Week 2015/25 in woord en beeld

De week startte met mijn eerste werkdag, spannend! Enkele eerste impressies:

• ik mocht al meteen de eerste dag mee naar een werf, ahoi! Samen met een collega moet ik bij een kasteel(tje), dat momenteel gerestaureerd / gerenoveerd / gereconstrueerd wordt, vaststellen welke bouwdelen effectief oud zijn en welke nieuw (het feit dat er veel reconstructie gebeurt – door goede vakmannen – maakt immers dat het onderscheid tussen “echt oud” en “fake oud” niet altijd even evident is). Het deed meer deugd dan ik op voorhand verwacht had eigenlijk: terug bezig zijn met monumenten, op een werf staan…

• het is goed dat ik op voorhand al wat moeite deed om Zwitsersduits te leren (al kwam de echte klik nog niet eens zo lang geleden), want op eentje na zijn al mijn collega’s Zwitsers. Ik hoor een hele dag dus niets anders en zeker in groepsgesprekken waar ik de enige niet-Zwitser ben, wordt er niet omgeschakeld. Nu ja, hoe sneller ik het leer, hoe better. Het maakt alles immers een pak vermoeiender, want ik moet mij heel hard focussen op wat er gezegd wordt (daar waar ik in het Nederlands, Duits… kan luisteren en ondertussen iets anders doen, zoals nota’s nemen). Tegen het einde van de week merkte ik wel dat het al wat vlotter ging, dus hopelijk duurt deze fase van extra luisterinspanning niet te lang.

• over vermoeiend gesproken: het lastigste op dit moment is wennen aan vroeg opstaan en laat thuis zijn. Een werkweek telt hier immers 42 uur, waardoor ik elke dag 8,5u moet werken. Neem daarbij nog 2,5u pendelen en er blijft niet veel meer over van mijn dag. Serieus wennen dus aan die wekker om 6u ’s ochtends (en dat voor een avondmens…) en zoeken naar een nieuw ritme, waarin ik toch nog regelmatig iets van sport kan doen. Anderzijds: 2,5u leestijd per dag, dat is ook wel genieten!

• dat pendelen zorgt er ook voor dat ik het plaatselijke gratis krantje vaker lees en daardoor al wel eens ideeën opdoe voor uitstapjes: de Brienzer Rothorn en zijn steenbokken staan alleszins op het “ooit eens te wandelen”-lijstje nu.

• en tot slot, nog iets waar ik op voorhand niet echt bij had stilgestaan: ik moet typen op een Duitstalig toetsenbord, ofte een QWERTZ met plaats voor alle klinkers met umlauten. Mijn hoofd slaat dus bij momenten een beetje tilt, al helemaal wanneer ik na een hele dag op het werk thuis terug iets wil typen op mijn AZERTY-klavier. Ook toen ik een tekst moest vertalen van het Duits naar het Frans was het zoeken, want ja, zo’n Duits toetsenbord heeft natuurlijk de accent aigu, grave en consoorten ook ergens anders staan. Ach ja, naar ’t schijnt is het goed voor het trainen van je hersenen wanneer je ingebakken gewoontes terug moet aanpassen, niet? 🙂

Alsof dat hele beginnen met werken nog niet genoeg nieuwe indrukken gaf, stond er deze week ook nog een sollicitatiegesprek op het programma. Niet voor een job (dat zou een beetje raar zijn 🙂 ), wel voor die Master of Advanced Studies waar ik een tijdje geleden voor appliceerde. Het gesprek ging best wel ok, al heb ik het gevoel dat ik misschien niet voldoende redenen gegeven heb waarom ik die studie wil doen (ik was er niet meteen te diep op ingegaan vanuit het idee dat er wel nog vragen zouden komen, maar dat was niet het geval). Nu ja, we zien wel, normaal weet ik volgende week of ik toegelaten word.

Aangezien mijn verjaardag dit jaar op een maan- en dus werkdag valt, moest ik van Johan het weekend ervoor al op voorhand vrijhouden. We vertrokken vrijdagavond al en stopten eerst nog bij een drive-inn. Want noem mij onnozel, maar dat leek mij gewoon heel leuk om ooit eens te doen (en check voor een puntje van mijn life list 😉 ).
Ik kreeg een kaartje in mijn handen gestopt om onze bestemming te raden (ik wist al dat het een eindje rijden was, want anders hadden we wel nog gewoon thuis gegeten). Wie hier al langer meeleest, weet misschien al dat Johan nogal eens durft overdrijven met zijn verrassingen voor mijn verjaardag en dat was dit jaar niet anders.

We gingen immers naar Zermatt voor een weekendje gevuld met weinig rust, maar des te meer genieten. Op zaterdag deden we eerst een korte wandeling door de Gornerschlucht, waarna we onze mountainbikes in het treintje richting Gornergrat zetten om van daaruit een downhillroute te doen terug naar Zermatt (ofte van +/-3000m dalen naar ongeveer 1600m). En kijk eens wat een prachtig panorama we daarbij hadden!

Het was meteen ook de eerste keer dat we een treintje namen om tot op een top te gaan (meestal nemen we die enkel voor het eerste stuk, maar doen we zelf het merendeel van de beklimming), maar met wat Johan gepland had voor de dag erna was dat het verstandigste. We beklommen op zondag immers voor het eerst een vierduizender, de Breithorn. Puur in hoogtemeters valt de beklimming vanaf startplaats Klein Matterhorn best wel mee, maar gezien het feit dat we de hele wandeling op sneeuw liepen, waarvan een groot deel met stijgijzers, gecombineerd met de ijle lucht (Johan was in het begin wat draaierig en we waren allebei meer kortademig dan anders tijdens het stijgen), maakte het toch een zeer pittige wandeling. De voldoening op de top was er des te groter om!
’t Was er eigenlijk weer compleet over als cadeau, maar mij hoor je niet klagen 😉