Week 2015/44 in woord en beeld
De afgelopen weken waren moeilijke weken voor mijn hoofd en lijf: dagelijks hoofdpijn (in die mate dat ik al blij was als het eens niet van bij het opstaan tot het slapengaan was), continu doodop en daardoor gigantisch veel moeite om mij te concentreren, om regelmatig te sporten (en tijdens het sporten merken dat mijn lichaam niet helemaal mee wilde), om tijd te maken voor ontspannend lezen, kortom om regelmatig rust te vinden. Reden: de combinatie werk-studie. Een maand lang werd ik heen en weer geslingerd tussen “loser, hou toch vol, hoe slap ben je wel niet als 50% al niet lukt, terwijl sommige andere studenten wel 80% werken” en “fuck wat anderen doen, kies voor wat voor jou het beste aanvoelt en als dat niet of minder werken is, dan is dat maar zo”. Uiteindelijk hakte ik in Frankrijk definitief de knoop door en stapte ik deze week naar mijn werkgever om te laten weten dat 50% voor mij momenteel te veel is. Gelukkig zag die in dat gezondheid voor gaat en kwamen we tot het compromis dat ik vanaf nu 20% ofte één dag per week werk. Op die manier heb ik vier werkdagen om aan mijn studie te werken, maar heb ik daarbij ook ruimte om wat te ontspannen. En wordt mijn weekend weer eentje waarin ik zonder schuldgevoel voor rust kan kiezen (al is dat in de komende weken nog eventjes relatief door de voorbereiding van een presentatie en een aantal dagen die wegvallen door o.a. een studiereis en een bezoek aan België). Een hele opluchting en best wel een grote stap, want dit is zo ongeveer de eerste keer dat ik mijn hoofdprioriteiten de juiste voorrang geef (en zo ook de eerste keer dat ik een mug dood mep voor die volledig volgroeid was). De middagpauze na dat gesprek op het werk bracht ik dan ook alleen op een bankje in het park door: eventjes rustig in- en uitademen…
Die studie zorgde er trouwens voor dat ik een groot deel van deze week in bibliotheken allerhande door bracht. Daardoor passeerde ik ook regelmatig in het station, waar de “vrachtwagenstrookjes” (vergelijk vooral met de fietsstrook) mij nog steeds doen lachen. Gelukkig heb ik ondertussen al wel gezien dat het gaat om de bagagewagentjes van het station 😉
Veel in bibliotheken zitten impliceert ook veel opzoekwerk in de bijhorende catalogi. Af en toe raak ik al wel eens afgeleid en zoek dan andere dingen op dan wat ik eigenlijk nodig heb. Zo ook dit keer toen ik eens bekeek wat ze hier in Zürich zoal over België ter beschikking hebben. Best wel verrassende dingen zo blijkt, al vraag ik mij toch echt af welke Zwitser geïnteresseerd is in informatie over Sint-Maria-Horebeke…
En alsof het nog niet genoeg was, kregen we deze week op de hoofdcampus van de ETH (met vanop het terras een mooi zicht over op de kerktorens van Zürich) ook een bijscholing over Mendeley, een referentieprogramma. Heel interessant en zeker nuttig, alleen is het jammer dat we voor onze papers een specifiek, door Mendeley niet gekend, referentiesysteem van de faculteit moeten gebruiken. Daardoor is het pdf-organisatiedeel van het programma nog steeds heel handig, maar de nog veel interessantere (en tijdsbesparende!) optie om automatische referenties in Word in te voegen is jammer genoeg onbruikbaar. Toch eens informeren of daar geen mouw aan kan gepast worden.
Zaterdagavond arriveerden Johans broer en zijn vrouw vanuit België. Rustig bijpraten tijdens het eten zat er die eerste avond weliswaar maar een beetje in: het was immers Halloween en dat wordt hier in Zwitserland blijkbaar toch actiever gevierd dan in België. Johan en ik moesten bij de eerste trick or treat wel even bedenken wat we konden geven (ah ja, met zo’n suikervrije maand heb je niet echt in huis waar die kinderen op azen), maar besloten er van te profiteren om de snoeperij die we nog in huis hadden (vooral speculoos) uit te delen. Dubbele win: kindjes content want suiker, wijle content want geen suiker! Al had ik achteraf bekeken die peperkoek toen beter ook uitgedeeld 😉
Zondag trok Johan er met het bezoek op uit richting Engelberg, waar ze een mooie, maar stevige fietstocht deden. Ik bleef thuis om te werken voor mijn studie, maar kon gelukkig ’s avonds wel mee naar ons favoriete vegetarische restaurant hier, waar mij voor het eerst de hilarische bordjes bij de kapstokken opvielen. Ik moet inderdaad nog de eerste bontmantel in een vegetarisch restaurant tegenkomen 🙂
Ze zouden hier alleen maar schoolkoeken kunnen krijgen die halloweentjes!
🙂 Wat bedoel je juist met schoolkoeken? Zo van die dinosauruskoekachtige dingen? En op zich dacht ik achteraf ook nog dat die kindjes het misschien ook niet zo erg hadden gevonden was het bij wijze van spreken een mandarijntje geweest (dat kregen wij vroeger toch ook van de Sint). Zolang het niet enkel mandarijntjes zijn 😉
Goed dat je voor jezelf gekozen hebt en voor wat meer ademruimte! Hopelijk geraak je zo ook van de hoofdpijn af, lijkt me erg vermoeiend.
