Tikkertje: Questions of life

Meisje van Nummer 44 tagde mij voor de “questions of life”. Mijn eerste reactie was “jeeej, een stokje”, mijn tweede, nadat ik vooral de vierde en zesde vraag las “oh boy, dit wordt confronterend”. Zo eens compleet tegen je eigen grenzen botsen, dat maakt dat een mens al wel eens wat bijleert over zichzelf én nogal wat dingen wil veranderen namelijk.

Maar bon, first things first, dus starten we niet bij vraag vier en zes, maar wel gewoon bij de eerste 🙂

Welke herinnering van het afgelopen jaar geeft jou de grootste glimlach op je gezicht?
Al meteen een moeilijke om mee te beginnen; niet omdat ik geen mooie herinneringen heb van afgelopen jaar, wel omdat ik er zoveel heb dat eentje uitkiezen quasi onmogelijk is.
Er was dat nieuwe land en alles wat daardoor te ontdekken viel, er was dat gevoel van thuis, er waren als eeuwig hoogtepunt die bergen, want mensenlief, wat hou ik van die bergen! Er was Egypte met schildpadden en haaien en hand-in-hand duiken van contentement om zoveel moois daar in die stille, overweldigende wereld onder water. Er was die gigantische kriebel in mijn buik tijdens het zweven in de lucht met zicht op (opnieuw) die bergen. Er waren familie en vrienden die hielpen bij die verhuis (niet enkel in België, maar ook hier), die op bezoek kwamen en zo nog wat schone Zwitserlanddagen aan het rijtje toevoegden, die België nog steeds thuis laten zijn. Er was Barcelona en de warmte en rust die op dat moment meer dan wat ook nodig was. Er was Johan, die zijn armen openstelde bij elk goed en moeilijk moment.

Jullie zien het, wat ik hierboven beschrijf, bestaat elk op zich al uit zoveel verschillende mooie momenten. Als ik er dan toch eentje moet kiezen, dan ga ik voor eind januari vorig jaar, toen we de beslissing namen om te verhuizen. Een beslissing die eigenlijk zeer intuïtief genomen werd, vanuit een gevoel dat wij dat wel zouden kunnen, verhuizen naar een ander land en daar een leven opbouwen. Maar ook, dat als dat niet zou blijken te lukken, dat dat dan ook allemaal zo erg niet is. En daarbij vooral dat gevoel dat wij twee bij elkaar horen en dat daardoor eigenlijk geen enkele grote beslissing moeilijk is.

Wat heb je altijd al eens willen doen sinds je kindertijd?
Euhm ja, ik zie mijn ouders al lachen nu. Ik was namelijk dat kindje dat op ongeveer alles reageerde met “ooh, dat wil ik ook wel eens doen” of het nu ging om een parachutist uit een vliegtuig zien springen, mijn nonkel en later ook vader moto zien rijden, mijn moeder zien kantklossen, mijn vader zien fietsen tijdens de Marmotte in de Alpen… Nu ik er zo over denk, ben ik eigenlijk nog altijd dat kindje. Mag ik antwoord gewoon houden op “alles” 😉

Wat daarbij dan het vaakst naar boven komt is de wereld ontdekken. Dat is iets dat waarschijnlijk nooit afgerond zal zijn, maar kijk, onderstaande kaart toont dat ik toch al niet slecht bezig ben 🙂

Wat zou je willen doen in je leven als er totaal geen beperkingen waren?
Owkay, dan doen we even megalomaan en zorg ik voor

• wereldvrede
• een economie die op alle gebieden rekening houdt met de natuur en de mens (goede werkomstandigheden, energieneutrale productie…)
• veel vakantie voor iedereen (die daar zin in heeft uiteraard)

Wat heb je voor het laatst over jezelf geleerd?
Zit ge goed met een thee en een koekske, want dit wordt een lange lijst 😉 . Gelukkig dat er staat “voor het laatst”, dus kan ik mij beperken tot het belangrijkste punt: ik ben ongelooflijk streng voor mijzelf.
Toen ik werkte en studeerde, ging ik vaak compleet in overdrive om aan mijn eigen onrealistische verwachtingen te kunnen voldoen. Ik ben er aan onderdoor gegaan en was het niet door onze verhuis geweest dat ik stopte met werken, dan was ik ongetwijfeld op een gegeven moment door een dokter thuis gezet (in zekere zin was dat al het geval doordat mijn lichaam het fysiek opgaf; misschien deels als signaal “als jij blijft negeren dat het mentaal niet meer lukt, dan zorg ik dat het fysiek niet meer gaat”).
Een mens denkt dan dat niet werken en niet studeren het wel zal oplossen, maar dan blijk ik die onrealistische verwachtingen wel op andere gebieden te botvieren. Beginnen jullie bijvoorbeeld te wenen als jullie etiketten kopen om potjes te labelen en die blijken er niet op te passen omdat die potjes nu eenmaal een bolling in twee richtingen hebben en stickers niet? Ik dus wel, want ah ja, hoe stom moet ge wel niet zijn om daar niet aan te denken en hoe stom zijt  ge wel niet dat zoiets kleins niet eens goed kan uitgevoerd worden. Om dan te beseffen dat dat eigenlijk toch niet iets is waar ik mij in zou moeten opjagen. Alleen heb ik zelfs dan geen greintje mildheid, maar word ik opnieuw kwaad op mijzelf omdat het stom is om over zoiets te wenen. ’t Is bij momenten plezant in mijn hoofd, dat kan ik u verzekeren. Er wordt hier dan ook hard gewerkt aan een hoofd dat even vergevingsgezind is voor zichzelf als voor anderen.

Als je aan het dagdromen bent, waar gaan die dromen dan over?
Goh, dat kan gaan van mijmeren over het verleden, fantaseren over de toekomst of soms ook heel down to earth over dagdagelijkse dingetjes. Ik droom eigenlijk ook best wel vaak in andere talen, besef ik.

Welke verandering wil je het komende jaar het liefste toepassen in je leven?
Die vraag is natuurlijk deels al in vraag vier beantwoord: milder zijn voor mijzelf, mijzelf rust toestaan en daar ook echt van kunnen genieten.
Ik geef deze tag, als ze er zin in hebben natuurlijk, door aan:

• aMuse Rouge
• Appelstien
• Ma vie en vert