Week 2016/37&38 in woord en beeld

Ging het de vorige weken met kunst over iets wat ik minder meegekregen heb in mijn opvoeding, dan draaiden deze weken rond iets wat nét wel heel centraal stond: (goesting in) sport! Dat dat ook nu nog altijd zo blijkt te zijn, werd duidelijk tijdens het bezoek van mijn ouders en broer, want we zaten bijna geen seconde stil.

De eerste dag dat ze hier waren, konden Johan en ik weliswaar niet mee gaan fietsen, omdat we uitgenodigd waren op het huwelijk van een van zijn collega’s, in de mooie Villa Boveri in Baden. Gelukkig kent mijn broer zijn weg hier ondertussen al minstens even goed als wij (om niet te zeggen beter, ahum), zodat hij een route kon uitstippelen voor de eerste dag.

Op zondag trokken we naar de Aletschgletsjer, een wandeling die Johan en ik ondertussen al meerdere keren deden, maar elke keer opnieuw de moeite is, al helemaal als het zo’n mooi weer is. En mijn ouders mogen dan al wel in de vijftig zijn ondertussen, aan de manier waarop ze over de stenen klauterden, was dat niet te merken. We hebben alleszins een deal gesloten dat we diezelfde wandeling binnen 10 jaar nog eens gaan doen, kwestie van ervoor te zorgen dat ze zeker fit blijven 😉 . Alsof ze motivatie nodig hebben om te blijven sporten, die twee…

Op maandag vertrokken we samen voor een fietstocht hier in de buurt, al hielden mijn moeder en ik het bij een kortere versie. Terwijl “de mannen” er nog een paar stevige klimmen bij deden, fietsten wij iets meer op het gemak terug naar huis, onder meer langs dit huis waar ze de perfecte manier gevonden hebben om hangplanten als zonnewering te gebruiken 🙂

Aangezien zowel mijn ouders als mijn broer Zürich tijdens vorige bezoeken al zagen, besloten we dit keer naar Luzern te gaan. We stopten eerst aan het Verkehrshaus, van waar we ook een mooi zicht op de Pilatusberg hadden en trokken daarna het centrum in voor een rondje langs de belangrijkste bezienswaardigheden. En ook al loopt het er altijd vol met toeristen (Luzern behoort tot het standaard “visit Europe“-pakket in China en Japan, vermoed ik), het is desondanks een gezellig en mooi stadje.

Woensdag vertrokken mijn ouders rond de middag, maar niet vooraleer ik mijn vader meetroonde naar een stevige helling hier vlakbij. Eigenlijk rijdt hij al jaren enkel nog op de weg, maar voor mij wilde hij wel nog eens op een mountainbike kruipen! En dacht ik bij de eerste klim nog verbaasd dat ik hem vrij goed kon volgen, dan bleek een paar kilometer verder duidelijk dat hij gewoon wat meer opwarming nodig heeft dan mij. Stiekem vond ik het dan ook niet zó erg dat het wat te laat begon te worden om nog veel verder te rijden, want had het van hem afgehangen, we waren nu nog aan het klimmen denk ik, miljaar! 😉

En zo vader, zo zoon, zeker? Want mijn broer, die bij ons bleef om te helpen met de aankomende verhuis, had “een paar leuke paadjes” in de buurt ontdekt die hij wel eens wilde verkennen. Dat we eerst nog een hele omweg deden om de Zimmerberg te beklimmen, was een detail 😉 . Maar het moet gezegd, het waren écht leuke paadjes. Over het algemeen zijn de mountainbikepaden hier vrij breed, wat op zich wel makkelijk rijdt, maar technische singletracks bieden nu eenmaal meer rijplezier.

Wie het trouwens raar vindt dat wij hier wonen, maar mijn broer nieuwe plekjes voor ons ontdekt: dat is het ook wel een beetje 😉 . Maar hij is nu eenmaal zot van kaarten, werkt heel graag met zaken als Openstreetmap en Strava-segmenten en doet niet liever dan aan de hand daarvan routes uitstippelen (enige beroepsmisvorming is hem niet vreemd…). En wij, wij profiteren mee!

