Weekend 21-22/06: Verrassingsverjaardagweekend

Johan had mij van tevoren gevraagd dit weekend vrij te houden, maar meer dan dat we “iets” gingen doen, wist ik niet. Ik kreeg ook nogal tegenstrijdige tips: eerst moest ik mij bijvoorbeeld kleden op temperaturen van 8 à 15°C, maar toen ik al iets wilde klaarleggen, was het enige dat ik zeker mee moest hebben een badpak 🙂

Zaterdagmorgen vertrokken we vrij vroeg, omdat we om 9u verwacht werden voor wat canyoning bleek te gaan worden. Of met andere woorden: starten met een rappel van 50m, springen, glijden, zwieren en kruipen, regelmatig kopje onder gaan in ijskoud water en nog veel meer… Rustig mijn verjaardag vieren stond duidelijk niet op de planning 😉 . Nu, ik heb ook niet liever, hoor!
We hebben zelf geen foto’s, op deze ene na waar we met het busje onderweg zijn naar de startplaats. Eigen foto’s nemen onderweg was niet echt een optie door het vele “kopje onder in de rivier” en de foto’s van de organisatie vonden we te duur (ik snap dat ze geld willen verdienen daaraan, maar 30 euro per persoon voor enkel digitale foto’s, tja, laat maar zitten dan). Dit promofilmpje van de organisatie geeft wel een goede indruk van wat we gedaan hebben.

Wij hadden de intermediate canyon en die was – wat mij betreft – goed: uitdagend genoeg, maar ook weer niet zodanig dat je er geen plezier aan hebt omdat het té is. Die rappel om te starten was bijvoorbeeld al direct goed voor lichtelijk slappe benen (gelukkig niet zodanig slap dat ik er niet meer af kon 😉 . Bij een rots onderweg kon je tussen twee niveaus kiezen om er af te springen; het onderste was al spannend genoeg voor mij. De gids heeft denk ik 3x opnieuw moeten aftellen voor ik effectief durfde springen, dus hoger moest zeker niet… Je weet natuurlijk wel dat het allemaal veilig is, want anders zouden ze je het niet laten doen, maar op het moment dat je daar dan staat,  denk je vooral “fuuck maat, dit is (te) hoog / (te) steil / te …”!
Al neemt dat niet weg dat ik zo’n canyoning zeker nog wel eens wil doen 🙂

Na de canyoning reden we verder richting Stechelberg, waar we via twee kabelbaantjes naar Mürren gingen. Daar had Johan een hotel geboekt, met een prachtig uitzicht op het trio Eiger, Mönch en Jungfrau.

Omdat we nog een groot deel van de namiddag voor ons hadden, besloten we een wandeling te doen, vanaf Mürren richting Rotstockhütte. Omdat foto’s meer zeggen dan woorden:

’s Avonds aten we typisch Zwitsers: kaasfondue voor Johan, vegetarische rösti voor mij. Lekker, maar vrij zwaar, maar bon, dat is nogal typisch voor de Duits-Zwitsers-Oostenrijkse keuken, denk ik.

Zondagochtend moest Johan nog een telefoontje doen waar ik niet bij mocht zijn, maar eerlijk gezegd dacht ik dat hij mij gewoon iets wilde wijsmaken. Uiteindelijk hadden we gisteren al die canyoning gedaan, dus ik ging er van uit dat we vandaag zouden gaan wandelen of iets dergelijks. Tot we dan richting de kabelbaan gingen en daar aangesproken werden met “are you guys here for the flight?”. Unk, flight?!
Jawel, alsof gisteren nog niet voldoende was, had Johan ook nog een parapentevlucht voorzien. Best boyfriend ever, ik denk het wel ja!
Ik had dus al bij al de volle 10 minuten om mij voor te bereiden op het feit dat ik boven een 800m hoge vallei zou gaan zweven… En zeggen dat ik gisteren, toen we parapenters zagen zweven, nog verzuchtte “ooh, dat moeten we ook ooit eens doen he, dat moet zalig zijn om daar zo te hangen”. En maar de onschuldige uithangen, tsss 😉

’t Was alleszins een zalige ervaring: het voordeel van parapente tegenover parachutespringen lijkt mij vooral dat je de diepte nog niet ziet (ik heb nog nooit parachute gesprongen, dus zeker weet ik het natuurlijk niet). Doordat je aanloopt over een helling, zit je eigenlijk al “op je gemak” vooraleer je de vallei onder je hebt. Nu, een beetje angstaanjagend is het desondanks hoor. Mijn begeleider liet mij eerst naar boven kijken “zie het ganse parapentescherm, zo groot, zoveel touwtjes…” en dan naar beneden “dat is 800m diep”. Euhm ja, terug naar boven kijken dus 😉 . Daar zo rustig zweven, zaaalig gewoon. Tegen het einde vroeg mijn begeleider of ik van achtbanen hield en na mijn bevestigend antwoord, is hij wat met die parapente beginnen slingeren. Kriebels tot en met toen! 🙂 Moest het zoveel niet kosten, ik had mij al ingeschreven voor een cursus.
Ook hier hebben we weinig foto’s (’t was nog duurder dan de canyonfoto’s gisteren…), maar toch genoeg voor een korte impressie:

En nog een filmpje met Johans vertrek en mijn landing:

Na de parapente zijn we nog even tot aan een waterval gewandeld, alvorens terug naar boven naar Mürren te gaan om onze bagage op te halen in het hotel.

Omdat we ’s morgens basejumpers hadden zien passeren, besloten we even een kijkje te gaan nemen. Johan wilde wat foto’s nemen van het platform waar ze afspringen, maar ik kreeg al kriebels (en geen aangename dit keer) gewoon van hem in de buurt van die rand te zien komen. Ook al was “in de buurt” eigenlijk nog 2m tot de afgrond… Ter mijner verdediging, dat is dus wel 800m diep he! 🙂

Terwijl we daar zaten, zagen we nog parapenters naar beneden komen en zo konden we een foto trekken die een beter beeld geeft van ons avontuur van ’s morgens.

Net toen we wilden vertrekken, kwamen er twee basejumpers en twee mannen met een wingsuit toe om vanaf het platformpje te springen. Het deed echt vies om daar naar te kijken (ik link naar ons filmpje op youtube omdat het anders te lang moet laden). Bewonderenswaardig, dat wel, dat die mannen dat durven. Maar niets voor mij; ik ben de volgende nacht minstens 5x wakker geschoten uit een nachtmerrie, waar telkens wel iemand van mijn familie naar beneden stortte… Nu ja, zeg nooit nooit, maar vooraleer ik dit ga durven… 🙂

Na de basejumpers was het echt wel tijd om naar huis te vertrekken, al stopten we onderweg nog in een cafeetje voor een verjaardagstaartje met de originele naam Very berry pie (ofte Waldbeeri Chüechli in het Zwitsers).

De terugweg…

… met ondermeer zicht op de Steingletsjer (midden), de Steinsee en de Steinlimigletsjer (uiterst rechts) vanaf de Sustenpass.

Schoon, schoon verjaardagsweekend! Vol verrassingen, waarvan ik er niet eentje had zien aankomen. Op deze manier wil ik gerust regelmatig een jaartje ouder worden 😉