Week 2015/10 in woord en beeld

Mijn week startte met een controlebezoek bij de tandarts; die 30e verjaardag zonder tandvullingen of valse tanden is weer een stapje dichterbij 😉

In de namiddag trok ik met mijn broer naar mijn grootmoeder, goed voor de tweede keer in twee dagen kletsnat toekomen. Werd ik gisteren nog op de fiets overvallen door een hevige regenbui, inclusief sterke wind, dan was het dit keer een stevige hagelbui. Misschien heb ik de verkeerde dagen uitgekozen om naar België te komen, maar tot nu toe geef ik toch de voorkeur aan het Zwitsers klimaat!

Bij mijn grootmoeder snuffelden we wat rond in de boeken van haar en mijn grootvader, waarvan ik er een stapeltje mee naar huis nam, o.a. twee boeken over Congo, waar ze aan meewerkten. Ik bekeek ook een map over de reis die mijn grootmoeder maakte met de Peace Train tussen Helsinki en Beijing in 1995 en de latere briefwisseling met medereizigers. Leuk om daar met haar nog over te kunnen praten!
En soms is het ook gewoon grappig. Kijk maar hoe hippie ze klinkt wanneer ze een brief afsluit 🙂

Dinsdag bracht ik een dagje thuis door: ik hielp mijn broer wat met zijn bachelorthesis, kookte… Bovenop al die rustigheid had ik ook nog een afspraak voor een manicure en (medische) pedicure. Poezelige handjes en voetjes, check! 😉

Woensdag bracht ik een dag door in Brussel met o.a. mijn laatste medische afspraak bij de gynaecologe (het lijkt misschien onnozel om dat allemaal nog steeds in België te doen, maar de prijzen in Zwitserland liggen belachelijk hoog. Bovendien kennen mijn tandartse en gynaecologe mij al jaren, dus ook qua kennis van mijn “voorgeschiedenis” zit ik bij hen goed). Ik kon het uiteraard niet laten om ook even binnen te springen bij Passa Porta, waar ik de dubbelroman Stad der Blinden en Stad der Zienden kocht. Van Stad der Blinden was ik namelijk al heel erg fan en Stad der Zienden had ik uitgeleend in de bib, maar niet uitgelezen gekregen voor mijn vertrek. Ik moest het dus wel kopen 😉 In de namiddag vertrok ik naar Amay, voor mijn tweedaagse opleiding daar bij la Paix-dieu ofte het Centre des métiers du patrimoine de l’Institut du Patrimoine wallon.

Na de steenbewerking in december, koos ik dit keer voor de theoretische opleiding over vochtigheid in gebouwen. Interessant, maar soms iets teveel herhaling van wat ik al leerde op de universiteit. Het is uiteraard niet slecht om dat eens te herhalen – en bovendien dit keer in het Frans -, maar bij momenten had ik graag iets meer toepassing gehad op erfgoed.

De eerste dag spitste zich meer toe op het vaststellen en behandelen van vochtigheidsproblemen en op de relatie tussen comfort en vochtigheid. Tijdens de tweede dag werden we overstelpt met beestjes: eerst zagen we micro-organismes in en rond gebouwen, daarna specifieke vochtproblemen in hout. De nodige schimmels en insecten deden dus de ronde en hoewel ze zeker niet allemaal even fotogeniek zijn, vond ik dat deze Coprinus domesticus best wel een mooi patroon heeft.

Vrijdagavond deed ik opnieuw de wandeling van 5km naar het station en trok vandaar richting Luik-Guillemins. Hoewel ik oorspronkelijk van plan was om het centrum van Luik te bezoeken, was ik zodanig moe dat ik mij achtereenvolgens met een goed boek installeerde in een café, een restaurant en een ander café. Het blijft een beetje raar trouwens, alleen op restaurant gaan 🙂
Reden van mijn rondhangen was dat mijn bus naar Zürich daar rond middernacht vertrok. Een busrit waar ik overigens absoluut niet over te spreken ben, niet (hoewel, een beetje) omdat Eurolines weeral zorgde voor ruim een uur vertraging bij aankomst, maar wel door het gedrag van de chauffeur. Ik verstuurde ondertussen een klachtenmail, want opmerkingen als “heb je gezien hoe die neger zich gedroeg aan de douane?” en “Aziaten zijn toch echt de domste mensen die er zijn” kunnen echt, echt, echt niet door de beugel! Benieuwd wat hun reactie zal zijn, maar op dit moment is het twijfelachtig dat ik nog met hen reis. Als je zo’n racistische (en agressieve, want zijn rijgedrag was ook niet bepaald acceptabel) chauffeur toelaat, dan ben je niet het soort maatschappij waar ik mee wil reizen.

Doordat ik weinig sliep op de bus (luid pratende medepassagiers tot een kot in de nacht, douanecontroles…), was ik al helemaal doodop tegen dat ik thuiskwam. Het ziek zijn dat er al een hele week zat aan te komen, brak dan ook helemaal door, zodat ik zowel zaterdag als zondag grotendeels in bed doorbracht. Op zondag sleepte ik mij nog voor een klein wandelingetje uit de zetel om toch een beetje lentezon op te doen, maar daarmee had ik het ook wel weer gehad voor de rest van de dag…