gevallen zijn ze nodig en kunnen ze helpend zijn. Maar ik ga er alles aan doen om die nooit meer te moeten nemen, al weet je inderdaad nooit. Knap dat je het hier allemaal heb durven neer schrijven. Ik hoop dat je je snel beter voelt en dat je verder kan gaan naar je psy. Trots op jou dat je er vanaf bent!

    Als je er wil over praten, mag je me gerust mailen.

    • Ik vind het vooral heel jammer om te lezen dat je ook door een hel moest om af te bouwen en tegelijk doet het ook “deugd” om te lezen hoe anderen dat ervaren hebben. Ik heb op een gegeven moment ook een angstremmer voorgeschreven gekregen (Temesta, met lorazepam), maar daar had mijn psy mij heel duidelijk gewaarschuwd dat dat verslavend is. Heb ik dus gelukkig maar één of twee keer genomen toen ik echt heel hard aan het panikeren was, want ik wil niet weten wat het geeft als je ook echt moet “afkicken” (antidepressiva zijn immers niet verslavend). Ik snap je alleszins helemaal dat je er alles aan doet om nooit meer pillen te moeten nemen; is bij mij hetzelfde nu ik hier doorgegaan ben. Neemt niet weg dat ik er het nut in sommige gevallen wel van in zie, maar wetende hoe hard het is om er weer van af te komen, zou er toch echt wel iets voorzichtiger moeten mee omgesprongen worden. Nu wordt dat precies maar meteen voorgeschreven, terwijl dat toch echt niet zo’n evidente “oplossing” zou mogen zijn. Al helemaal omdat het zonder bijkomende hulp door therapie of dergelijke, ook niet op lange termijn helpt natuurlijk: bij mij haalde het de scherpste kantjes weg, maar zonder therapie zou ik er nu nog steeds niet mee omkunnen.

      • Dokters schrijven dat veeeeel te snel voor! Eigenlijk zou een huisarts zoiets niet mogen voorschrijven en je door verwijzen naar een psychiater. Inderdaad angstremmers zijn verslavend in die zin dat je er na een tijdje meer van nodig hebt om het zelfde effect te hebben, maar ook aan antidepressiva kun je verslaafd geraken maar dan eerder in de mentale zin zoals schrik niet meer zonder te kunnen en denken het nodig te hebben.

        • Ja, absoluut, zoiets zou een huisarts niet mogen voorschrijven! Je hebt gelijk dat antidepressiva in die zin ook verslavend zijn; ik had het inderdaad meer op verslaving in de betekenis van meer nodig voor hetzelfde effect, zoals bij slaappillen of drugs. Maar er zijn natuurlijk meer dan genoeg mensen die jaren antidepressiva nemen, enkel en alleen omdat ze denken zonder niet te kunnen (wat ik na wat er bij mij gebeurd is ook volledig begrijp; had ik dat artikel niet gelezen, dan zou ik er misschien ook opnieuw mee gestart zijn vanuit het idee “dit gevoel bewijst dat ik nog niet zonder kan”, wat natuurlijk dikke zever zou geweest zijn, maar bon ja, dat moet je wel weten natuurlijk, want voelen doe je dat op zo’n moment niet)

  4. Wow. Wat een openheid. Zo heel erg knap van je.

    Even compleet naast de inhoud (die moet ik nog wat verwerken), een zijspoor: hoe lukt jou dat, zo open over zo’n moeilijk onderwerp schrijven? Ik ben daarover aan het piekeren. Ik zou over iets willen schrijven op mijn blog, maar ik weet dat het er keihard gaat inhakken, vooral bij mijn partner, mijn stiefvader, mijn kinderen. En bij nog wel wat mensen die me na aan het hart liggen. Het gaat hen pijn doen. En dat is zo’n barrière om toch maar te schrijven, terwijl ik er tegelijk enorm behoefte aan heb. Hoe krijg jij dit voor elkaar? Ik vind het zo moedig!

  5. Heftig …. Ik hoop dat er veel mensen die in dezelfde situatie zitten dit lezen of door hun arts beter geïnformeerd worden vooraleer volledig af te bouwen.
    Gelukkig ben je die fase alsnog goed doorgekomen …. Ik ben héél blij dat je het hier kan na vertellen 🙂
    Ik hoop dat het vanaf nu alleen maar weer beter zal worden x

    • Merci ♥

      En inderdaad, een van de redenen dat ik dit gepubliceerd heb, is dat ik hoop dat het misschien ooit iemand kan helpen. Niet dat ik met mijn blog een groot publiek bereik, maar al is het maar één iemand die daardoor niet het gevoel krijgt dat er iets met hem/haar zelf mis is, zoals ik dacht, dan zou dat al heel veel zijn.

  6. Pfoe zeg, wat een heftigheid, en wat speciaal/knap/dapper (ik vind het juiste woord niet) dat jij dat zo helder kunt neerschrijven. Geen drama, geen minimalisme, maar gewoon de harde feiten en de harde gevoelens en gedachten die daarbij komen kijken. Ik hoop dat het iemand helpt!

