Wist ik veel

Vorige week donderdag las ik op blogs her en der over Evelien en hoewel ik haar noch persoonlijk, noch online kende, liepen de rillingen over mijn rug. Omdat ik terugdacht aan die mensen die wij al verloren, door ouderdom of door kl*tekanker, maar ook omdat ik dacht aan hoe ongelooflijk oneerlijk het leven soms toch kan zijn, want dat niemand eeuwig 30 zou moeten zijn. Tegelijk prees ik mijzelf gelukkig, omdat wij en al wie we lief hebben wel gezond zijn.

Wist ik veel dat Johan amper een paar uur later te horen zou krijgen dat een van zijn beste vrienden in het ziekenhuis lag. Dat we die avond niet gewoon naar België zouden rijden voor het geplande leuke bezoek, maar rechtstreeks naar het UZ in Brussel. Dat we een hele nacht samen met familie en vrienden wakend aan zijn bed zouden doorbrengen. Dat we niet voorbereid waren op de confrontatie met iemand die hersendood is, maar schijnbaar nog ademt, enkel omdat machines het overnemen. Dat wachten op een donoroperatie uren kan duren, omdat ze bij iemand die zo jong is heel veel organen kunnen gebruiken en dat dat ongelooflijk wrang en tegelijk troostend aanvoelt, zien hoe iedereen rondom jou rouwt en weten dat ondertussen in andere ziekenhuizen verschillende families heel gelukkig gemaakt worden. Wist ik veel hoe zwaar het is om degene die je het liefst is pijn te zien lijden, maar ook hoeveel troost het biedt om te zien hoe zijn vriendenkring elkaar nog meer dan anders zoekt en ondersteunt.

Wist ik veel dat die verdomde oneerlijkheid plots zo dichtbij zou komen.

https://www.youtube.com/watch?v=EQTRX23EMNk