Op vrijdag gingen we het iets rustiger aandoen, maar op een of andere manier eindigde ik toch met 20 wandelkilometers op mijn stappenteller. Lang leve de Foxtrail die we in Zürich deden op aanraden van Johan (hij deed hem eerder dit jaar als teambuilding)! Hoewel ik verschillende plekjes al kende, zaten er ook nieuwe ontdekkingen tussen en was het sowieso heel plezant om op zoek te gaan naar aanwijzingen en puzzels op te lossen.

Tegen het einde van de week was ik dan ook ongeveer uitgeteld, maar “gelukkig” trokken de beide mannen in huis er elk voor een weekje op uit: Johan vertrok op vrijdag naar Malta voor een duikvakantie met onze Belgische club; mijn broer nam op zaterdag de trein naar zijn vriendin in Wenen. En ik, ik bleef achter en genoot van wat rust.

Alhoewel ook die relatief was, want op zondag was het de laatste dag van Manifesta, dus besloot ik niet één, maar twee shiften te doen en zo nog twee nieuwe kunstinterventies te ontdekken: in de voormiddag hield ik toezicht in een tijdelijk hondensalon; in de namiddag trok ik naar de brandweer.

De rest van de week hield ik mij vooral bezig met de voorbereidingen op de verhuis: in de mate van het mogelijke nog wat spullen opruimen of weggooien: zo nam ik afscheid van (de bundel met) mijn vervloekt thesisontwerp (het onderzoeksgedeelte mocht wel blijven)…

… om vervolgens al die spullen in dozen inpakken. En ’s avonds te uitgeteld zijn om die aan de kant te schuiven vooraleer in de zetel te ploffen… Hier was ik trouwens aan het kijken naar de eerste aflevering van 4×7, een programma op Canvas waarin telkens 4 documentaires van 7 minuten getoond worden; echt wel een aanrader én – hoera voor Belgen in het buitenland – ook online te bekijken.

Naast dozen inpakken werden er ook extra dozen gekocht. Want al hadden we er deze zomer zoveel mogelijk in de auto gepropt na een bezoek aan Johans zus (die er deels ook weer van ons had overgenomen na onze verhuis naar hier twee jaar geleden), het bleken er toch net te weinig om toe te komen. Nu ja, beter maar tien nieuwe dozen dan allemaal nieuwe.

En voor jullie nu denken: “ja maar, die mannen maar plezier gaan maken in het buitenland en gij dozen inpakken, arme duts”, ik heb nog wel meer dan enkel dat gedaan. Zo ging ik naar een Zwitserse film kijken die in competitie was op het Zürich Film Festival en niet alleen inhoudelijk de moeite was, maar ook het plezier gaf van plekjes in Zürich en in de Alpen te herkennen.

Ik ging ook mijn hart ophalen langs de Viadukstrasse, waar een hoop toffe winkeltjes voor heel veel interieurinspiratie zorgden. Een beetje teveel zelfs, want inspiratie is één ding, het budget om dat alles te realiseren nog een ander 😉

Hoewel ik dus zeker wel genoten heb van de relatieve rust van mijn week alleen, was ik toch heel blij om Johan op zaterdag af te halen aan de luchthaven. En op weg naar daar voor de zoveelste keer te moeten gniffelen met de Zug (ofte: trein) naar Zug (ofte: het stadje).

Kreeg Johan nog een avond rust, dan had mijn broer het iets minder getroffen. Het beloofde immers zo mooi weer te worden dat ik een deelauto gereserveerd had om te gaan wandelen in de Alpen. Alleen had ik hem misschien net iets meer dan 10 minuten moeten geven tussen aankomen in Zürich na een rit met de nachttrein en ons klaarmaken voor de wandeling 😉 . Al denk ik dat hij het mij wel vergeven heeft toen we bovenop de fantastische Steingletsjer stonden. Het is en blijft een van mijn favoriete plekken hier in Zwitserland, zo overweldigend mooi! En machtig, kijkt hoe klein die mensjes zijn!