Week 2016/47&48 in woord en beeld

Ondertussen zitten we in België voor de feestdagen en hoop ik dat jullie een even gezellige kerstavond en een even rustige kerstdag gehad hebben als wij. Er stond veel op het menu, maar wat er niet op stond, was deze vrucht die ik een paar weken geleden ontdekte: de Jamaicaanse “ugli”, die inderdaad niet moeders mooiste is, maar desondanks toch wel een mooiere naam had mogen krijgen, vind ik.

Deze week werden in de fietsenkelder buizen geïnstalleerd. Niets interessants op zich, maar toch een foto waard aangezien het eindresultaat thuishoort in het rijtje “bouwblunders die door een beetje communicatie vermeden hadden kunnen worden”. Al ben ik er stiekem niet rouwig om, want ik vind het veel makkelijker om mijn fiets op de grond te stallen dan hem aan het voorwiel op te hangen 🙂

Hoewel ik ’s nachts meestal te diep lig te slapen om in de koelkast naar lekkers te zoeken, vind ik dit bordje al even toepasselijk voor ’s avonds laat. En daarom is het dus belangrijk om niet met honger naar de winkel te gaan en die koelkast zo gezond mogelijk te houden 😉

Ter voorbereiding op mijn cursus Italiaans moest ik een korte test invullen. Vrij overbodig, aangezien ik hoe dan ook in het eerste niveau startte, maar het was wel leuk om te weten dat ik op basis van mijn nog steeds zo geliefde Frans, un poquito de español en het uit de diepste krochten van mijn geheugen opgediepte Latijn een al bij al vrij goed resultaat neerzette.

Voor we elkaar twee weken enkel digitaal zouden horen en zien, gingen Johan en ik een laatste avondmaal eten in Zürich. Leken de buitenkant en de naam van het restaurant iets typisch Zwitsers te beloven, dan kwamen we binnen in een halve jungle terecht. Lekker eten, maar een paar grote groepen zorgden dat het er een paar decibels te luid was om echt aangenaam te zijn.

Terwijl Johan op zaterdag een hele dag vloog – voor het eerst in businessklas, wegens voor het werk – ging ik naar een rondleiding in de bibliotheek van het Literatuurhuis in Zürich. Én zette ik mijn eerste naaistapjes op mijn eentje, iets wat duidelijk een pak minder vlot ging dan toen mijn moeder vorig jaar bij elke stap met raad en daad klaarstond. Nu waren tricot en fleece misschien niet de beste stofkeuzes als beginner, maar ook het feit dat ik mijn draadspanning vergat in te stellen (ergo: veel te losse steeksels) en duidelijk nog moet leren om patronen te lezen (hoezo, bij een stofvouw moet je je stof dubbelplooien?…), maakten dat mijn bijdrage aan Bloggers for life beperkt bleef tot de aankoop van wat lotjes i.p.v. daar ook een paar knuffeldoekjes aan te kunnen toevoegen.

Zondag was het mijn beurt om quasi de hele dag te reizen: met een eerste bus van Zürich naar Milaan, dan op de volgende naar Bologna om daar af te sluiten met een lokale bus tot bij mijn gastgezin. Waar de lift zo smal bleek, dat ik er met mijn trekrugzak (met kussen dwars opgebonden) maar net inpaste…

Op maandag had ik na een hele voormiddag les en een groepslunch – in het Italiaans -, nog maar weinig energie om veel van Bologna te ontdekken. Gelukkig was er een gezellige overdekte markt, waar ik niet alleen wat fruit kocht, maar mij ook installeerde met een mojito en een goed boek.

De rest van de week ontdekte ik meer van de stad, al werd dat hoe dan ook toch wat beperkt door de veel te snel vallende avond. Een klein overzichtje als voorproefje op de uitgebreidere berichten die er nog aankomen, startende met de Sint-Petroniusbasiliek:

De kathedraal van San Pietro:

De fascinerende basiliek van Santo Stefano met deze koepel uit de vijfde eeuw:

Kwestie van ook even iets niet-religieus te bezoeken, beklom ik de Torre Asinelli:

Want een dag later deed ik de mooie wandeling door de portieken richting Sanctuarium van de Madonna van San Luca (jup, zoals in ongeveer elke Italiaanse stad is er in Bologna op quasi elke hoek een kerk te vinden).

Aangezien ik pas laat in de nacht terug thuis kwam, bracht ik de rest van de zondag lui in de zetel door. Gelukkig waren er genoeg mooie bloemetjes om naar te kijken 😉 (en ook wel: oef dat ze die week alleen overleefd hebben).