Week 2014/33

De week startte sportief: ik heb wat fitnessspulletjes en een springtouw gekocht om hier thuis wat vaker en gevarieerder oefeningen te kunnen doen.

Dinsdag zocht ik eindelijk op wat de schijnbaar geheime boodschap op de voordeur van een van de buren wilde zegge: ook hier gaan bij Driekoningen groepjes kinderen van deur tot deur om te zingen, het zogenaamde Sternsingen. Wat er dan echter bovenop komt en in België – voor zover ik weet – niet bestaat, is dat het huis op dat moment ook gezegend wordt en dan wordt onderstaande zegen op de deur geschreven (of in dit geval als sticker geplakt). De zegen bestaat uit de letters C+M+B, wat staat voor Christus mansionem benedicat ofte Christus zegent dit huis, al wordt soms ook aangenomen dat het de initialen zijn van de drie koningen (Caspar, Melchior en Balthasar). De cijfers 20 en 11 wijzen op het jaartal 2011 (volgend jaar zal de zegen dus 20*C+M+B+15 zijn).
Blijkbaar hebben ook de sterretjes en plusjes/kruisjes een betekenis: de ster staat voor de ster van Bethlehem en de kruisjes stellen de Drie-eenheid Vader, Zoon en Heilige Geest voor. Al naargelang de regio zijn het soms vier kruisjes zonder sterretje (20+C+M+B+11) of twee kruisjes (20+CMB+11).
’t Is op zich wel interessant, maar eigenlijk had ik wel op iets mysterieuzers gehoopt dan deze uitleg 😉

Woensdag had ik ’s morgens mijn slechtste looptraining tot nu toe: door de regen wilde ik gaan voor kort, maar intensief, maar ik ben iets te enthousiast gestart. Gevolg: na anderhalve kilometer kramp in mijn ene onderbeen en dus de rest van de route (nog bijna 2km) te voet gedaan. Note to self: snellere trainingen zijn ok, maar 11 km/h is nog veel te snel voor mij.
’s Middags had ik een “goestingske” dat resulteerde in pannenkoeken en ’s avonds kwam daar nog meer snoeperij bij door een etentje (met dessert dus) bij collega’s van Johan thuis. Overigens iets om trots op te zijn, want buitenlanders worden hier niet zomaar bij Zwitsers thuis uitgenodigd. Ok, het was wel gewoon het ganse team dat was gevraagd, maar dat negeren we maar efkes, kwestie van te kunnen beweren dat we supergoed aan het integreren zijn 😉

Donderdag bracht ik de strijd met de fruitvliegjes en motjes to the next level, na een aantal mislukte pogingen met natuurlijke middeltjes (afgedekt potje met azijn, lavendelplantjes…). Ik hoop dat dit gaat helpen, want ik word zot van die beestjes!

Vrijdag ging ik plantjes kopen voor op het terras. En jawel, daarbij kregen zowel de plantjes als ik onderweg al water.

Zaterdagochtend hadden we afgesproken met M., die ik nog kende van mijn Duitse lessen vijf jaar geleden. Hoewel we in Brussel nog geen 10km van elkaar woonden, spraken we elkaar eigenlijk enkel sporadisch eens online. Maar kijk, nu wij in Zürich wonen en hij naar hier kwam voor het EK atletiek, werd er dan toch afgesproken 🙂

We gingen eerst nog kijken naar de finale van de marathon bij de vrouwen…

… en gingen daarna brunchen bij Bohemia, een gezellig, maar – naar mijn (Belgische) normen – vrij duur restaurant.

Op weg naar huis passeerde we langs deze etalagepop, die reclame moest maken voor ontharingen. En ligt het aan mij of krijgen jullie hier ook een bwekes-gevoel bij?

Bijna thuis spotten we nog deze reiger, die ik al verschillende keren tijdens mijn looptochtjes gezien had (hem of zijn vriendjes natuurlijk, zo goed herken ik ze nog niet), maar nog nooit had kunnen vastleggen op foto!

’s Avonds weken we af van de Game of Thrones-verslaving die hier tegenwoordig heerst en gingen voor een herhaling van Ratatouille. Mét zelfgemaakte popcorn en dat is nog vrij gemakkelijk (zegt zij die vooral niks deed, behalve kijken hoe Johan de popcorn maakte 😉 ). Hoe dan ook, dat gaat hier nog gemaakt worden!

Zondag deden we eindelijk de wandeling richting Aletschgletsjer. De eerste keer kwam het er niet van door het slechte weer en de tweede keer geraakten we niet verder dan het tankstation, waarna ik met buikkrampen in mijn bed kroop. Derde keer, goede keer was hier dus wel van toepassing en man, het was het wachten meer dan waard!

We namen de kabellift tot op de Fiescheralp en stapten vandaar naar de Bettmerhorn, waar de Unesco Höhenweg richting Eggishorn start, een route waarbij je de Aletschgletsjer de hele tijd volgt.

Aangezien het een blauw-witte route was, hoorde er wat geklauter bij. Of dit: op zich goed doenbaar, maar – op de verftekens na uiteraard – kan je je toch wel afvragen wat eigenlijk het pad is

En soms verdwijnt zo’n route ook gewoon even in het schijnbare niets:

Tegen het einde krijg je dit magistrale zicht, met van links naar rechts: Aletschhorn, Jungfrau, Jungfraujoch, Mönch en Eiger, overgoten met een sausje van Aletschgletsjer

En alsof dat nog niet genoeg is, kan je in de verte ook de Matterhorn zien liggen, hier met zijn kopje in de wolken.

Ik amuseerde mij met een heleboel close-ups van de bergen, waaronder deze Aletschhorn.

Op weg naar huis namen we dezelfde route als in het opgaan, maar stopten we wel even voor wat foto’s van de mooie passen onderweg: de Grimselpas…

… en de machtig mooie Furkapas, die mij doet verlangen naar het moment waarop mijn fietsconditie terug voldoende zal zijn om hier naarboven te rijden

Dit is het soort weekenddagen dat een mens dus het gevoel geeft een week op reis te zijn geweest!