Week 2015/36 in woord en beeld

Het gebouw waarin wij wonen behoort tot een heel gebouwenblok dat deze en volgende zomer gerenoveerd wordt. Wij zijn volgend jaar aan de beurt: er komen nieuwe ramen, een nieuwe keuken en badkamer én nieuwe isolatie aan de buitenmuren. Dat laatste durft bij de levering blijkbaar al wel eens lawine-effecten te geven.

We hebben eigenlijk vrij weinig last van lawaai door de werken; het komt integendeel ook al wel eens van pas. Afgelopen weekend begaf ons kookvuur het namelijk plots; best wel lastig, maar gelukkig kregen we van de werfleider tijdelijk een elektrisch vuurtje in bruikleen. Zo weten we meteen ook op wat we gaan moeten koken wanneer onze keuken gerenoveerd wordt 😉 Die mens was zo vriendelijk om een paar dagen later ook langs te komen om te checken of ons vuur nog hersteld kon worden (eigenlijk niet zijn taak, maar de verantwoordelijke bij de immo-maatschappij blijkt heel goed in het doorschuiven van haar werk naar anderen…). Die herstelling zorgde wel even voor een gênant moment, want blijkbaar was de zekering gewoon gesprongen. Die springt hier wel vaker, maar dan valt meteen de hele kamer zonder elektriciteit; nu was het enkel de zekering van het vuur en bleef de rest van de toestellen/lichten/… in de keuken gezellig verder werken, waardoor we er totaal niet aan gedacht hadden de zekering te checken. En ja, dan beweer je dus heel overtuigend dat het vuur niet werkt om twee seconden later doodleuk te horen te krijgen dat we gewoon de zekering terug moesten inschakelen om het te “repareren”. Mijn prof elektriciteit zou het moeten horen, dat ik niet eens meer onthouden heb dat een kookvuur op een aparte zekering staat…

Best wel confronterend bleek deze week ook de tweemaandelijkse infobrief van de supermarkt waar we het vaakst langsgaan. Naast de standaard kortingsbonnen en punten, krijg je dan immers ook een overzichtje van hoeveel percent van je inkopen biologisch zijn en/of uit Zwitserland komen. 30% bio is zeker niet slecht, maar aangezien ik daar goed op probeer te letten, vind ik dat percentage toch wat tegenvallen. Nog wat meer mijn best doen dus en tegelijk ook hopen dat bepaalde producten die ik vrij regelmatig koop, er ook eens in een bio-versie komen (ik denk dan bijvoorbeeld aan mascarpone en ricotta, waarvan er vroeger nochtans wel een biologisch alternatief te koop was).

Dinsdag startte ik met de minimalisme-challenge en het bleek al na twee uurtjes goed dat ik niet de no complaint-dag gekozen had. Al vond ik dat ik wel gelijk had, want druiven in “promotie” zetten en ze daarbij 30 cent per kilo duurder maken, dat klopt toch niet. Toen ik om verduidelijking vroeg bij een medewerkster werd mijn neus er zo ongeveer afgebeten, waarop ik – koppigaard – besloot dat ik dan maar helemaal geen druiven meer moest hebben, nèh. Daar dan een beetje over klagen tegen Johan ’s avonds kon ik toch niet helemaal laten 🙂

Anderzijds klaagde ik dan weer niet over het feit dat ik deze week twee keer drie kwartier heb moeten aanschuiven om mijn nieuw treinabonnement te kunnen bestellen. Leuk is dat ik – op zijn minst voor enkele maanden (eens mijn huidig werk stopt, ga ik opnieuw bekijken wat het voordeligst uitkomt) – een zogenaamd Generalabo heb, waarmee ik in gans Zwitserland kan reizen; het iets minder leuke is dat zo’n abonnement stukken van mensen kost: lang leve het studententarief dus die die kost serieus verzacht! En nu maar eens denken welke bestemmingen goed bereikbaar zijn met de trein 😉

Zaterdag deden we eindelijk een hele hoop gerief weg die hier al een tijdje in de weg stond. Een grote kledingzak met kleren en schoenen werd opgepikt door een goed doel en ik bracht een paar spullen (lege spuitbussen, een kapotte waterkoker…) naar het plaatselijke containerpark. Die containerparken hier in Zwitserland, dat is trouwens heel anders dan in België: je kan enkel op een aantal specifieke dagen in het jaar langsgaan bij tijdelijk ingerichte plekken. Soms is dat heel minimaal, zoals eerder dit jaar toen er gewoon een kleine vrachtwagen stond waar mensen spullen konden afgeven, maar soms, zoals dit keer, is het een soort rommelmarkt-meets-containerpark. Mensen kunnen al van ’s ochtends alles komen afzetten dat ze niet meer moeten hebben, maar die spullen worden eerst uitgestald op een plein voor eventuele geïnteresseerden. Wat tegen de middag niet verdwenen is, verdwijnt toch in de container. Geen slecht concept, vind ik, want ik zag o.a. een tafel met stoelen, een zetel en een paar tv’s een nieuwe eigenaar vinden, terwijl ze anders misschien onmiddellijk bij het afval zouden beland zijn. Soms is het wel lastig dat je na een opkuis nog even moet wachten voor je je gerief kan binnenbrengen (terwijl je in België gewoon gaat wanneer het jou past), maar nu ik weet dat ze op die manier vooral proberen een deel “afval” eerst nog een nieuwe bestemming te geven, vind ik het het wachten zeker waard.

Zaterdagavond kwam Johans zus toe, die we eerst een korte rondleiding door Zürich centrum gaven en vervolgens meetroonden naar ons favoriete restaurant. Zondag kozen we voor de wandeling van Bettmerhorn naar Eggishorn, een leuke blauw-witte route die Johan en ik vorig jaar al eens deden. De Aletschgletjser en de omliggende vierduizenders lagen een groot deel van de tijd jammer genoeg verborgen in de wolken, maar toonden zich op het einde gelukkig toch eventjes in volle glorie!