Week 2015/05 in woord en beeld

Zaken online aanbieden is bij momenten zeer frustrerend, omdat sommige mensen blijkbaar een basiskennis communicatie missen. Zo kreeg ik op een gratis gitaar onder andere de (niet ingekorte!) reactie “Ik heb die gitaar nodig. Bel mij”. Euhm ja chef! Dat ziet ge dus van hier!
Gelukkig zijn veel mensen wel vriendelijk én heb je mensen die zowel vriendelijk als hilarisch zijn. Al zal deze “vuile edward” gelukkig zelf nooit weten dat ik plat lag van het lachen met zijn naam.

Zaten we vorige week nog net onder de sneeuwgrens, dan was het deze week echt wel lopen in de sneeuw. Gelukkig loopt dat nog best wel zacht, al kortte ik mijn twee trainingen toch iets in.

Ik nam “bloed geven” al op in mijn jaarplanning, omdat ik dat anders niet regelmatig genoeg doe. Onnodig, zo blijkt nu, want ik ontving deze week een uitnodiging van het Zwitserse bloedcentrum, omdat er ondertussen drie maanden verlopen zijn. Doordat ze tegelijk de vragenlijst opsturen, is het gelukkig geen papierverspilling (anders krijg ik zo’n uitnodigingen liever per mail), maar kan je je bezoek al voorbereiden.

Donderdag toonden de Zwitsers dat het hier op het spoor ook niet altijd perfectie is.
Ik zat eerst op de trein, moest er toen af omdat hij omdraaide om hem iets later – uiteraard zonder communicatie en dus leeg – toch in de goede richting weg te zien rijden. Er passeerden vier treinen richting Zürich Hauptbahnhof (zeer verwarrend, want het spoor eindigt daar, dus geen idee waar ze die treinen gelaten hebben) vooraleer er uiteindelijk toch een overvolle trein in de goede richting reed. Al bij al hadden we amper 30 minuten vertraging, maar niet iedereen vat dat onder die noemer samen. Zo vond een Zwitser het een “dramatische” treindag, want – stel je voor – hij had die ochtend ook al 10 minuten vertraging gehad. Ik kreeg al medelijden met Zwitsers die naar België verhuizen 🙂

In België was het niet zo’n groot nieuws uiteraard, maar hier in Zwitserland houden ze maar niet op over de nieuwe koers van de Zwitserse frank t.o.v. de euro. Heelder discussies en debatten op de radio heb ik hier al gehoord de afgelopen dagen en zelfs tijdens het winkelen word ik er mee om de oren geslagen, zij het daar dan wel in de positieve zin met enkele prijsdalingen. ’t Is een beetje dubbel natuurlijk: voor ons verandert er op zich weinig, want onze huurprijs, de kost voor eten e.d. blijft in Zwitserse frank hetzelfde, maar als je het omrekent naar euro (wat wij uiteraard nog zeer vaak doen), is alles plots een pak duurder geworden. Betaalden we in Davos bijvoorbeeld 56 euro (70 CHF) voor een dagje skiën, dan was dat in Lenzerheide een week later plots 70 euro (nog steeds 70 CHF). ’t Is dus soms wel een beetje slikken, maar bon, het leven is hier plots duurder, maar Johan zijn loon is er natuurlijk ook evenredig op vooruit gegaan 🙂 Eigenlijk zouden we vooral moeten stoppen met omrekenen.

We hadden dit weekend geen zin om ver weg te gaan, maar trokken wel de Albispas op voor een wandeling van een goede twee uur. Bij aankomst boven kregen we een beetje een Breugelgevoel bij onderstaand tafereel van sleeënde kinderen.

Genieten van het zicht op besneeuwde bomen…

… en besneeuwde champignons 🙂

Onze wandeling bracht ons naar de uitkijktoren op de Albisketen.

Waar we natuurlijk ook opklommen met als beloning in de ene richting dit zicht over Zug en Baar met de Zugersee en de Rigiberg (de berg met de toren op)…

… en in de andere richting deze blik over de Zürichsee.