Week 2016/35&36 in woord en beeld
Soms ben ik heel duidelijk een kind van mijn ouders, op sommige gebieden lijk ik dan weer helemaal niet op hen. Zo werd kunst bij ons niet echt met de paplepel meegegeven: we gingen wel op citytrip naar culturele steden, maar musea bezoeken deden we als gezin bijvoorbeeld nooit. En toch hield ik de afgelopen weken met veel plezier meerdere keren toezicht op een aantal tentoonstellingen van het kunstenfestival Manifesta. Naast de vier hoofdlocaties waren er verspreid over Zürich verschillende kleine satellieten waar je werk van de kunstenaars kon zien: die kunstenaars werkten, in het kader van het thema “What people do for money”, immers samen met mensen die werken in Zürich. Ik probeerde dan ook op zoveel mogelijk verschillende plaatsen een plekje als vrijwilliger te bemachtigen.
Zo stond ik meerdere dagen in het Löwenbräu-areal, een van de hoofdlocaties, met onder andere cartoons over het hoofdthema in de gangen, nieuwe diersoorten zoals de peppuin (ontstaan uit een samenwerking van kunstenaar en politie, waarbij de favoriete diersoorten en werktools van die laatste samengevoegd werden tot een nieuw object; in dit geval werden pinguïn en pepperspray dus een peppuin)…
… oude schilderijen van Zwitserse landschappen die deels overschilderd werden…
… of dit werk, waar letterlijk en figuurlijk een geurtje aanhing. De kunstenaar werkte immers samen met een waterzuiveringsinstallatie en besloot fecaliën en slib te gebruiken als materiaal om een nieuwe vorm uit te creëren. Hoewel de geur deels gemaskeerd werd door een door de kunstenaar ontwikkeld parfum, was ik toch heel blij dat mijn “toezichtersstoel” in ruimtes zoals die hierboven stond en niet vlakbij dit werk 🙂
Ik toonde jullie al eerder het paviljoen dat speciaal voor Manifesta gebouwd werd en ook daar ging ik deze week aan de slag. Aangezien het net een extreem hete dag was en ik aan de ingang moest staan met enkel een parasol als beschutting, was ik heel blij met mijn pauze op het paviljoen zelf: volledig in de schaduw én met een ijskoud drankje in de hand. Dat ik zo ook een paar filmpjes over de kunstwerken kon meepikken, was handig meegenomen.
Een veel koudere en vooral nattere dag was het toen ik op een kerkhof toezicht moest doen: het kerkhof zelf is weliswaar mooi aangelegd (waarom is dat in België eigenlijk niet de gewoonte om enkel een opstaande grafzerk te hebben en het liggende deel te vervangen door planten?), maar de regen en de afstand tot het centrum zorgden ervoor dat de bezoekers wegbleven van het eigenlijke kunstwerk.
Gelukkig wist ik op dat moment al dat het niet erg is om tijdens je toezicht af en toe ook wat te lezen en had ik met De Gebroeders Karamazov een voldoende dikke klepper bij om mijn uren te vullen.
Je zou dan denken dat een mens na zoveel kunst er wel eventjes genoeg van heeft, maar dat was buiten de Museumsnacht gerekend 🙂 . Oorspronkelijk wilden we deelnemen aan een lezing in het Landesmuseum – maar die bleek al volzet – en een rondleiding rond Dadakunst – maar de gidse bleef zodanig lang in de muffe, veel te warme kelder van de startlocatie hangen, dat we wegliepen door een acute nood aan zuurstof en frisse lucht. Gelukkig waren er genoeg andere leuke opties: zo namen we een kijkje in het stadhuis van Zürich, waar niet zozeer het lichtspel als wel dit wandtapijt indruk maakten. En gingen we voor het eerst naar het Haus Konstruktiv, een museum dat ik al een eeuwigheid eens wilde bezoeken en absoluut de moeite waard bleek.
