Week 2016/7 in woord en beeld

Een week waarin ik mij herpakte op studiegebied, meerdere keren met een smile tot achter mijn oren rondliep, mij een “echte” blogger voelde en een paar dagen in België vertoefde: goed, maar druk dus, deze week!

Zo goed als ik na onze terugkeer meteen opnieuw aan de slag ging voor mijn studie, zo slecht ging het vorige week: compleet blokkeren en daardoor niets gelezen krijgen, waardoor ik nog meer panikeerde dat ik nooit ofte nimmer alles ging klaarkrijgen tegen begin maart… er was weer een gezellige vicieuze cirkel in de maak. Gelukkig slaagde ik er deze week in mij te herpakken: bladzijde per bladzijde, artikel per artikel. Omdat de afleiding thuis soms te groot is, verhuis ik af en toe naar de bibliotheek in het centrum. Op weg naar huis wandelde ik maandag even door de grootste winkelstraat van Zürich, waar deze etalage de leukste is. Al zou het stiekem nog toffer (en ik geef toe: ook meer freaky) zijn, moesten die figuren de mensenstroom op straat volgen.

Dinsdagochtend vertrok ik niet richting de bib, maar besloot ik om te werken in een van de restaurants waar ik jullie over vertelde in 4x veggie in Zürich. Ah ja, toen ik maandagavond die post aan het schrijven was, merkte ik immers dat ik van eentje nog geen deftige foto had. En zo besefte ik dus plots dat die blog af en toe wel degelijk invloed begint te hebben op wat ik doe of waar ik naartoe ga. Had ik die foto niet nodig gehad, ik had immers gewoon in de bib gezeten. Nu ja, architectuurteksten lezen met een gember-sinaasappelthee en een suikervrije brownie bij de hand is als invloed onmogelijk negatief te noemen he? 🙂

De Dagen zonder Vlees-actie voorziet dit jaar nog wat meer uitdaging dan enkel vegetarisch eten en dat zorgde ervoor dat ik Google nog eens raadpleegde om te kijken of er geen verpakkingsvrije winkels zijn in Zürich. Of ik de vorige keer gewoon verkeerd gezocht heb of dat die winkel nog niet zo lang bestaat, ik weet het niet, maar in alle geval: er is een verpakkingsvrije winkel in Zürich! Jihaaaaa! Hij is niet meteen bij de deur (toch drie kwartier enkel van bij ons thuis met trein en tram), maar ’t is nu ook niet alsof wij elke week pasta, zaden en zout kopen, dus met één grote aankoop om de zoveel weken moet het wel doenbaar zijn om op zijn minst een deel van onze aankopen verpakkingsvrij te maken. Al hoop ik wel dat ze snel volkorenpasta voorzien in hun aanbod, want dat hebben ze voorlopig enkel in kleinere, wel verpakte, zakjes.
In alle geval: ik ben zotcontent naar huis gegaan. Tegen dat Johan ’s avonds thuiskwam, liep ik nog met een glimlach op mijn gezicht rond; ik denk niet dat ik al ooit zo trots bokaaltjes met pompoen- en zonnebloempitten getoond heb 🙂

Februari is een van de drukste verjaardagsmaanden aan beide kanten van de familie en dus zitten we hier tegenwoordig regelmatig aan het ontbijt kaartjes te schrijven (om een of andere reden is dat het moment dat we er het meeste aan denken). Dit keer gingen er meteen twee tegelijk de deur uit: eentje voor het oudste zoontje van Johans zus en eentje voor de vriendin van mijn broer.

Die laatste zagen we weliswaar diezelfde avond al, omdat we in de namiddag naar België vertrokken, maar hey, kaartjes per post versturen is toch nog altijd leuker 🙂

België, dat staat meestal gelijk aan Brussel en dat was dit keer niet anders: in de buurt van Louisa waande ik mij even in Parijs door een muzikant die een nummer uit Amélie Poulain op accordeon speelde. Een blik op het Justitiepaleis en een ritje met de lift richting Marollen maakten het echter al snel weer typisch Brussels. Al even standaard als naar Brussel gaan is dat ik even binnenspring bij Passa Porta. Dit keer “moest” ik wel, omdat zowel Johan als ik een boek besteld hadden. En toen vroeg ik daar naar aan de kassa en… werd ik heel hard bedankt voor mijn blogbericht én kreeg ik mijn aankopen gratis mee naar huis “omdat ze het blij gevoel dat ik hen gegeven had met mijn tekst graag terug wilden doen”. Ik vrees dat ik op het moment zelf niet veel verder gekomen ben dan een openvallende mond en wat gestotter, maar laat duidelijk zijn dat ze mijn hart daar nog wat meer gestolen hebben dan al het geval was. Zotte dinges alleszins, dat blogger zijn 😉 En vooral: tweede in mijn gezicht vast gebeitelde smile van de week: check!

Zaterdag moesten we naar Antwerpen, omdat de ring die ik met kerst van Johan kreeg net één maatje te groot was. Saar was zo lief om mij wat tips op te sturen, dus trokken we meteen na het afleveren van de ring richting Escobar. Die bleek jammer genoeg net gesloten en dat terwijl ze ons zoveel zin had doen krijgen in hun notenburger met geitenkaas 😉 Doordat het serieus aan het regenen was, kortten we onze trip na het eten in: even rondkijken voor wat hemden voor Johan (onsuccesvol), per ongeluk de Stadfeestzaal ontdekken, binnenspringen bij twee ecokledingwinkels (onsuccesvol) en – op Saars aanraden – rondsnuisteren bij ’t Stad leest (succesvol – uiteraard… 😉 ). Al hielden we het braafjes bij twee boeken: eentje voor mij en eentje om cadeau te doen aan de kinderen van de vrienden waar we ’s avonds op bezoek gingen.

Zondag was het alweer tijd om terug naar Zürich te rijden, al zorgde dat niet per se voor een minder volle dag: in de voormiddag gingen we langs bij het trainingscentrum voor het tweede deel van onze (halve) marathonvoorbereiding en rond de middag pikten we nog een concert mee (en kregen we een nummer opgedragen aan de “fans uit Zwitserland”, hihi). Ik had veel te laat door dat het doorging in Elewijt (komt ervan als je je Facebookprofiel opzegt…), anders had ik Annelyse zeker gecontacteerd. Achteraf bekeken bleek ze op dat moment toch in Oostende te zitten, dus oef, geen gemiste kans voor een mini-bloggermeetup 🙂