Grimselpassplog

Vorige zondag deden Johan en ik wat we al een tijdje wilden doen, maar telkens uitstelden, vooral doordat ik er nog schrik voor had: een Alpencol beklimmen. Niet dat ik nu plots wel vond dat we genoeg getraind waren, maar wetende dat afgelopen weekend het laatste vrije in weken zou zijn (we worden zo’n beetje overspoeld met bezoek uit België vanaf deze week 🙂 ), was het wel hét moment om het te proberen.

Een beeld van hoe onze klimzondag er uitzag, geef ik jullie in mijn eerste plog:

9u13: ik word – eindelijk – wakker. Mijn wekker / Belgische gsm stond weliswaar om 8u, maar die zette ik in halve slaaptoestand af (gevaarlijk, opletten dat dat tijdens de week niet gebeurt!). Johan werd wel wakker, maar vond dat ik een beetje extra slaap best wel kon gebruiken en liet mij dus uitslapen. Zaligheid!

9u30: nog met een half slaaphoofd bekijken we op cyclingcols.com het klimprofiel van de Sustenpass en de Grimselpass en beslissen uiteindelijk te gaan voor die laatste. We kunnen volgens het hoogteprofiel van Google Maps immers het makkelijkste opwarmen vanuit een dorpje kort bij startplaats Innertkirchen. Het besef dat we straks ruim 25km gaan moeten klimmen maakt mij al meteen een pak wakkerder!

10u: we zijn bijna klaar met ontbijten. Geen idee of Johan het er om deed, maar hij zette mijn favoriete tas op tafel, goed voor extra moed 😉

10u30: en wijle weg! De fietsen zijn ingeladen in de koffer, we hebben een frigobox met drinkbussen en energiebars mee en een zak met helmen, fietsschoenen…

12u15: na 1u15 rijden parkeren we de auto, laden alles uit en maken ons klaar. Het eerste stuk is de voorziene opwarming, hier nog effectief de platte weg die we wilden, iets verderop blijkt echter dat die hoogteprofielen van Google Maps nog steeds met een serieuze korrel zout genomen moeten worden, wanneer het – zeker voor een opwarming – al vrij serieus bergop gaat.

12u45: in het dorpje Innertkirchen start de eigenlijke klim, dus stoppen we daar nog eventjes, zodat ik mijn kilometerteller terug op nul kan zetten. En ja, ook de obligatoire “voor”-foto wordt genomen 😉

13u30: Johan is het eerste deel van de klim bij mij gebleven, maar gaat er vlak na het dorpje Guttannen vandoor. Binnen de kortste keren zie ik hem totaal niet meer rijden, ons tempo is dan ook te verschillend om op zo’n klim bij elkaar te blijven.

14u15: gelukkig is er onderweg genoeg ander moois om naar te kijken!

14u30: de ene keer is zo’n uitzicht trouwens heel hoopvol, omdat je ziet hoeveel hoogtemeters je op korte afstand hebt kunnen overbruggen…

15u00: … en de andere keer is het vooral demotiverend, wanneer je ziet waar je nog naartoe moet (namelijk die twee gebouwen in het midden van de foto) én weet dat de laatste kilometers qua stijgingspercentage bij de zwaarste van de hele klim horen.

15u50: een paar kilometers afzien later krijg ik echter Johan – en dus ook bijna de top – in zicht. En Jerommeke, die met stevige tred over de parking wandelt…

15u53: nog een laatste blik opzij, naar die mooie bergen en naar dat dal vanwaar ik kom. Ik heb mijn kilometerteller de hele rit op het aantal kilometers laten staan, maar verzet hem nu voor het eerst om mijn gemiddelde (8,3 km/h) en mijn tijd te kunnen zien.

15u55: die tijd toont dat ik 3u12′ onderweg geweest ben. Geen supertijd (en 50′ trager dan Johan, de zot!), maar wel eentje waar ik heel blij mee ben, omdat ik op voorhand eigenlijk vreesde dat ik niet eens boven zou geraken. Johan neemt de nog veel obligatere “na”-foto: bijna dezelfde houding, maar de licht verkrampte rug en ingezakte schouders tonen toch duidelijk dat ik al een pak meer op mijn fiets steun dan een paar uur ervoor 😉

16u15: we blijven nog even op de top: even bekomen, een hapje eten en wat slokken drinken. Een andere rijder komt vragen om een foto te nemen, wat we uiteraard doen en waar we dan maar meteen van profiteren om ook een foto van ons beiden te vragen 🙂 Daarna is het tijd om aan de afdaling te beginnen, het deel waar ik beter in ben (al is het een kwestie van tijd – en bijhorende ervaring – voor Johan mij daar bij beent). Mijn kilometertellertje heeft er blijkbaar geen zin meer in, dus geen idee welke snelheid ik gehaald heb: minstens 70km/h, maar vermoedelijk meer, want het eerste stuk waar mijn snelheidsmeter wel nog werkte, was niet het snelste van de ganse afdaling.

19u15: na de afdaling en de rit terug naar huis, is het tijd voor “echt” eten. Ook al waren de nieuwe energierepen die we vandaag mee hadden verrassend lekker, het voelt immers toch niet echt als een maaltijd. Vandaag staat een bloemkool-broccolitaart op het menu, al starten we tegelijk ook al met de voorbereidingen van vegetarische spaghetti.

20u00: het klaarmaken van dat laatste laat ik echter over aan Johan, er staat immers een skype-sessie met mijn ouders gepland.

21u30: na het skypen ruimen we de keuken nog op, de spaghettisaus verdwijnt in de diepvries.

21u45: terwijl Johan het sportnieuws en Vive le Velo bekijkt (die laatste met een dag vertraging, dus lieve VRT, zet dat volgend jaar eens op de livestream voor Belgen-in-het-buitenland aub!), plooi ik de was die op het rek hangt op en hang meteen een nieuwe was te drogen.

21u50: ik duik met een boek in bad, eventjes tijd om tot rust te komen en de toch wel wat zware benen te laten ontspannen! Veel te kort naar mijn goesting…

22u32: … maar ’t is dan ook dringend tijd om te gaan slapen, wetende dat de wekker om 6u zal aflopen…

Schone dag!

Dit is de elfde post voor #projectblogboek, volgens haar idee, gebaseerd op haar boek.