Totaal geen kunst, maar wel grappig, was dan weer deze tekening. Ik heb al wel slechtere reclames van verzekeringsmaatschappijen gezien dan deze “ongevalschets”.
De rest van deze twee weken werd ingevuld met voorbereidingen op de verhuis, waarbij mijn innerlijke neuroot zeer blij werd van dozen gemarkeerd met een bolletje in een kleur overeenkomend met die van de kamer waar ze zouden moeten terechtkomen.
Daarnaast werden hier een paar knopen doorgehakt: zo besliste ik na een gesprek met de studieverantwoordelijke om mijn studie voorlopig te onderbreken. Duimen jullie even mee dat zowel mijn hoofd als mijn lijf terug op hun effen komen, zodat ik eindelijk nog eens iets kan starten (en liefst ook afmaken) zonder extreme vermoeidheid en aanvallen van stress?
Gelukkig waren er naast serieuze mails ook grappige. Zoals deze spammail, waar ik uiteraard niet op inging, maar die – moest ik er toch geloof aan hechten – mij vooral zou doen vragen wie die “vriend” is die appjes naar vreemden stuurt om te zeggen dat ik moet afvallen 😉
Tot slot gingen Johan en ik ook voor het eerst kijken naar een atletiekwedstrijd, de Diamond League-meeting hier in Zürich. Fantastisch om al die sporters bezig te zien én ongelooflijk fascinerend om op elk plekje bedrijvigheid te zien: de ene sporter die het publiek om ondersteuning vraagt, de andere die in zichzelf gekeerd zijn sprong afwerkt, de loopnummers die dan weer absolute stilte vereisen bij de start, helpers die dingen klaarzetten (lijnen trekken op het veld voor de werpnummers, hordes klaarzetten en weer weghalen…), de hilarische autootjes op afstandsbediening waarmee de geworpen speren en discussen teruggebracht werden… Een krioelende mierenhoop waar je niet weet waar eerst te kijken, daar is het wel zo’n beetje mee te vergelijken 🙂
Dat kunstenfestival ziet er echt wel inspirerend uit!
Bij ons stond kunst juist vrij centraal in de opvoeding. Niet dat we daar altijd blij mee waren, want toen waren musea lang niet zo interactief en kindvriendelijk als ze nu zijn 🙂
En succes met je studieplannen, hopelijk betert de vermoeidheid gauw.
Haha, kan mij voorstellen dat jullie daar niet altijd even blij mee waren; ik was ook niet altijd even hard fan van de musea waar we met school naartoe gingen 🙂 Waarschijnlijk is het ook net omdat kunst op school ook wel af en toe aan bod kwam, dat ik het als kind eigenlijk nooit als een gemis heb aangevoeld. En wat wel centraal stond bij ons, zijnde sport, spel en beweging, dat vond ik zalig 🙂
En: merci!
Leuk, die kunst in Zürich! We hebben dat toen maar half-half meegemaakt…
Mijn innerlijke neuroot wordt trouwens heel enthousiast bij het zien van jouw bolletjes systeem!
Succes/sterkte nog met de studiebeslissing.
Goh ja, jullie waren ook niet zó lang in Zürich he. Moest het mijn eerste keer in de stad zijn, dan zou ik ook niet per se voor een kunstenfestival gaan.
En blij dat er nog innerlijke neuroten rondlopen 😉
Een hele mooie gevulde week alweer. Grappig die peppuin. Maar bah fecaliën als kunst?! Nu ja, in Planckendael verkopen ze wel briefpapier van olifantenmest. Die gekleurde bolletjes da’s wel erg praktisch vind ik. Ik hoop dat je je snel beter mag voelen (duimen hoog hier), Haaike.
Haha, ’t klinkt inderdaad niet zo gezellig he, die fecaliën. Al was het best wel confronterend om te zien hoeveel “natuurlijk” afval mensen zo creëren op één dag, want de kunstenaar gebruikte wat op één specifieke dag in Zürich in de leidingen terechtgekomen is. Op die manier vond hij het ook een “samenwerking” met heel Zürich, want iedereen die op die ene dag naar de wc gegaan is, heeft zijn steentje bijgedragen 😉
Hun ‘steentje’ bijgedragen haha of iets anders dat begint met ‘st’ ;-).