  7. Ik wist wel dat stoppen met antidepressiva voor afkickverschijnselen kon zorgen maar dat het zo heftig kon zijn wist ik niet. Ik ben blij dat je dit opschrijft en deelt. Er is nog zoveel taboe rond psychische problemen, fijn dat je er zo eerlijk en open over kan/wil schrijven. Dat is niet evident. Ik ben ervan overtuigd dat het anderen zal helpen, en ik hoop vooral dat je de antidepressiva nooit meer nodig zal hebben! x

    • Ja, het is zo absurd eigenlijk he, hoeveel taboe daar nog rond hangt. Het is ook een van de redenen dat ik dit gepubliceerd heb: dat ik hoop dat het misschien ooit iemand kan helpen. Niet dat ik met mijn blog een groot publiek bereik, maar al is het maar één iemand die daardoor niet het gevoel krijgt dat er iets met hem/haar zelf mis is, zoals ik dacht, dan zou dat al heel veel zijn.

  8. Ik vind het ten eerste super stoer dat je dat hier hebt neergeschreven. Al zou het niet stoer mogen zijn, want het is zo normaal in veel mensen hun leven. Ook in dat van mij trouwens. Ik heb al meerdere periodes in mijn leven AD genomen en neem er momenteel ook, al zit ik maar op een dosis van 75 en hoop ik dat dat voldoende blijft (zo voelt het momenteel wel) want de dingen die ik lees over afkicken zijn behoorlijk freaky.
    Maar uiteindelijk is het het belangrijkste dat ze helpen, samen met therapie. En dan ben ik blij dat je nu het gevoel hebt dat het zonder kan lukken.

    • Ja inderdaad, ik ben er – ondanks deze ervaring – ook niet tegen, omdat ze inderdaad kunnen helpen. Er wordt misschien alleen iets te vaak meteen naar gegrepen, terwijl het natuurlijk enkel maar de ruwste kantjes kan wegnemen, maar het de therapie is die er voor zorgt dat je nadien ook zonder kan.
      Ik hoop ook dat die 75 voor jou voldoende blijft en nog meer dat je ooit weer zonder problemen zonder kan. Sterkte!

  9. Ik had geen idee dat afbouwen zo heftig kon zijn! Moedig om je verhaal te delen, voor mij is het alleszins een eye opener.

  11. Wat dapper van je dat je hierover durft schrijven. Dat klinkt als een helse periode, zeker met dat je er niet op voorbereid was. Het mag dan nog zo’n rationele verklaring hebben als een chemisch stofje in je hersenen dat tegensputtert, dat verandert helemaal niks aan het gevoel. Het klinkt als een erg donkere nacht waar je door ging. Ik ben blij dat je er nog bent.

    • Ja, dat is het inderdaad: rationeel is het te verklaren, maar als je dat op voorhand niet weet, dan denk je er niet eens aan dat het dat zou kunnen zijn. Zelfs toen J. suggereerde dat het dat was, heb ik dat eerst afgedaan als “ge moet het mij weer nog lastiger maken” (wat nu ook weer zo absurd en onredelijk klinkt, maar evenzeer aan die effecten lag, aangezien door die kwaadheid alles aanvoelde als “tegen mij”); ’t is pas toen ik er een wetenschappelijk artikel over las, dat het leek binnen te sijpelen dat het niet aan mij lag.

  12. Wauw, ik vind het heel knap dat je hier zo open over bent. Zelf kan ik me niet herinneren dat ik ooit zo heftig heb gereageerd op het afbouwen van de AD die ik in het verleden (als tiener) heb genomen. Wel heb ik heel fel gereageerd of het afbouwen van Oxycontin. Pas nadien heb ik vernomen wat voor medicatie dat was. (blijkbaar het medisch equivalent van cocaïne) dus daar had de specialist me ook wat beter mogen informeren. Eigenlijk wel heel jammer dat je iets neemt om je er bovenop te helpen en dat het afbouwen je vervolgens nog wat meer in de put gaat werken. Ik hoop dat je beetje bij beetje (nu ja, liefst supersnel natuurlijk) uit die put kan klauteren en dat je de uitgestrekte armen die klaar staan om je op te vangen tijdig kan zien.

    • Een equivalent van cocaïne aan iemand voorschrijven en niet eens informeren, wat een idee?! Blij dat je daar doorgeraakt bent!
      En inderdaad, enerzijds helpt het en anderzijds haalt het je keihard onderuit.

  14. Wow hoe heftig en beangstigend.

    ik volg je nog niet zo lang dus ik wist niet van je uitdagingen, noch heb ik zelf ervaring met AD. Dat dit zo heftig is, daar schrik ik toch van.

    Ik ben blij dat je te laat was voor de auto en dat het nu beter gaat, met ups en downs.

