Week 2016/43&44 in woord en beeld
Na de halve marathon van Brussel viel ik op loopgebied wat stil (te diep gegaan, ikke? Ahum…). Twee weken en wat rust later kon ik gelukkig weer van start gaan; de bossen waren in de herfst immers veel te mooi om er niet van te genieten 🙂 . Voorlopig leg ik de focus op iets vaker lopen, maar dan wel kortere afstanden in de hoop eindelijk eens mijn snelheid omhoog te krijgen.
In dat opzicht is ook een looptochtje met Johan altijd een goed idee: wat voor hem een rustige training is (straks meer over waarom hij daar nood aan had 😉 ), is voor mij immers stevig doorgeven.
We zijn overigens niet op een kerkhof gaan lopen; de tweede foto is van een lezing van het literaire festival Zürich liest waar ik ’s avonds naartoe ging. Het thema was het alombekende boek Heidi van schrijfster Johanna Spyri, die begraven is op het Friedhof Sihlfeld. Interessante avond, die mij zin gaf om het boek eens te lezen, want ik ken eigenlijk enkel de typische Heidi-clichés, maar niet het originele verhaal.
Een dag later ging ik een kijkje nemen bij een uitgeverij; niet alleen leuk om te zien hoe ze daar werken, maar ook om véél boekeninspiratie op te doen 🙂
’s Avonds ging ik dan weer naar een voorstelling rond Suzanne Perrottet en Pina Bausch: die laatste ken ik wel – zij het vaag – maar van de eerste had ik nog nooit gehoord. Hun verhaal werd heel mooi gebracht: de mannelijke performer bracht de “droge” achtergrondkennis, terwijl de vrouw fragmenten uit boeken over beide danseressen voorlas.
Een week later trok ik – nadat ik ’s ochtends bij een Repair café mijn jas liet herstellen (hoera!) – naar een laatste event: een literaire stadswandeling, die tijdens het festival zelf zo populair was dat de gids besloot om ze een week later opnieuw te organiseren en zo de toehoorders wat te spreiden over twee dagen. Hoewel ik een deel van de stadslegendes waarover ze vertelde al wel kende, zaten er voldoende nieuwe verhalen bij om het de moeite waard te vinden. En ik ging zo – eindelijk – ook eens binnen in de Wasserkirche!
Zondag 30 oktober behaalde Johan zijn doelstelling: nadat hij in Genève door een blessure “maar” de halve marathon liep, deed hij nu in Luzern de volledige. Ondanks dat zijn knie hem vanaf km 26 serieus parten speelde, deed hij dat in een fantastische tijd. Ik volgde hem met de fiets (jah, ik maakte er mij makkelijk vanaf 😉 ) en kon alleen maar vol bewondering toekijken. Zotte prestatie, dat is zeker!
Wie 30 oktober zegt, zegt ook 31 oktober ofte Halloween. Werden we vorig jaar wat verrast door de enthousiaste kinderen in het gebouw (met een zoektocht naar voldoende snoeperij in huis), dan ging ik er dit jaar volledig mee in op met ballonnen aan onze brievenbus om te laten weten dat ze welkom waren. En vooral met vingerkoekjes! Eén kindje durfde er geen nemen en ging voor de normalere chocoladevariant; missie geslaagd denk ik dan 😉
1 november is hier in kanton Zürich geen feestdag, maar daar trok dit Hollands winkeltje zich duidelijk niets van aan. Ik ben er nog nooit binnengestapt (die molen, die tulpen, de klompen, het is mij iets te cliché…), maar in mijn ooghoek plots een tekst in het Nederlands ontdekken, deed mij toch even omkijken.
1 november luidde hier in Zwitserland ook het einde in van de gratis plastic zakjes in de supermarkt. En al wat ik kon denken was: ein-de-lijk! 2016 mensen, 2016! En toch nog altijd gratis plastic uitdelen dat het één aankoopbeurt volhoudt? Blij dat dat eindelijk voorbij is!
En verder? Ontdekte ik een fantastische tweedehandswinkel in Zürich (en vroeg ik mij af waarom het zo lang geduurd heeft om de link tussen brocante en brocken / brocki te leggen…).
… verkende ik in Tiefenbrunnen een nieuw stukje Zürich met mooi bewaard en herbestemd industrieel erfgoed.
… testten we hier ten huize allebei een nieuw kussen uit, nadat ik de vorige kapot maakte door ze in de wasmachine te steken (oeps! En ook: dat verenkussen van Johan dat scheurde, dat was dikke fun om op te ruimen…). Gelukkig waren ze eigenlijk écht wel aan vervanging toe, al gaan we bij onze nieuwe kussens toch iets beter opletten bij het wassen 🙂
… kocht ik een boeket lelies dat voor dagenlang kleur en plezier zorgde. En Johan de opmerking ontlokte dat hij mij misschien te weinig bloemen koopt. Superlief, maar ook een beetje moeha, want opnieuw, 2016! Ik ben geëmancipeerd genoeg om bloemen voor mijzelf / onszelf kopen 😉
Haha, dat herken ik, ik haal ook gewoon zelf bloemen in huis en mijn mama brengt er regelmatig mee van de markt, want als ik op de echtgenoot moet wachten… Wij waren dit jaar ook verrast door de kinderen die kwamen bellen voor Halloween, gelukkig vonden we nog wat voorraad cakejes in de kasten. We waren wel al in pyjama, dus het was een beetje ongemakkelijk…
Haha, ja in pyjama zal het inderdaad wat raar geweest zijn om de deur open te doen. Ach ja, misschien dachten die kinderen dat jullie je verkleed hadden als een pyjama-party 😉
Hoera dat je je jas hebt kunnen (laten) redden!!
