Week 2014/36

September startte met de voorbereidingen op de familie-uitbreiding die er zit aan te komen. Nope, niet bij ons! Aan mijn kant van de familie verwacht mijn nicht een dochtertje en twee dagen later zou het zoontje van Johans zus (waar hij ook peter van wordt!) moeten geboren worden. Dringend tijd dus om in gang te schieten met de cadeaus, namelijk (o.a.) bodietjes appliceren met een motiefje voor elke maand van het eerste geboortejaar. Dat leverde dan beelden op van wasrekken vol met versgewassen bodietjes, klaar om op geappliceerd te worden. Het uiteindelijke resultaat volgt nog wel eens in een DIY.

Ik organiseerde deze week overigens ook mijn eerste Meetup: een bezoek aan en rondleiding in het Heidi Weber Haus of Center Le Corbusier. Zeker de moeite om eens te doen!

Vrijdag vertrokken we in de namiddag naar België (voor wat verlof in België zelf en om een paar dagen later vanuit Brussel te vertrekken naar Egypte). We gingen twee weken niet thuis zijn, dus ging ik al het glas en blik nog wegbrengen naar de container. Aangezien naast die containers ook een kledingcontainer staat, besloot ik de ondertussen al goed gevulde zak ook mee te nemen. Om dat alles samen in de auto krijgen, had ik handen tekort en dus stak ik mijn portefeuille snel in de kledingzak. Hups, naar de container, alles weggesmeten en dan nog snel verder naar de winkel om een brood te kopen voor onderweg. Om dan nog voor ik de winkel inliep in paniek te schieten en mij weer om te draaien…
Want ja, ge kunt het al raden waarschijnlijk, ik was uiteraard vergeten om mijn portefeuille terug uit die kledingzak te halen en had die dus mee in de container gesmeten. “Nogal” ambetant, want een uur later gingen we vertrekken naar België. En ja, in België zelf had ik wel kunnen overleven zonder al mijn papieren, bankkaarten e.d., al zou het niet echt praktisch geweest zijn. Maar ik kon niet naar Egypte zonder paspoort! Spurtje terug naar de container, maar die krijg je logischerwijs niet zomaar open. Gebeld naar het nummer dat er op stond en alles beginnen uitleggen om dan plots de verbinding kwijt te zijn. Ah ja, Murphy wilde ook meedoen, dus was mijn belkrediet uiteraard op. Opnieuw spurtje dus, dit keer van de container naar huis om daar met mijn andere gsm opnieuw te bellen (en voor ge denkt, hoeveel gsm’s hebt gij zo? Twee, 1 Belgisch nummer, 1 Zwitsers nummer 😉
De mevrouw aan de andere lijn reageerde eerst met een “oh, geen probleem hoor”, tot ik dan uitlegde dat ik die portefeuille eigenlijk feitelijk zo ongeveer NU terug moest hebben. En op zo’n moment is de Zwitserse efficiëntie dus echt een zegen: het was weliswaar wat moeilijker dan had ik ze een paar dagen later kunnen ophalen, maar ze ging desondanks direct een collega bellen, die van zijn ronde zou afwijken om de container te komen openen.
Uiteindelijk had ik mijn portefeuille anderhalf uur later weeral terug (weliswaar in ruil voor 50 CHF, wegens het afwijken van de rit, maar hey, op zo’n moment zijt ge vooral blij dat ge ze terug hebt). We zijn dus uiteindelijk maar met een kleine vertraging naar België vertrokken, met dank aan de ongelooflijk snelle Zwitsers. Benieuwd of dat in België ook zo snel zou lukken, maar neen, ik ga het niet zelf uittesten 🙂

Na een nacht bij mijn ouders, trokken we zaterdagochtend direct verder richting Zeeland om daar deel te nemen aan het septemberduikweekend van onze club. We startten met een duik op Zuidbout, waar ik voor het eerste in lange tijd nog eens sepia’s (een soort inktvisachtigen) spotte. Altijd plezant, zeker omdat er eentje wel wat wilde spelen 🙂

Na een picknick op het strand trokken we verder richting Zoetersbout (ze zijn hier vaak origineel bij de naamgeving van duikstekken, maar niet altijd). Hier moest ik voor het eerst zelf de navigatie doen en, ook al was het een makkelijk te navigeren duikstek, dat maakte het toch wel wat spannend. Uiteindelijk kwam ik vrij dicht bij de trap terug boven; iets te optimistisch geweest, omdat ik dacht dat we in het terugkomen iets sneller gingen dan in het opgaan. Ik was dus een tweetal minuutjes sneller bovengekomen dan voorzien, maar kijk, zo leert een mens ook natuurlijk.

Zondag doken we eerst aan de Zeelandbrug, waar de zichtbaarheid heel goed was! Met opnieuw een sepia, diklipharders en zeebaarzen bij de pijlers en verschillende slakkeneitjes was er weer vanalles te zien.

Tussen de duiken in profiteerde ik er van om nog even te gaan lopen richting duinen en strand van Renesse. Ook daar kom je al eens onderwaterleven tegen, al hoop ik dat deze het volgehouden heeft tot het weer vloed werd.

De laatste duik ging door in Ouddorp, waar we – zo was ons beloofd – honderden zeedahlia’s zouden zien. Euhm ja, dat viel dus een beetje tegen. We zagen er twee kleintjes en voor de rest vooral veel zand; Johan zag met zijn buddy zelfs geen enkele zeedahlia. Achteraf bleek dat we te snel in het water gegaan waren: je moet daar een eindje stappen over het strand (hadden we gedaan), maar dan ook een heel stuk boven water palmen (hadden we dus niet gedaan). Daardoor zijn we niet tot aan het stuk vol zeedahlia’s geraakt. Ach ja, het ijsje achteraf maakte het gesleur voor niets wel wat goed. Er werd afgesloten met fajita’s en toen vertrokken we terug richting België.