  15. Amai, dit raakt me. Zo heftig. Ik wens je alle liefs en sterkte!
    Vies hè, wat zo’n chemisch stofje kan doen. Ik heb het zelf ook ooit meegemaakt dat een pilletje mij zelfdestructief maakte (waren geen AD, maar hormonen). Never again. Ik hoop dat je dit nooit meer moet meemaken. Dikke knuffel! Ik denk aan je <3

    • Merci ♥

      En inderdaad, heel heel vies. Ik weet niet of ik het toen zou genomen hebben, had ik geweten dat het zo’n effect kon hebben en ik ga er nu alles aan doen om het nooit meer te moeten nemen. Ik vind het heel spijtig te lezen dat jij ook zoiets hebt meegemaakt! En van hormonen, ik wist niet dat dat ook zo’n effecten kan hebben…

  16. Wat is dit verschrikkelijk hard om te lezen. Het stukje over hoe je jezelf pijn doet om maar niet te moeten toegeven dat je iets niet kan, het is zo ongelooflijk dapper van je om dat te delen met de buitenwereld. Dapper en angstaanjagend, no doubt. Het is zo vreselijk dat je hierdoor heen moest zonder dat iemand je gewaarschuwd had! Ik weet gewoon niet wat ik verder nog moet zeggen alleen dat mijn eigen (mentale) problemen erbij in het niet lijken te verdwijnen en dat ik je vanuit de grond van mijn hart toewens dat je dit nooit meer opnieuw moet doormaken.
    Weet dat hulp vragen helemaal niet zwak is, maar juist teken dat je sterk genoeg bent om iets te doen aan je problemen. Niemand die na het lezen van dit postje denkt dat jij zwak bent 🙂 Ik kijk daarentegen juist naar jou op, omdat je al zoveel hebt moeten worstelen en er toch telkens weer bovenop komt.
    Doe gewoon zo voort xxx

  17. Meid, wat heftig…
    Deze post had ik nog niet eerder gelezen.
    Het is beangstigend wat medicatie met je hoofd kan doen he, en ook hoe we zo ontzettend overtuigd kunnen zijn van bepaalde ideeën, die ons nadien, wanneer we ons in een andere mentale toestand bevinden, zo absurd lijken. Maar op dat moment ben je er met hart en ziel van overtuigd. Ik denk dat veel mensen nog steeds niet begrijpen wat voor een gevaarlijke aandoening depressie is, en hoe gevaarlijk de medicatie. Ik heb eens een arts in dat verband horen zeggen dat je van psychoactieve middelen eigenlijk nooit helemaal kan voorspellen wat voor effecten ze gaan hebben. Daar is het brein te complex voor.

    De voorbeelden die je geeft over hoe je jezelf probeerde een “aanvaardbare” reden te geven om aan de druk te ontkomen, zijn hartverscheurend. Ik vraag me af in hoeverre dit te maken heeft met de mentaliteit waarin we zijn opgegroeid. “Failure is not an option”, dat zat er toch wel ingebakken he.

    • Ja, dat zit er enorm ingebakken. Zonder het zelf te beseffen, ben ik mijzelf doorheen de jaren ook meer en meer gaan “samenleggen” met mijn prestaties, want ik was altijd “die slimme” (dat zowel in het middelbaar als aan de univ medestudenten mij “gebruikten” wanneer ze uitleg of notities wilden, maar mij meteen aan de kant schoven van zodra ze “gekregen hadden wat ze wilden”, bevestigde dat gevoel ook). Alsof “slim zijn” mijn enige identiteitskenmerk is/was… Waardoor het natuurlijk des te meer als gigantisch falen aanvoelde toen het voor het eerst niet lukte, want dat “hoorde” niet bij wie ik was. Van mij mocht toch beter verwacht worden? Iets wat sommigen trouwens ook effectief zo uitspraken en mij zo – ook al was het in sommige gevallen echt wel met de beste bedoelingen gezegd – vooral heel dom deed voelen. En ja, als “slim” het enige is wat je bent en dan ben je dat blijkbaar ineens niet meer, wat blijft dan nog over?

      En inderdaad, die medicatie is niet te onderschatten. Het heeft bij mij ook een positief effect gehad, dus ik vind het op zich niet iets dat je “nooit” mag nemen, maar ik word wel heel kwaad wanneer ik lees / hoor dat dat snel snel als oplossing gegeven wordt, terwijl er voor de rest geen begeleiding is. Die medicatie nam bij mij op sommige momenten de scherpste kantjes weg (om ze dan op het einde weliswaar scherper dan ooit te maken), maar zonder therapie, zonder mensen die mij ondersteunden, zou ik niet uit die depressie geraakt zijn. Dat kan zo’n pilletje alleen niet.

      • Ja, het is een hele weg he, onszelf leren aanvaarden en graag zien gewoon om wie we zijn, en niet om wat we doen of kunnen of bereikt hebben.
        Ik hoop dat dat je almaar beter lukt! X

  1. Pingback: De boeken van januari 2019 – Le petit requin
  2. Pingback: Hit & Run (2) – Le petit requin