Week 2015/06 in woord en beeld

Kijk, zo zouden nu eens alle kerken moet zijn: open voor elk geloof (dat ze de atheïsten vergeten zijn, vergeef ik hen maar, want wij hebben nu eenmaal geen gebedshuis nodig).

Tijdens de kerstvakantie kreeg ik van mijn vader een oude radio om tijdens het koken wat naar Zwitserse zenders te kunnen luisteren (kwestie van misschien toch ooit dat Zwitsersduits te begrijpen). Deze woensdag was hij op een andere manier nuttig: er ging namelijk plots gedurende één minuut een luid alarm af, dat vijf minuten later opnieuw herhaald werd en dat verschillende keren na elkaar. Aangezien ik geen idee had wat er aan de hand was, kwam de radio goed van pas, want daar werd omgeroepen dat het om testen van de luchtalarmen ging. Geen reden tot zorgen dus!
Alhoewel… blijkbaar bestaat er hier een standaard noodprocedure, die iedereen verondersteld wordt te kennen. Misschien toch maar eens opzoeken, want verder dan in onze atoomkelder kruipen, kom ik op dit moment toch niet echt 🙂
Nog grappiger werd het toen ik opzocht of België ook zo’n luchtalarmen heeft en wikipedia mij wist te melden dat die daar elke drie maand getest worden i.p.v. één keer per jaar zoals hier het geval is. Nu weet ik niet hoe dat bij jullie zit, maar ik heb in mijn bijna 27 jaar in België nooit ook maar één luchtalarm gehoord!

Woensdagavond vertrokken we richting Vogezen, waar mijn ouders, mijn broer en zijn vriendin al sinds maandag verbleven. Donderdag trokken we naar La Bresse, waar het jammer genoeg vrij mistig was. Zeker bovenop Kastelberg was het zoeken waar de grond eindigde en de lucht begon 🙂 We gingen daar dan ook maar twee keer naar boven, maar gelukkig zijn er nog meer dan genoeg andere pistes om je op te amuseren.

Zure, koude wind = een bende onherkenbare bandieten op de piste. Van links naar rechts: mijn moeder, mijn vader (dit keer wel op de blog, wegens toch niet herkenbaar ;-), Johan, Aarjen (mijn broer), ik en Emilie (de vriendin van mijn broer)

Ook op vrijdag gingen we weer naar La Bresse; dit keer met vrij mooi weer, maar wel opnieuw een koude wind.

Mijn broer, stokken in de ene hand, ballon in de andere…, niet dat dat iets verandert aan zijn snelheid

En voor wie zich afvraagt wat hij met een ballon aan het doen was: die zweefde daar gewoon voorbij en werd dus gevangen om een spelletje mee te spelen 🙂

Zaterdag trokken we naar Gérardmer, waar we voor eerst te warm gekleed waren. Het was de eerste keer dat we er op een zaterdag waren en het was er wel aan te merken dat het weekend was: driedubbel zo lang aanschuiven aan de liften, veel meer volk op de pistes… Het ging nog wel, maar in de toekomst proberen we het toch te houden op weekdagen.

De rest vertrok al kort na de middag, omdat zij nog vijf uur rijden voor de boeg hadden. Wij bleven nog tot 17u, wat achteraf niet zo’n slim idee bleek omdat toen de grootste uittocht plaatsvond. We deden er een uur over om Gérardmer uit te raken, maar waren toch tegen 20u terug thuis na een plezante en deugddoende driedaagse.

Conclusie na twee (losse) dagen skiën in de Alpen en drie opeenvolgende dagen in de Vogezen:

• ik ben een halve sukkel hier en een vlotte skiër daar 🙂
• veel helmdragers hier, weinig daar
• lange pistes hier, kortere daar