Week 2016/6 in woord en beeld

Mijn week startte met een tripje naar Duitsland… om er een boek te gaan halen. Voor jullie denken dat ik compleet zot aan het worden ben: het was “maar” naar Konstanz (ofte: net over de grens) en – vooral – het ging niet om een roman, maar om een boek over het klooster van Klosterneuburg dat ik echt wel nodig heb om mijn presentatie voor dit semester te kunnen voorbereiden. In Zwitserland was het in geen enkele bibliotheek of boekhandel te vinden en verzending vanuit het buitenland duurde veel langer dan er gewoon zelf achter gaan. Nu, niet dat je mij hoort klagen over een paar uur rustig lezen op de trein en een mini-citytripje hoor 😉 . Het zicht bij de Bodensee was wel verrassend: vorig jaar waren de bergen namelijk helemaal niet te zien (maar zat de zon wel mooier voor de foto)!

Dinsdag was Johan jarig, maar omdat hij moest gaan werken, werd het vieren beperkt tot ’s avonds (en een iets uitgebreider ontbijt ’s ochtends). Al werd het toch iets grootser dan verwacht: ik had geboekt bij een restaurant hier vlakbij dat we al langer eens wilden uitproberen en het eten bleek er ongelooflijk lekker! Heel verfijnd, fantastische smaken, eten dat bijna smelt in je mond, amai! De prijs was er ook wel naar en dat maakte dat ik een paar dagen later tijdens het skypen met mijn ouders en broer grappend zei dat het een “sterrenrestaurantprijs” was. Fast forward naar een paar minuten later, toen mijn broer de naam van het restaurant vroeg en daarop droogjes liet weten dat dat restaurant effectief een ster heeft. Dat verklaarde meteen wel het niveau (en maakt het – naar Zwitserse normen – zelfs doenbaar van prijs), maar euhm ja, dat we ooit per ongeluk in een sterrenrestaurant zouden belanden, dat had ik nu ook niet gedacht. Ach ja, een mens wordt maar één keer 37 en dat mag dan – bedoeld of onbedoeld – goed gevierd worden, zeker? 😉

Mijn rug is nog steeds niet volledig beter en een van de dingen die kan helpen om er minder vaak last van te hebben, is mijn buikspieren wat meer trainen. Niet dat ik dat niet al langer weet, maar het lukt mij zelden om vol te houden en dus ben ik voor de ondertussen vermoedelijk 378e keer opnieuw gestart met buikspieroefeningen. De specifieke yogareeks die ik momenteel volg, is heel plezant, maar ik zit ook wel heel vaak te puffen en te vloeken. Reden te meer hopelijk om het te blijven volhouden, want het is overduidelijk nodig!

Het lopen zal hopelijk ook voor extra motivatie zorgen, want mijn eerste looptraining deze week moest ik inkorten, omdat ik opnieuw meer last had van mijn rug. Frustrerend hoe het op en af blijft gaan: de ene keer loop ik 15km zonder iets te voelen, een paar dagen later hou ik het niet vol door de pijn. Gelukkig zijn er altijd wel de natuur en de vele kindjes die voor afleiding zorgen. Want jups, weekend of niet, kindjes zijn hier altijd in de bossen te vinden omdat de scholen er heel vaak op uit trekken. Ik zie bijna elke keer een groepje kleutertjes of lagere schoolkinderen onder begeleiding van een leerkracht die soms een trekkar vol accessoires meesleurt: dit keer met banden om tussen de bomen te spannen, maar in de herfst zag ik ook al potjes en mappen om nootjes en bladeren in op te bergen. Spelenderwijs leren terwijl je in de bossen mag rondcrossen, heerlijk lijkt mij dat!

Statistieken en dergelijke zijn het laatste van mijn zorgen tijdens het bloggen (tsss, al die kansen die ik verloren laat gaan seg 😉 ), maar deze week merkte ik plots een zodanige piek op dat ik mij toch afvroeg wat er aan de hand was. Het merendeel bleek via Facebook hier terecht te komen, wat nogal bizar is, want ik heb al sinds september geen profiel meer (en postte er toen eigenlijk zelden blogberichten). Bleek dat mijn bericht over Boekenstad Brussel gedeeld werd, hoe tof is dat wel niet seg?!

Vrijdag besteedde ik vooral tijd aan het opruimen en kuisen van ons appartement, want ’s avonds werd er bezoek uit België verwacht. En ja, het is misschien spijtig, maar ik ben een zodanig tamme (of efficiënte, ’t is maar hoe ge het bekijkt) huisvrouw dat bezoek de beste reden blijkt om eens schoon te maken.
Dat bezoek bestond uit twee ex-collega’s – ondertussen vrienden – van Johan. Vorig jaar kwamen ze al eens langs en dit weekend volgde eigenlijk hetzelfde stramien: zaterdag gingen we skiën, dit keer in Flims, een gebied waar ook Johan en ik nog nooit geweest waren. In de voormiddag was ik niet zo heel hard fan, maar dat lag vooral aan de lage bewolking die lucht en grond in één mengelmoes veranderde. Op zich is dat niet zo erg, maar al skiënd wilt dat vooral zeggen dat je niets meer kan inschatten: gaat het steil naar beneden of niet? Liggen er hobbels of ligt de piste perfect effen? Geen idee, want doordat er geen schaduwen zijn, wordt alles één wit vlak zonder perspectief. Neem daarbij dat het skiën geleden was van vorige lente en ik voelde mij precies de grootste sukkel op de piste. Maar kijk, tijdens het eten begon het te sneeuwen en vreesde ik voor nog veel erger in de namiddag, maar in de plaats kregen we een stralend blauwe hemel en verse sneeuw. Zaaaaalig! De rest van de dag was het dan ook genieten (ik negeer even mijn been dat in kramp schoot op de laatste piste, maar bon ja, dan hadden we ook maar niet tot de laatste minuut moeten skiën zodat we ons nog moesten haasten om de lift te halen 😉 ).

Aangezien de weersvoorspelling voor zondag er niet zo denderend uitzag, besloten we bij ons in de buurt te blijven: de drie mannen gingen mountainbiken (en kwamen kapot thuis), ik ging lopen (en kwam kapot thuis). De training die in mijn schema voorzien was, haalde ik niet, omdat mijn benen te zwaar aanvoelden om te versnellen. Omdat mijn rug het dit keer wel toeliet (ik zei het al: er is geen lijn in te trekken) en omdat ik soms een vreselijke koppigaard ben, wilde ik echter wel de afstand uitlopen. Hoewel ik de laatste drie kilometer volgens het mantra “het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, het is bijna gedaan” gelopen heb, ben ik wel heel content met mijn resultaat: aan de tijd is nog véél werk, maar de afstand, daar ben ik trots op!