Week 2015/27 in woord en beeld

Week 27 startte met de typische boodschappen als we in België zijn: speculoos, chocolade… Ik profiteerde er ook van om in Aalst wat te winkelen. Toen ik even binnensprong in een boekhandel, verbaasden de agenda’s aan de kassa mij toch wel. Ik bedoel maar: is het er nu niet wat over om nog voor het einde van dit schooljaar al agenda’s voor het volgende te verkopen. Dat is toch om leerkrachten én leerlingen depressief te krijgen? 🙂
De hoofdreden van mijn bezoek was echter een consultatie bij de oogarts, waar bleek dat mijn linkeroog effectief een beetje achteruit gegaan is sinds de operatie tweeënhalf jaar geleden. Niets dramatisch, maar wel voldoende voor een correctie-operatie, al ga ik toch eens moeten bekijken hoe ik dat kan inplannen (dat zal dan echt “ziekteverlof” worden).

Dinsdag was een reisdag: eerst met de auto naar Schiphol (met dank aan mijn ouders die ons hun auto leenden nadat de onze in panne viel), gevolgd door 9u vliegen en dat allemaal voor onze eerste duikvakantie in de Caraïbische zee, namelijk op het eiland Curaçao.

Een week waarin:

• ik al meteen tijdens de eerste duik mijn allereerste zeepaardje ooit zag!

• en ook mijn allereerste adelaarsrog! Wat een machtig beest, zo mooi om die elegant voorbij te zien zweven, zonder twijfel een van de hoogtepunten van de reis!
• ik mij bleef verbazen over hoe mooi slakken onder water wel niet kunnen zijn, jammer dat die bruine glibberdingen boven water er zo niet uitzien. Kijk maar naar deze grafische Flamingoslak, mijn favoriete slak-van-de-week. Leuk weetje: als je over de rug van zo’n beest wrijft, dan verdwijnen de vlekken en wordt zijn rug wit. Standaard blijf je uiteraard van alle beesten en koralen onder water (velen zijn giftig), maar aangezien ik van deze slak wist dat het veilig was, heb ik er toch eens eentje over zijn rug geaaid. Grappig om die vlekken dan inderdaad te zien verdwijnen 🙂

• ik ook mijn allereerste serieuze duikprobleem tegenkwam toen mijn inflatorslang op 30m diepte plots blokkeerde en daardoor mijn jacket continu vol blies met lucht. Op zo’n momenten merk je dan de meerwaarde van een grondige duikopleiding, want ik had gelukkig onmiddellijk de reflex om via mijn nooduitlaat mijn jacket leeg te trekken.
  Voor wie er niet zo in thuis in: als mijn jacket volledig vol zou zitten met lucht, dan zou ik naar boven getrokken worden, echter aan een tempo dat te hoog ligt om de stikstof in je bloed af te breken (die hoger ligt dan normaal doordat je op diepte blootgesteld wordt aan een hogere druk). Wanneer die stikstof onvoldoende uit je bloed verwijderd is, kan je symptomen krijgen zoals jeuk of hoofdpijn, maar in het slechtste geval ook verlamming of overlijden. Daarnaast bestaat bij een snelle stijging ook altijd het risico op een klaplong, dus als het even kan vermijd je zo’n opstijging uiteraard 🙂
  Doordat ik mijn jacket onmiddellijk leegtrok, schoot ik niet omhoog en kon ik Johan verwittigen dat er een probleem was. Niet de makkelijkste opgave, want boven water zeg je zoiets gewoon, maar onder water is het behelpen met signalen. Johan interpreteerde mijn “er is een probleem met mijn inflator” dan ook eerst als “oei, ze kan er geen lucht meer indoen”. Niet abnormaal, want doordat ik mijn jacket volledig leeg had gemaakt, plakte ik quasi tegen de bodem, nu niet meteen een signaal van teveel lucht in mijn jacket 🙂 Al bij al duurde het een minuutje voor we de noodopstijging inzetten (zo zagen we achteraf op onze duikcomputer), eerst naar 20m waar we merkten dat mijn luchtfles aan een te hoog tempo aan het leeg raken was om nog tot boven te raken (logisch natuurlijk, wanneer er continu superveel lucht in mijn jacket gaat, maar ik dat er meteen weer uithaal). Op 20m schakelde ik dus over op Johan zijn reserve-ademstuk en draaide hij mijn fles dicht, waarna we verder stegen. Eens op een “veilige” diepte deden we nog onze safety stop (drie minuten die je standaard tussen 6m en 3m moet doorbrengen, juist om die stikstof tijd te geven om te verdwijnen uit je bloed). Daar koppelden we mijn inflatorslang gewoon los van mijn jacket, zodat ik weer op mijn eigen lucht verder kon. Een korte test op 3m waarbij we alles weer aankoppelden, wees duidelijk uit dat het probleem er nog steeds was. Duik afgelopen dus en ’s avonds een nieuw jacket gaan halen bij de verhuurder.
  Al bij al is het goed afgelopen en daardoor is het vooral een leerrijke ervaring geweest: reageerden we goed, wat kan eventueel beter (vb. meteen overschakelen op Johans reserve-ademstuk, waardoor mijn fles sneller kan dichtgedraaid worden)…? Tegelijk is het ook wel een beetje freaky, dat besef dat het soms ook heel snel fout kan lopen.
• ik ontdekte dat Curaçao ook boven water de moeite is, zij het dan heel dor en droog. Voor een combivakantie zoals wij deden (weekje duiken plus wat bezienswaardigheden bezoeken), vind ik het zeker wel de moeite (al is Egypte qua duiken wel een pak diverser en dus nog veel meer een aanrader), maar om er nu bijvoorbeeld twee weken op reis te gaan, is het landschap mij iets te eentonig. Al vergat ik dat wel bij het zien van dit mooie blaasgat in het natuurpark Shete Boca 🙂

• de beesten boven water iets minder divers waren: we zagen vooral veel straathonden, al was de familie leguanen bij ons vakantiehuisje wel leuk om te bekijken.