Ja he, was er superblij mee! Op zich was het “maar” een scheur in de naad, maar ik kan zelf (nog) niet goed genoeg naaien om dat te herstellen, dus was superblij dat ik daar terecht kon.
Hihi, die koekjes zijn echt wel geslaagd! Leuk idee 🙂
En wat een leuke foto’s weer van Zürich… een fantastische stad!
Die koekjes zijn geweldig. En ik koop altijd bloemen voor mezelf. De bossen die ik kreeg van manlief zijn op twee handen te tellen, dus moet ik mezelf gewoon af en toe verwennen.
🙂 Is ook best wel leuk, niet, om jezelf te verwennen? Al is het wel iets dat ik nog wat moet leren, mijzelf “belonen” voor dingen die ik goed gedaan (want in mijn hoofd is er altijd wel nog iets dat niet goed genoeg was).
Hihi die koekjes! Leuk verslagje weer 🙂
Brr, die koekjes zijn inderdaad best creepy 😀 en wat een prachtige lelies!
Ik zie hier steeds zo’n mooie gebouwen langskomen. De Wasserkirche bijvoorbeeld maar ook het beschermd industrieel erfgoed. Voor Halloween had ik snoepzakjes gemaakt maar eigenlijk zijn er dit jaar amper kindjes langsgeweest. Vorig jaar had ik chocoladecake verkruimeld in plastic bekertjes en dan snoepjes verstopt in die ‘omgewoelde aarde’. De vingerkoekjes heb ik zelf nog niet getest, maar ik vind ze er wel super uitzien voor Halloween.
Oh, dat is ook wel een leuk idee, die “omgewoelde cakeaarde”! Eentje om te onthouden voor volgend jaar 😉
Ik dacht dat mijn loopsnelheid nog wel meeviel, tot ik voor het eerst mee deed aan een wedstrijd en bij de laatste 40 (van de 2.300) eindigde. Ik was zo blij dat ik het überhaupt gehaald had, dat ik er verder niet bij stilstond, tot ik eens de looptijden bekeek van de trailrun waar we eind deze maand aan gaan meedoen: 5 min/km is de gemiddelde tijd van de laatste, en 3 min/km van de eerste. EN DAT MET BERGOP ERBIJ EN AL HE. Ik ben dus een klein beetje aan het panikeren want ik kan nog niet eens de gevraagde afstand lopen, en mijn gemiddelde is 8min/km. Ahum. Dat ik als laatste zal eindigen, is dus vrijwel zeker en ook al zal ik héél blij zijn als ik het einde haal, dan nog weet ik niet of mijn trots het zal aankunnen om een half uur na de rest nog over de finish te strompelen 🙂
Proficiat aan Johan met de marathon!!
Die vingerkoekjes zijn echt creepy..
Ik heb nog nooit een kussen durven wassen net uit schrik voor de pluimpjes, hihi 🙂
Oh, zo tof dat jullie een trailrun gaan lopen! Welke gaan jullie doen? Al snap ik je bezorgdheid wel, ik zou er mij vooral niets van proberen aantrekken en gewoon genieten (en afzien 😉 )! Uiteindelijk ga je het toch maar doen he! En traag lopen is óók lopen, dat hou ik mijzelf ook continu voor als ik door jan en alleman wordt ingehaald (idem op de fiets trouwens; bij dat Alpenbrevet was ik zo traag dat de bevoorrading al grotendeels op was…).
Het blijkt nu wel dat ik niet ver genoeg had doorgescrold en dat de laatste maar net iets trager was dan mezelf, woeps 🙂 ’t Was de Meerdaelwoudtrail waaraan we gingen meedoen, over twee weken, maar ik blijf last hebben van mijn rug en ik zou me tijdens zo’n ‘wedstrijd’ – want ook al loop je voor jezelf, er blijft die druk van andere mensen die meelopen en niet de allerallerallerlaatste willen zijn – forceren om sneller te lopen dan anders, dus heb ik geannuleerd. Er zal nog wel eentje komen waaraan ik kan meedoen, als ik wat beter getraind ben, want die hoogtemeters dat is niet te onderschatten en sinds ik meer focus daarop voel ik toch dat mijn beenspieren nog serieus wat training kunnen gebruiken :p
Klinkt inderdaad als de beste beslissing! Want behalve beenspieren, belast je bij veel hoogtemeters ook je rug toch een pak meer. Ik duim alleszins dat je rugpijn snel weer voorbij is!