Week 2015/12 in woord en beeld

Deze week nam ik de trein van Zürich Hauptbahnhof naar Dietlikon, een trein die vertrekt in Dietikon en waarvan het broertje in de omgekeerde richting – van Dietlikon naar Dietikon dus – vijf minuten later ook in Zürich HB passeert. Voor een keer had ik tijd genoeg (ik ben van het type: stap het perron op 30 seconden voor de trein vertrekt), waardoor ik de borden vijf keer kon checken om zeker te zijn dat ik er in de goede richting opzat. Verwarrend soms, die Zwitsers!

Dinsdag was een van de wegen op mijn looproute versperd omdat ze er bezig waren bomen te kappen. Achteraf bleek het niet enkel daar te zijn, maar zijn ze blijkbaar langs de hele Sihl bezig met rooien. Hoe mooi is de naam van die rivier trouwens wel niet, de Sihl (uit te spreken als ziel)? En ja, ik weet wel dat ziel in het Duits Seele is i.p.v. Sihl en dat het dus gewoon een eigennaam is, maar als Nederlandstalige vind ik het toch wel poëtisch.

’s Avonds kreeg ik een cadeautje van Johan, een duurzame, glazen waterfles, die ze blijkbaar op zijn werk uitdeelden. Al naargelang hoeveel ik al meesleur misschien wat zwaar voor onderweg, maar op zijn minst gebruik ik thuis nu toch al die fles i.p.v. een plastieken flesje.

Woensdag ging ik een dagje naar Basel, genoot er van de zon, de mooie stad en een tentoonstelling. Een blogje daarover volgt nog wel.

Vrijdag keek ik naar de eclips, zij het dan jammer genoeg zonder eclipsbril. Blijkbaar was er hier in 1999 bijna geen interesse in het natuurfenomeen, waardoor de opticiens e.d. dit keer bijna geen brilletjes voorzien hadden. Tja, waren ze even uit het oog verloren dat (sociale) media er dit keer voor zorgde dat ongeveer iedereen het wilde zien… Gelukkig kon ik kijken via de live-view van mijn fototoestel! Onder andere twee politie-agenten en een voorbijganger maakten er ook dankbaar gebruik van, want het was hier zodanig stralend weer, dat er geen greintje bewolking was om de felheid van de zon te verminderen (voor een keer dat een mens dan wilt dat er een beetje bewolking is 😉
Goede, scherpe foto’s heb ik er jammer genoeg niet van, omdat ik mijn toestel niet stabiel genoeg kreeg (die afstandsbediening wordt echt wel een gemis…), maar deze geeft toch een goed beeld. 

Opvallend deze week was het aantal verhuiswagens: deze hier was al de vierde. Blijkbaar nestelen niet enkel de vogeltjes zich in maart… Johan hoorde op zijn werk dat maart hier typisch de maand is waarin huurcontracten vernieuwd worden, vandaar dus ook de bedrijvigheid.

Ondanks het slechte weer gingen we zaterdag toch een toertje lopen; voor het eerst in lang nog eens samen, waardoor het voor Johan een trage en voor mij een snelle training van 45′ werd.
Zondag was het nog steeds bewolkt, maar wel droog, dus haalden we de mountainbikes van stal voor een stevig ritje. Amper 22km, maar aangezien ik al na 2,5km vergeten was dat we eigenlijk van plan waren eerst 10km op te warmen en ons daar al een stevige klim opstuurde, voelden we het wel. Bovendien keek ik rond 15u15 op mijn kilometriekje om daar te zien dat het al 16u15 was (wat heel laat was om nog op tijd thuis te raken om de finale van Milaan-San Remo te kunnen zien). 
Eerste reactie “ah ja, dat ding is op zomertijd blijven staan, ’t is een uur vroeger”. Tweede reactie “verdoeme, we zijn deze nacht overgeschakeld op zomertijd, het klopt dus wel!”.
Wij in vliegende vlucht naar huis, om daar te zien dat die coureurs gelukkig “traag” hadden gereden en dus wel nog wat kilometers moesten doen 😉 Het heeft geduurd tot ’s avonds eer we doorhadden dat het toch wel heel raar was dat er op het nieuws geen melding van de zomertijd was gemaakt, dat onze gsm’s en computers dat niet aangaven… en dat het dus toch nog een week wachten was op de omschakeling. Lang leven mijn eeuwige verstrooidheid!