Week 2015/28 in woord en beeld

Onze tweede week vakantie startte met de laatste dagen in Curaçao: maandag deden we nog een paar duiken, waarbij ik ook voor het eerst een volledige octopus zag (de vorige keer zag ik enkel een tentakel uit een rots uitsteken, wat toch een pak minder impressionant is). Superleuk beest!

Tussen de duiken door relaxten we aan Playa Kalki, Caribisch genieten op zijn best!

De laatste dag van een duikvakantie is altijd verplichte rust; je mag immers een aantal uren niet duiken vooraleer je in het vliegtuig stapt (na alle dieptemeters kan je immers problemen ondervinden op grote hoogte). We profiteerden ervan om Willemstad te bezoeken, de hoofdstad van Curaçao en erkend Unesco-werelderfgoed. Al vraag ik mij bij dat laatste nog steeds af waarom juist: ’t is geen lelijke stad, maar werelderfgoed… Omdat het zo heet was, hielden we ons bezoek vrij kort en rustten we nog wat uit aan ons vakantiehuisje.

Onze woensdag werd door de 6u uurverschil serieus ingekort, maar gelukkig landden we op tijd in Schiphol om onze auto (die na de autopech in een garage in Zeeland stond) te gaan oppikken. Al werd het toch nog nipt door de onverwachte controles bij de bagage: de nabijheid van Venezuela bij Curaçao is blijkbaar reden genoeg voor extra strenge drugcontroles. Bij mijn ouders lagen bij thuiskomst wat pakjes te wachten die ik online besteld had (daar komen ze immers toe zonder extra douanekosten), waaronder eentje met deze boodschap op. Grappig en wat mij betreft meer dan ok: zo’n verpakkingsdozen belanden meestal toch direct bij het karton.

Onze resterende dagen in België waren nog goedgevuld, met onder andere een bezoekje aan Johans zus en een soldenuitstap in Brussel, waar we kennis maakten met de autovrije Anspachlaan. Het is – op zijn Brussels – nog wat chaotisch, maar ik vind het super om te zien hoe de straten toch al meteen ingenomen en opgeëist worden voor voetgangers en fietsers.

Ik sprong ook nog even snel binnen in de plaatselijke bib, al was extra leesvoer eigenlijk niet echt nodig. Ik kocht zelf immers al The old man and the sea, La vérité sur l’affaire Harry Quebert (leesvoer voor op vakantie) en Borderline times. Daarnaast kreeg ik van mijn broer en zijn vriendin voor mijn verjaardag en de hulp bij het nalezen van hun thesis ook Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had, All the light we cannot see, De witte van Zichem en Bezonken rood cadeau (die laatste werd nog ingewisseld voor Sense en Sensibility omdat ik hem al in huis heb). Ze zaten er alleszins met elke titel boenk op!
Maar toch, nu ik nog eens de kans had om wat vertaalde literatuur uit te lenen, kon ik die toch niet laten liggen 😉 .

En ja, vertrekken zonder nog even dag te zeggen tegen de lammetjes, dat ging natuurlijk ook niet. Ze zijn nog heel jong, omdat ze pas geboren zijn op 21 juni – extreem laat – , maar mij hoor je niet klagen over die extra schattigheid!

De rit terug naar huis gebeurde met een tussenstop in Brussel, waar Johans vriendengroep verzamelde voor een brunch. Wij hielden het vrij kort om toch niet te laat thuis te komen, maar ’t was desondanks gezellig om hen terug te zien. De rit zelf verliep vlotjes: we waren immers met drie chauffeurs, omdat mijn broer voor een weekje meekomt.
De thuiskomst zelf was iets minder plezant: een deel van de planten hing er meer dood dan levend bij door de hitte (en dus vooral door het tekort aan water) en bovendien lag mijn lievelingsvaas aan diggelen doordat er een plant op gevallen was. Op zich is het maar een vaas natuurlijk, maar ’t is wel de eerste die ik ooit zelf kocht en eentje die veel herinneringen oproept aan de Provence en de vakanties van mijn jeugd daar, dus ’t was toch eventjes slikken.