Niet zo’n makkelijke beslissing waarschijnlijk om je opleiding even op pauze te zetten. Ik duim ook mee zodat je vermoeidheid binnenkort weer wat minder wordt.
Een aantal jaren geleden heb ik ook vrijwilligerswerk gedaan bij het MUHKA in Antwerpen. Dat was een hele fijne periode, dus ik herken zeker je enthousiasme 🙂
Oh, zo leuk dat je bij het MUHKA vrijwilligerswerk gedaan hebt! Ik overweeg nu om mij ook aan te melden als vrijwilliger bij een museum hier.
De vermoeidheid ligt deels aan een ijzertekort; ik heb ondertussen een infuus gekregen, omdat tabletten niet voldoende werken en ik begin gelukkig (en eindelijk) toch wat beterschap te merken (al heb ik evengoed deze namiddag nog een dutje van 2u gedaan…).
Wat een moedige beslissing om je studie (even) stop te zetten, zo makkelijk kan dat niet geweest zijn. Ik heb trouwens helemaal niets met kunst. Ik snap het niet en ik geniet er niet van…
En heb je dat dan met alle soorten kunst? Of enkel moderne? Want bijvoorbeeld mijn vader heeft het vooral met moderne kunst 🙂 Nu ja, ik word ook niet enthousiast van élk werk hoor, verre van. Maar soms kan ik er wel enorm van onder de indruk zijn.
Ik hou absoluut niet van schilderijen, gelijk welke stijl. Ik hou veel meer van architectuur en muziek in al zijn vormen blijft toch mijn nummer één qua kunst 🙂
9kg afvallen in 3 weken tijd? Komaan, Haaike, cat ga je toch doen?! 😀
PS: Ik duim dat je je snel beter voelt, ik vind het alleszins heel moedig van je dat je je studie even onderbreekt. Veel courage!
Hahaha, zéker 😉 Ik kan het op zich wel gebruiken om wat af te vallen, maar echt, ik vraag mij soms af of er effectief mensen zijn die geloven in dat soort boodschappen… Stel dat je effectief 3kg per week zou verliezen ermee (wat ik serieus betwijfel), dan mag je toch gewoon niets meer eten? 🙂
Dat niet alleen, vanaf je erna terug een beetje ‘gewoon’ begint te eten, komen de kilo’s er dubbel en dik weer bij omdat je lichaam niet om kan met zo’n grote schommelingen in energieinname…
Doe het dus maar op je gemakje 😉
Heerlijk die gekleurde bolletjes 🙂 🙂
Ik ben totaal niet kunst-minded; behalve dan Dalí en heel soms schilderijen die gevoel bij me kunnen oproepen, maar dat zijn er niet veel.
Van Dalí ken ik eigenlijk maar weinig; zou eens een museum met wat werken van hem moeten bezoeken. En ja, het gevoel dat werken kunnen oproepen, dat is ook van zoveel afhankelijk he!
Wat een goed idee, die kleurenplakkertjes! Dju, dat had mij een hoop gezeul bespaard…
En heel moedig om je studie even stop te zetten. Het is vaak veel makkelijker ergens mee door te doen (ook al werk je jezelf daarmee kapot), dan om ergens mee te stoppen. Heel dapper, echt waar. Ik hoop dat je goed kan recupereren. Naar je lichaam luisteren en goed voor jezelf zorgen… En veel dingen doen die je leuk vindt! You go, little shark 🙂
Merci! ’t Is niet altijd makkelijk om naar mijn lichaam te luisteren, maar stapje voor stapje leer ik het wel meer en meer te doen 🙂
En ik zou zeggen: kleurenplakkertjes toepassen bij de volgende verhuis. Maar ik hoop voor jou vooral dat je dat idee nooit meer nodig hebt 😉