Week 2014/26

Maandagavond ging ik met Johan mee naar een Risk Talk, georganiseerd door Swiss Re, met als onderwerp “Swiss / EU relationship: Implications for the insurance sector”. ’t Was dus eerlijk gezegd wel een beetje afwachten of het niet te saai ging zijn voor mij 🙂
De eerste talk was echt wel interessant, omdat de spreker inging op de bilaterale verdragen tussen de EU en Zwitserland en de gevolgen die het Zwitsers referendum van februari dit jaar daarop heeft (het referendum waarmee de Zwitsers beslisten de immigratie, ook die van EU-burgers, te beperken). Doordat zijn uitleg vrij algemeen bleef, was het ook voor mij goed te volgen. 
De tweede spreker was – voor mij althans – soms iets te technisch en bovendien sprak hij ook niet echt super, waardoor ik op de duur enkel nog “blah blah blah” hoorde. Nu ja, Johan vond die lezing ook niet echt goed en een vrouw naast mij (alleen en in typische bank- en verzekeringswereldkledij, dus vermoedelijk op de hoogte van het onderwerp) had een notablokje volgetekend met leuke ventjes. Het lag dus niet (enkel) aan mij 😉
Hoe dan ook was de avond zeker de moeite, want het domein waar de lezing doorging omvat de Villa Bodmer. Ik was hier beginnen schrijven over de geschiedenis ervan, maar ik heb het opgesplitst in een apart berichtje 🙂
Hier dus maar twee fotootjes: de villa zelf en het tapijt in de aanbouw, waarvan de kleurtjes iedereen wel vrolijk maken denk ik.

Dinsdag liep ik voor het eerst in maanden nog eens meer dan 5km aan één stuk (5,8km om precies te zijn). Ik deed dezelfde route als een maand geleden, maar waar ik toen halfweg nog een korte pauze nodig had, liep ik nu een kleine drie kwartier ononderbroken. Jeeej 🙂 Bij thuiskomt stonden water en besjes op het (tussendoortjes)menu, kwestie van het “gezonder willen leven” op alle gebieden door te trekken.

Woensdag ben ik een toertje met de koersfiets gaan doen richting Sihlwald en Türlersee. Op de terugweg passeerde ik in Stallikon aan de Aumüli, een gerestaureerde graanmolen. Ik sprak een boer op de wei ernaast aan om te vragen of het zou storen om het terrein even op te lopen voor een paar foto’s, maar voor ik het wist, was die man begonnen aan een heuse rondleiding 🙂 Net zoals bij de Villa Bodmer ga ik een apart berichtje wijden aan de molen (sorry, maar geef mij erfgoed en ik ben vertrokken…). Hier wel al een paar fotootjes van onderweg en eentje van de molen. 

Donderdag mocht ik de sleutel van het nieuwe appartement ophalen! Heel leuk, alleen jammer dat de vrouw van het immokantoor een euhm.. hoe kan ik dit vriendelijk zeggen… onbeleefde trut was (ok, dat was niet echt vriendelijk, maar hey, dat was zij ook niet). Zo stond ik te praten met de vorige eigenaar en onderbrak ze ons door vanuit een andere kamer te roepen dat ik geen dingen met hém moest bespreken, maar wel met haar! Eigenlijk hadden we het over de wasmachine, die we nota bene overnemen van de vorige eigenaars en waar zij mij dus niet mee zou kunnen helpen. Nu ja, ge denkt, die heeft een beetje een slechte dag, ik zal een vraag aan haar stellen, dan is ze misschien content. Hmm, fout gedacht. Ze liet mij al niet eens mijn vraag afmaken, maar onderbrak mij met een zéér ongeduldige “ja, ik ga dus wel éérst die plaatsbeschrijving afmaken, op het einde moet je maar je vragen stellen, onderbreek mij nu niet”. Owkay, ik mocht dus eigenlijk gewoon met niemand praten, tof! 🙂
Toen ik eindelijk mijn vragen mocht stellen, vroeg ik op een gegeven moment één dingetje opnieuw, omdat ze bij de eerste vraag veel te snel in het Zwitsersduits had geantwoord, terwijl ik nochtans duidelijk had gezegd dat ik weliswaar Duits, maar geen Zwitsersduits spreek. Grote fout, want nu begon ze mij gewoon ronduit uit te kafferen dat ze dat al verteld had en of ik het dan nu ein-de-lijk wel begrepen had. Ondertussen was ze zodanig op mijn zenuwen aan het werken dat ik gewoon even kortaf als zij ben beginnen praten. Blijkbaar was dat dus de goede aanpak, want plots was ze vriendelijk “als we nog vragen hadden, moesten we zeker niet twijfelen om haar te mailen of te bellen”. Nu, wat mij betreft, hoor ik dat mens vooral zo min mogelijk 😉
Eens ze vertrokken was, was het eindelijk genieten: aaah een eigen appartement. Véél groter dan die “hotelkamer” waar we nu zitten en een plek waar je je eigen goesting mee kan gaan doen. En een terras, dus binnenkort weer bloemetjes en buitenzitten.
’s Avonds keken we naar de match van de Duivels tegen Zuid-Korea. Aangezien ik mij heb voorgenomen om vaker mijn nagels eens te lakken, ging ik hier maar al meteen all the way met de Belgische driekleur 🙂

Vrijdag waren de schilders aan het werk in het nieuwe appartement (in quasi alle kamers werden de muren en plafonds opnieuw wit geschilderd). We lieten hen ook het terras doen, want dat was in een soort vuilgeel (vuil zowel in de zin van “niet zo mooi” geel als in “niet proper”). Blijkbaar leggen de meesten hier een soort kunstgrasachtige “mat” op hun terras, maar geef mij dan toch maar gewoon geschilderd. Links is voor; rechts is na (maar dat zou wel duidelijk moeten zijn denk ik).

Zaterdag en zondag verhuisden we bijna alles van het voorlopige naar het nieuwe appartement, want daar moesten we uit tegen 1 juli, maar dan zouden we al in België zijn om ginder het appartement leeg te halen.
’s Avonds ging ik voor de – voorlopig – laatste keer lopen/wandelen in het Allmend natuurgebied, goed voor 4,4km dit keer.