Verwachtingen
Tijdens een van mijn sessie bij mijn psy ging het over verwachtingen. Daar gaat het wel vaker over, want er is best wel wat werk aan de hoge verwachtingen die ik aan mijzelf stel. Dit keer ging het echter over verwachtingen in relaties. Mijn psy vond dat ook daar mijn verwachtingen te hoog lagen, omdat het tegenwoordig nu eenmaal zo is dat een heel groot deel relaties stranden. Hij vond het zelfs “gevaarlijk”, omdat ik mijzelf met mijn verwachtingen alleen maar ongelukkig kan maken.
Maar verwacht ik dan zoveel?
Wanneer ik wil dat een relatie gebaseerd is op vertrouwen?
Dat ik gewoon kan geloven dat je enkel met een vriend afspreekt i.p.v. mij af te vragen of je ervoor of erna ook nog iemand anders ziet?
Wanneer ik weet dat relaties kapot kunnen gaan, maar ik verwacht dat je elkaar desondanks als mensen behandelt, met respect met elkaar omgaat?
Dat je niet plots hard en afstandelijk wordt en zaken zegt als “we zijn niet getrouwd, dus je hebt recht op niets” ook wanneer je toen we nog samen waren altijd zei dat “alles van ons is”? (neen, hier moeten jullie niet op antwoorden, wat dit betreft ben ik gewoon gigantisch naïef geweest…)
Wanneer ik een relatie wil waarin partners elkaar geen pijn willen doen en elkaar ook niet bewust pijn doen? Wanneer “in goede en kwade dagen” ook effectief die kwade dagen omvat? Wanneer partners eerlijk zijn tegen elkaar, over wat ze doen en wat ze denken?
Verwacht ik dan zoveel?
Jouw verwachtingen wat relaties betreft, zijn ook de mijne, hoor. Voor minder ga ik niet. Voor meer wel en dat lukt nu toch al 35 jaar. 🙂
Blij dat te horen! Ik zie het bij mijn ouders ook (volgend jaar 35 jaar 🙂 ), maar het lijkt bij hen zoveel evidenter dan het bij mij is. Misschien moet ik hen maar eens om raad vragen? 🙂
Het lijkt me ook normaal, zeker na wat je allemaal hebt mee gemaakt. Ik vind vertrouwen en eerlijkheid ook heel belangrijk. Maar aan de andere kant vind ik het niet fijn als mijn (toekomstige) partner onzeker en achterdochtig is… maar dat is persoonlijke voorkeur, ik val op zelfzekere personen.
In die persoonlijke voorkeur kan ik mij ook vinden: ik wil zelf ook geen partner die onzeker en achterdochtig is en net daarom word ik soms kwaad op mijzelf / triestig omdat ik merk dat ik het nu veel meer ben. Inderdaad, zoals je zegt, normaal na wat er gebeurd is, maar tegelijk moet ik dat ook kunnen loslaten, want anders gaat het toekomstige relaties (liefde en andere) mogelijks hypothekeren. Moeilijk…
Ik vind jouw verwachtingen heel normaal, het zijn ook dingen die ik zou verwachten in een relatie.
Ik snap dat de psycholoog je wil beschermen tegen verdriet en teleurstelling, maar de lat moet toch ook niet op de grond liggen denk ik dan.
Neen, dat gevoel had ik na die sessie ook: mag ik dan helemaal niets meer verwachten? Vandaar ook dat ik er hier toch over schreef (normaal ben ik iets terughoudender over dingen waar ik het in therapie over heb 🙂 ) en dat vormde de basis van een volgende, pittige sessie. Waar bleek dat de lat inderdaad niet op de grond moet liggen, maar ik ze soms blijkbaar toch ook hoger leg dan ik zelf besef (en uit deze opsomming naar voor komt).
Nee.
Als ik om me heen kijk moet ik concluderen dat een breuk niet het goed in iemand losmaakt … jammer genoeg.
Anderzijds vind ik ook dat we onze naïviteit moeten proberen te behouden.
Dat is inderdaad een feit: iemand kan op zich een fantastisch mens zijn, maar een breuk kan desondanks het lelijkste bovenhalen…
Dat met die naïviteit is een dubbele: enerzijds wil ik dat ook zoveel mogelijk, anderzijds had ik mijzelf (door vb. een samenlevingscontract i.p.v. “oh, we zien elkaar graag, dus alles zal altijd wel ok zijn”) wel een paar teleurstellingen kunnen besparen.
En toch nog zo hard voor jezelf zijn… Wanneer twee mensen elkaar graag zien en er vallen uitspraken als ‘alles is van ons’ en dat achteraf niet zo blijkt te zijn, zegt dat voor mij weinig over jouw eventuele naïviteit.
Niemand in een stabiele, volwassen relatie verwacht dat dat omslaat bij een breuk. Als dat de norm is om in het leven te staan, doet niemand nog een oog dicht.
Zonder hem te schande willen maken: dat hij destijds zo reageerde, zegt meer iets over hoe hij in het leven staat/stond, dus verwijt jezelf niks of schaam je niet voor je ‘naïviteit’ hoor!
