Week 2016/8 in woord en beeld

Deze week werd gedomineerd door de voorbereidingen voor mijn presentatie en door verbazing en ook een beetje walging over de Zwitserse referenda.

Ik kampeerde de helft van de week in de bibliotheek met mijn studieboeken, omdat ik daar niet afgeleid word door de computer (en dus: internet). Teksten lezen en samenvatten, insert repeat.

Al kan ook zo’n studieboek voor afleiding zorgen, zoals dit stukje over keizer Karel VI en zijn vrouw Elisabeth Christine, wiens enige zoon al na een paar maanden stierf. Aangezien ze verder enkel dochters hadden, was er nogal wat druk om toch voor een mannelijke troonopvolger te zorgen. Op het plafond van hun slaapkamer werden daarom bemoedigende – ahum – spreuken aangebracht, zoals “Moge Oostenrijk door de mannelijke nakomelingen van Elisabeth voortbestaan”… Mijn ogen rolden bijna uit hun kassen, want ook al is dit 400 jaar geleden, hoe is dat nu toch mogelijk? En alsof één zo’n stresserende slaapkamer niet genoeg is, waren zo’n zottigheden in meerdere van hun verblijven te lezen. Want vier kinderen krijgen en twee daarvan vroeg verliezen is nog niet genoeg, nee nee, er moet wel nog een zoon volgen hoor. Zucht… Een mens kan maar blij zijn dat hij vandaag leeft en niet toen!

Niet dat ik mij continu zit op te jagen als ik aan het studeren ben hoor, no worries. Vlakbij de bibliotheek is een klein cupcakewinkeltje, waar ik al eens durf binnen te springen. Mijn favorieten zijn de twee chocoladecakejes: deze Dark passion met passievruchten of de Marilyn Monroe met frambozen, jum jum.

En ligt dit nu aan mij of denken jullie bij onderstaande foto ook meteen aan de autocoureur Schumacher? Deze stationsingang nemen zorgt hier alleszins steevast voor wat gegniffel én de vraag of Duitstaligen die associatie ook zouden maken.

Het gebouw achter het onze werd deze week in de stellingen gezet, wat wilt zeggen dat binnenkort gestart wordt met de voorlaatste fase van de renovatiewerken. In de laatste fase zijn wij aan de beurt, al zijn ze blijkbaar wel al begonnen met naast ons gebouw een grote put te graven. Vermoedelijk voor de aardbevingsverstevigingswerken, al ziet het er momenteel vooral veel minder stabiel uit 😉

En ik zei het al: deze week moesten de Zwitsers naar de stembus voor een aantal referenda. Dit keer was er een abnormaal hoge opkomst en dat had alles te maken met het zogenaamde Durchsetzungs-Initiative. Daarin riep de SVP (de Zwitserse Volkspartij en dus niet, zoals ik eerst héél foutief dacht, de sociale volkspartij) op om een wet te stemmen waarmee criminele buitenlanders sneller het land uitgegooid kunnen worden. En dan gaat het niet enkel om zware misdrijven als moord en verkrachting (ook in dat geval kan je trouwens discussiëren of iemand het land uitgooien een straf mag zijn, vind ik), maar wie bijvoorbeeld een geldboete gekregen heeft (door een snelheidsovertreding of dergelijke) en in de tien daaropvolgende jaren een politieman beledigt, zou zonder pardon buitengegooid worden voor minstens 5 tot zelfs 15 jaar, verblijfsvergunning of niet. Nogal overdreven dus, want neen, tuurlijk moet je politiemannen niet zomaar beledigen en ja, idealiter krijg je nooit of te nimmer een boete, maar laten we wel wezen: dat zijn nu ook weer niet zo’n zware misdrijven. Bovendien zouden met deze wet rechters geen milder oordeel meer kunnen uitspreken, daar waar ze dat vandaag wel kunnen. En ook al heb ik geen criminele plannen (al heb ik wel al een boete aan mijn been gehad omdat ik een verkeerd ticket gekocht had op de trein, dus ik zou al zeker geen politiemannen meer hebben mogen beledigen 😉 ), dit soort initiatieven en het hele debat er rond, doen een mens zich toch ook niet echt welkom voelen.

De uitslag op zondag, waarbij het initiatief met 60% (en in kanton Zürich – de donkerrode vlek midden bovenaan – zelfs nog meer) werd afgekeurd, was dan ook een opluchting. Niet alleen is het merendeel van de mensen blijkbaar toch niet zo hard tegen buitenlanders, er wordt gelukkig ook voorkeur gegeven aan een democratisch rechtssysteem.

Wat er wel doorkwam is de aanleg van een tweede Gothardtunnel voor autoverkeer, iets waar ook zware discussies over gevoerd werden. Het is immers de bedoeling een tweede tunnel te bouwen, vervolgens de eerste te renoveren en daarna in beide tunnels één richting te laten rijden, weliswaar nog steeds op één rijvak per richting (met extra pechstrook). Tegenstanders hebben veel schrik dat tegen dat de beide tunnels in werking zullen zijn, die pechstrook gewoon zal omgevormd worden in een tweede rijvak per richting, waardoor het transitverkeer (en dus de luchtvervuiling in de Alpen) sterk zal toenemen. Hoewel ik mij wel in hun standpunten kan vinden, moest ik toch zuchten om hun affiche met vrachtwagen-met-Europese-vlag. Nu ben ik zeker geen onvoorwaardelijk voorstander van de beslissingen van de EU, maar het sowieso doorschuiven van de schuld naar Europa, is hier in Zwitserland zo standaard dat het soms een beetje afgezaagd aanvoelt.

Een mens trekt soms grote ogen alleszins, zo in het buitenland wonende (daar kan zij – op een heel ander, maar minstens even choquerend niveau – ook over meepraten).