Loop naar de maan! Uitdaging: 7x5km

In mei vertelde ik jullie dat Emilie en ik dit jaar naar de maan liepen! Hoewel het oorspronkelijk de bedoeling was om de hele zomer lang updates te geven over de verschillende uitdagingen die we moesten volbrengen, is daar weinig van in huis gekomen. Ik vermoed dat iedereen wel begrijpt waarom, maar dat neemt niet weg dat jullie natuurlijk nog wat verhalen te goed hebben. Want dat er niet geschreven werd betekende gelukkig niet dat ook het lopen stilviel!

De eerste uitdaging vond plaats toen de zomer nog net niet begonnen was, maar het wel al zo aanvoelde, meer zelfs: het was een van de heetste weken van het jaar (nl. 12-18 juni). Niet meteen het ideale moment om sportuitdagingen aan te gaan, maar aangezien ik die week alleen thuis was (ha, achteraf bekeken had ik natuurlijk beter toch gewacht op aangenamer loopweer, want drie weken later startte een periode van altijd alleen thuis zijn…*), leek het mij wel zo praktisch om dan 7 achtereenvolgende loopdagen in te plannen.

Aangezien ik op maandag moest werken, kon ik pas ’s avonds om 21u gaan lopen (want ge ziet van hier dat ik nóg vroeger dan 6u30 ga opstaan). Ik maakte het mijzelf makkelijk door eerst wat in de moestuin – bovenop de helling – te werken en nadien via een omweg naar huis te lopen, waardoor ik enkel plat en bergaf moest lopen. Goed voor 5km in 36’37”; geen snelle tijd, maar aangezien ik nog maar net opnieuw startte met lopen na wat gesukkel met blessures, was ik al lang blij dat ik pijnloos 5km kon lopen (en ook, waar is de tijd dat 5km mijn loopdoel was, terwijl het nu mijn “ik begin opnieuw te lopen”-afstand is, jeeej 🙂 ).

Dinsdag wandelde ik de Uetliberg omhoog langs de Denzlerweg, ook gekend als de steilste route 🙂 . Na een drankje met de wandelgroep op de top, zette ik mij terug in beweging om van de top naar het station beneden te lopen. Aangezien ik zo voorzienend – ahum – geweest was om géén lampjes bij te hebben, liep ik aan een traag tempo door het toch vrij donkere bos (en dan zat ik nog op de ene bosweg met af en toe een lantaarn).
Check voor 5km in 45’33”.

Op woensdagen ben ik thuis en aangezien ik toch naar de winkel moest, besloot ik die beiden te combineren. Al was het niet mijn meest briljante ingeving om dat knal op het middaguur te doen… Het werd dus 40’37” afzien in de hitte, enkel kort onderbroken om bij dit fonteintje mijn dorst te lessen.

De dag erna had ik dan ook mijn lesje geleerd en wachtte ik tot het voldoende afgekoeld was, wat er uiteindelijk voor zorgde dat ik pas na 23u uit de startblokken schoot en 40’13” later nog net voor middernacht terug toekwam. Lag het aan het onchristelijke uur, geen idee, maar de combinatie van onderstaande garage en straatlamp leek plots heel erg op een kruis 🙂

Ook vrijdag werk ik niet, maar dit keer wachtte ik tot de late namiddag om van start te gaan. Ik stopte weliswaar een paar keer tijdens mijn 37’08” durende looptocht, want een reiger en kwakende kikkers (met schattig opgeblazen wangen), die verdienen meer dan een snelle blik 🙂

Zaterdag was ik niet meer alleen thuis, wat ervoor zorgde dat ik pas ’s avonds laat aan lopen toekwam. Doordat ik deels koos voor geasfalteerde (en vooral: verlichte) straten liep ik wel sneller dan bij de andere looptochten-in-het-donker deze week: 5km in 37’37”.

De laatste dag begon ik het toch wat te voelen, waardoor ik 43’21” deed over mijn toertje. Al kan dat ook gelegen hebben aan de stevige bergop die er in zat, want ik besloot te starten in de richting van de hoger gelegen vijvers alvorens in het bos terug naar beneden te duiken.

Deze uitdaging bleek uiteindelijk geen al te zware te zijn, maar bon ja, voor 100 euro moest ik nog niet meteen overdrijven natuurlijk 🙂 . Het zorgde er uiteindelijk vooral voor dat ik meteen weer vertrokken was met lopen. Op naar de volgende uitdaging… (en voordeel van deze berichten met vertraging te schrijven, is dat jullie daar snel over zullen lezen 😉 ).

* gewoon zodat jullie het weten, want het kan nog voorkomen: zwarte humor / cynisme is een van de manieren waarop ik omga met dingen en dus ook met de breuk tussen J. en mij. Kwestie van het de mensen rondom mij “makkelijk” te maken, is dat weliswaar niet altijd het geval, waardoor ik – wanneer anderen dat doen – de ene keer al lachend en de andere al wenend reageer. Maar als ik het zelf doe, dan moogt ge zeker zijn dat ge moogt meelachen 😉