Nee, dat is waar. En tegelijk gebeurt het desondanks zo vaak… Daarom dat ik ergens toch vind dat ik naïef geweest ben: mijn grootmoeder had mij bijvoorbeeld meerdere keren gezegd toch een samenlevingscontract of dergelijke te maken, want “bij een scheiding is het vaak de vrouw die met het minste overblijft, al zeker wanneer ze – zoals ik toen – door werkloosheid, gezin, wat dan ook, in de zwakkere positie staat” (ze heeft het zelf weliswaar niet meegemaakt, maar wel heel veel vrouwen in die situatie geholpen, dus ze wist wel waarover ze sprak). Ik wilde daar toen niet echt naar luisteren “want we zien elkaar graag en zelfs als het ooit misloopt, gaan we elkaar toch geen pijn doen”, terwijl nu wel duidelijk is dat ik het beter wél gedaan had. In die zin dus toch iet of wat naïef 🙂
Wat niet wegneemt dat ik hoop dat ik nog altijd voldoende naïviteit overhoud, want continu rekening houden met het ergste scenario… zoals je zegt, dan doet geen mens nog een oog dicht.
En ja, het zegt inderdaad iets over hoe hij in het leven staat/stond. Wat ook moeilijk is om mee om te gaan, omdat ik óók de goede kanten van hem ken en dus ergens wel weet dat dat harde niet alles is wat hij is en zeker ook ingegeven is door dingen die vroeger gebeurd zijn (o.a. een scheiding waarbij hij aan de andere kant stond, waardoor hij bij ons in een soort overdreven verdedigingsmechanisme is geschoten). Niet dat ik het daarmee goed praat, want ik ben die ex niet, dus moest hij met mij ook niet omgaan als een reactie op hoe zij indertijd met hem omgegaan is. Maar het verklaart het ergens wel en maakt dat hij niet enkel slecht (geworden) is, maar ook de goede kanten hun bestaansrecht hebben. Het blijft manoeuvreren tussen kwaad zijn en hem de grootste klootzak ooit vinden en verdrietig zijn omdat hij het zoveel beter had kunnen aanpakken en dat toch niet gedaan heeft. Iets wat ik overigens ook bij hem zelf merk.
Ik vind dat je zeker hoge verwachtingen mag hebben in de liefde. En waarden zoals respect en vertrouwen vind ik niet eens hoge verwachtingen, ik vind dat maar normaal.
Ik vind die verwachtingen toch ook een minimum hoor!
Ik vind je verwachtingen niet onredelijk en zou ze ook niet naïef noemen. Ik vind dat je in een relatie blind moet kunnen vertrouwen op je partner, op zijn/haar eerlijkheid en loyaliteit. Zonder achterdocht of wantrouwen. Maar tegelijkertijd is er geen garantie dat zelfs de beste relatie eeuwig blijft duren en is het niet slecht om op momenten waarop het goed gaat ook te bespreken wat er gebeurt als het ooit misloopt en er voor te zorgen dat dat op één of andere manier afdwingbaar is.
Ja, en dat is waar ik naïef geweest ben. Dat ik er vanuit ging dat het eeuwig ging blijven duren en dat zelfs als dat niet het geval zou zijn, we elkaar sowieso geen pijn gingen doen “want we zien elkaar toch graag”. Vooral omdat ik – na onze verhuis naar Zwitserland – in de zwakkere positie zat (want werkloos en dus financieel afhankelijk van hem), durfde ik niet voldoende op mijn strepen staan (“want ja, hij betaalt al alles, wat ga ik nu nog eens “eisen” dat we een samenlevingscontract of dergelijke opstellen”). Terwijl dat in een relatie natuurlijk gewoon moet kunnen, dat je elkaar veiligheid vraagt en geeft. Tja, ik probeer het maar te beschouwen als een goede leerschool 🙂
Oh, maar dan heb ik ook hoge verwachtingen hoor. Andere zaken (zoals klusjes die steeds maar blijven liggen) kan ik vrij goed relativeren maar de zaken die jij aanhaalt lijken me net de basis voor een relatie te vormen.
Ja, dat vind ik ook. En ja, zo’n klusjes e.d., dat zijn zo van die dingen waar je soms wel eens van denkt “och, als hij daar maar eens in zou veranderen”, maar die gewoon niet cruciaal genoeg zijn om effectief een probleem te vormen 🙂
Zeg die psych van u, is die ongelukkig in zijn relatie of zo? Afgaande op de verwachtingen die je hier neerschrijft, vind ik toch dat je daar voor moet gaan, en voor niks minder! Vooral eerlijkheid en wederzijds respect zijn enorm belangrijk. Kwade dagen, die zijn er in elke relatie, en ja dan mag je verwachten dat de ander bij je blijft en zijn best doet en voor je zorgt en begrip toont. Anders haal je die 35 jaar niet…
Hahaha, ik zal het mijn psy eens vragen of hij ongelukkig is 🙂
En ik ga zeker niet voor minder gaan, eerlijkheid en respect, dat moet er gewoon zijn, anders houdt het op… (wat niet wegneemt, dat tweede kansen desondanks kunnen, maar dat weet je al natuurlijk 🙂 ). ’t Is moeilijk soms…