Merci! En inderdaad, gewoon al “omgaan” met die hoofdpijn vraagt energie die ik momenteel niet heb of liever in iets anders zou steken.
Sterk van je, knopen doorhakken is moeilijk. Ik ben blij om te lezen dat je beslissing voor opluchting zorgde, dat is toch een heel duidelijk teken dat het een goede beslissing was hé! Ik duim mee dat die hoofdpijn snel verdwijnt.
Ja, ’t is absoluut de beste beslissing voor mijn lichaam. Neemt niet weg dat ik soms nog wel twijfel of het “carrièregewijs” de beste beslissing was (voor mijn toekomst op dit werk, voor mijn CV), maar dan anderzijds: als ik er compleet onderdoor ga, dan is dat nog veel slechter natuurlijk en dat heeft ook de doorslag gegeven om de beslissing te nemen.
Een lichaam kan soms heel wijs zijn (niet per se subtiel of zoals je wil, maar kom). Op je cv hoef je toch niet te zetten wat je tewerkstellingspercentage was? Voor je toekomst op dit werk, ze hebben nog steeds meer aan je als je er 20% echt blijft, dan als je een hele tijd volledig afwezig bent hé.
Nee inderdaad, op mijn CV moet ik het niet zetten. Maar de kans is groot dat mijn werkgever het in een aanbevelingsbrief zou zetten en aangezien die hier heel belangrijk zijn, zou ik die echt niet zomaar kunnen weglaten. Maar bon ja, zie mij hier schrijven: “zou”, “zou”… 🙂
En je hebt helemaal gelijk dat 20% beter is dan niks! Mijn hoofd vergeet dat enkel soms in het nadeel van “50% is beter dan 20%”, vrees ik.
Goed dat je vermindering van uren aan je baas hebt durven vragen! Hopelijk vind je nu een beter evenwicht, en een beetje rust in je hoofd…
Bedankt, ik hoop het ook (eerst nog eventjes die presentatie doorspartelen… 🙂 )!
Wat een leuke baas heb jij! Je hebt er goed aan gedaan dit te vragen. Anders zit je er voor je het weet helemaal door. Op mijn vorige job kon je niet voor minder uren vragen. Het was alles of niets. Geen aangename werkomgeving, dat spreekt voor zich 🙂
En wat leuk dat jij in Zwitserland woont! 😀
Ja, ik ben ook blij dat mijn baas er mee akkoord ging! Want 20% is voor hen natuurlijk ook wel heel weinig en dat heeft toch wel wat implicaties op wat ze mij kunnen geven (vb. projecten met een strikte deadline kan ik momenteel sowieso niet doen, want daar doe ik nu al makkelijk meer dan een maand over natuurlijk).
Hopelijk zijn ze op je huidige job wat flexibeler! Want ook al gaat het maar om kleine dingen en niet om een grote werkvermindering, ‘t is toch altijd aangenaam als er wat begrip is he!
Ik ben plaatsvervangend trots op je. Wat goed dat je de knoop hebt doorgehakt en naar je lijf hebt geluisterd. Super!
Merci! Ik balanceer nog wat tussen trots zijn en mijzelf een sukkel vinden, maar ik voel dat het het beste is en dus overweegt dat eerste gevoel gelukkig meer en meer 🙂
Hoe gaat het met jou? Mag / kan je binnenkort terug aan het werk?
Ziet, sé, met de tijd zal dat eerste gevoel hopelijk nog meer groeien. Het is alvast volledig terecht!
Met mij gaat het wel. Alvast goed genoeg om binnen een dikke week terug aan het werk te gaan. Mijn lijf is wel voldoende hersteld, ik ben voldoende tot rust gekomen, … dus dan vliegen we er weer in ;-).
Super! Succes ermee, ’t zal waarschijnlijk wel wat zoeken zijn om een nieuw, beter evenwicht te vinden, maar ’t is hoe dan ook fantastisch dat je voldoende hersteld bent om dat weeral te kunnen!
Hoofdpijn is inderdaad stil vermoeiend. Maar het valt mij op dat ik met hoofdpijn ook vaak de zwaarste knopen doorhak, alsof het een teken aan de wand is.
Dat tekstje op die wand is schitterend. Zo kleine zaakjes kan ik ook lang van genieten.
Bij mij varieert dat: soms is hoofdpijn inderdaad een trigger om knopen door te hakken, soms werkt het juist zo verlammend dat ik helemaal niets meer gedaan krijg.
En ja, ik geniet daar ook van, van zo’n kleine tekstjes of dingetjes! Ik kan daar soms nog een hele dag inwendig om lopen gniffelen 🙂
Prachtige gele bomen na het doodslaan van de mug… Ben blij dat je de knoop hebt kunnen doorhakken!!
Merci! Als ik nu zie hoe een struggle het zelfs met die 20% nog is, snap ik niet waarom ik eigenlijk getwijfeld heb (ale, ik snap het wel, want het is een soort “toegeven dat het niet meer gaat”, maar het zou, nu ik het een paar weken later bekijk, zo compleet niet gegaan zijn met 50% om bijvoorbeeld mijn presentatie afgewerkt te krijgen).