Week 2015/31 in woord en beeld

De week startte met een concert van Bonnie Prince Billy in de zaal Kaufleuten. Toen Johan, die grote fan is, een paar dagen ervoor toevallig ontdekte dat hij in Zürich zou spelen, was het snel beslist dat we zouden gaan. Wat ik van hem kende, kon ik immers ook heel erg appreciëren, al ontdekte ik de avond zelf dat mijn kennis nog zeer minimaal genoemd mag worden én dat het de moeite loont om meer van hem te ontdekken. Goede muzikanten, mooie nummers en dat in een leuke, gezellige zaal.

Een plezante avond dus, eentje die ons deed besluiten dat we dat weer eens vaker moeten doen, want dit was amper ons eerste concert in Zwitserland en we wonen hier ondertussen toch wel al ruim een jaar! Het enige waar we in het vervolg misschien iets meer rekening mee moeten houden is om geen concert te kiezen op maandagavond. Ik ben sowieso tegen het einde van de week moe van het vroege opstaan en laat thuis zijn en op maandag pas om middernacht in mijn bed liggen (met een wekker die nog steeds om 6u staat), tja, dat was niet echt het beste plan om die vermoeidheid tegen te gaan.

Ik wilde deze week ook eindelijk een nieuwe mountainbike gaan bestellen; bij de fietsenmaker – gelegen in de tot cultuurcentrum omgebouwde “Rote Fabrik” – bleek echter dat het model dat ik wilde niet meer verkrijgbaar is hier. Enige optie is een ander model van dit jaar (maar die zijn niet 100% mijn gedacht) of wachten op de nieuwe reeks van volgend jaar (met het risico dat die kleuren nog veel minder mijn smaak gaan zijn). Dringend eens kijken dus of ik hem eventueel in België of Duitsland nog te pakken kan krijg, want anders start het hele keuzeproces opnieuw…

De rest van de week bleken kinderen een bepalende factor te spelen. Dat startte al op woensdag, toen we bij een plaatsbezoek op het werk, deze schattige boodschap aan de deur zagen hangen 🙂

Maar was vooral van toepassing vanaf donderdag, toen een koppel vrienden met drie kinderen (2, 4 en 6 jaar) toekwam. Ze waren op vakantie geweest in Oostenrijk en besloten op weg naar huis een tussenstop van een paar dagen bij ons in te lassen. Super natuurlijk, want in België is het onmogelijk om elke keer iedereen te kunnen zien, dus het is altijd tof als mensen naar hier komen!

Donderdagavond werd ik al meteen ingezet als sprookjesvoorlezer van dienst, het ideale excuus om nog eens onder te duiken in de nostalgie van Koning Lijsterbaard en anderen.

Vrijdag was de dag die het beetje wakkerheid dat ik nog in mij had helemaal om zeep hielp: omdat een dossier dringend af moest en ik donderdagavond niet super laat wilde werken door ons bezoek, moest ik er vrijdag logischerwijs héél vroeg uit. Serieus, om 6u opstaan is voor een avondmens als mijzelf al een kwelling, om 6u op de trein zitten, dat is gewoon onmenselijk en iets dat ik echt wel hoop bij deze ene keer te houden.

Gelukkig was het de laatste dag van de week en hielden we het zaterdag vrij rustig. Lang leve kinderen die nog een middagdutje doen, zo had ik meteen ook een excuus om overdag te slapen (en ja, ouders met kinderen, ge moogt mij gerust uitlachen, maar de combinatie van een paar dagen vermoeidheid en twee dagen kinderen – niet eens de mijne – bleek er dus al over). De jongste was jarig, dus werden pannenkoeken en taart (brownietaart) gebakken, naar de speeltuin gegaan… Vlakbij de speeltuin is ook een plek waar je otters en bevers kan spotten; die laatsten zijn en blijven een onzichtbaar mysterie, maar de otters waren dit keer echt fantastisch goed te zien. Leuk voor de kinderen natuurlijk, al waren wij zelf eigenlijk niet minder enthousiast 🙂

Doordat onze bezoekers zondagochtend al terug naar België vertrokken, hadden we zondag nog de hele dag vrij. Johan besloot een toertje met de moto te doen, terwijl ik bij ons in de buurt met de mountainbike ging rijden. Al was rijden bij momenten veel gezegd, want op een gegeven moment liep het paadje dood bij een boerderijtje. Aangezien ik juist een hele lange, steile afdaling had gedaan en vlakbij de rivier zag waar ik naartoe wilde, besloot ik koppig (en eerlijk: ook uit luiheid) verder te proberen gaan i.p.v. terug naar boven te klimmen. Geen goed idee, want na een vruchteloze confrontatie met een door takken en bessenstruiken overwoekerd pad, kwam ik in een weide met bergkoeien terecht. Nu heb ik ooit een klein trauma met een koe opgelopen in de Pyreneeën, dus ik maakte dat ik weg was. Dat impliceerde een paar keer onder een prikkel- en geëlektrificeerde draad kruipen, een vreselijk steile helling omhoog kruipen (alles met mountainbike in de hand) om uiteindelijk… bij diezelfde boerderij uit te komen en dus toch die steile afdaling weer in omgekeerde richting moeten doen. Ook al had ik uiteindelijk amper 27 fietskilometers op de teller, ik was compleet uitgeput tegen dat ik thuis kwam. Meteen ook de laatste keer dat ik “beter lui dan moe” toepas, want dat heeft hier duidelijk juist het omgekeerde effect!