De boeken van januari 2017

Ik had het op het moment zelf niet door, maar blijkbaar ben ik het nieuwe (of ja, ondertussen al bijna halfweg, ahum) leesjaar vrij stevig ingevlogen, met niet minder dan 8 boeken. Een mooie mix van Nederlands- en anderstalig, binnen en buiten mijn comfortzone, nieuw en oud:

Ineke Riem, Zeven pogingen om een geliefde te wekken

Aangezien mijn jaar in België startte, dook ik eerst in een paar bibliotheekboeken. De Zentralbibliothek in Zürich heeft immers wel Nederlandstalige boeken (wat al een straffe stoot op zich is!), maar dat zijn dan eerder de “grote klassiekers”. Een in 2013 uitgegeven boek van een nog relatief onbekende Nederlandse schrijfster, zoals deze Zeven pogingen om een geliefde te wekken, tja, dat is hier logischerwijs niet te vinden, maar gelukkig dus wel in de bib van mijn ouderlijk dorp.

Ineke Riem vertelt het verhaal van Lioba, een meisje met dromen die te groot zijn voor het eilanddorpje waar ze woont en op een dag in een boot aan de kust als een moderne Doornroosje in slaap valt. In wat volgt lees je niet enkel hoe een schare dorpswoners haar probeert te wekken, maar krijg je vooral een mooie inblik in de levens van die willekeurige mensen: een bejaard dametje die mijmert over haar verboden liefde, een inbreker die niet steelt, maar enkel kijkt… In hun pogingen om Lioba wakker te maken, streven ze er al evenzeer naar zichzelf te bevrijden van de beperkingen van hun leven en dorp.
Een mooie dorpskroniek die heel beeldend geschreven en de moeite van het lezen zeker waard is. Een van de citaten die ik overschreef toont niet alleen dat, maar stal ook mijn hart omdat het zo perfect omschrijft wat duiken met een mens kan doen:

Hoewel het zicht in de Hollandse wateren vaak beperkt was vergeleken met buitenlandse duiklocaties, was de stilte er even indrukwekkend. Voor Ramses draaide het duiken minder om het avontuur, maar juist om die stilte. In de diepte werd je een dove voor wie het enige geruis het ritme van zijn ademhaling is. Het afwisselend zuigende en bubbelende geluid van je ademautomaat vergrootte dat ritme zo sterk dat het je hele wezen vulde en je uit niets anders meer bestond dan trilling, deining, stroom. Als je je ogen dichtdeed, verloor je jezelf in een ervaring die tegelijk angstaanjagend en wonderschoon was.

Verbeelding book challenge 2017
13. Een boek met een illustratie op de cover

Katrijn Van Bouwel, De muze en het meisje

Hoewel ik niet zo’n fan ben van Twitter (te veel, te kort), is er één profiel waar ik regelmatig een kijkje ga nemen: dat van Katrijn Van Bouwel. Dat ze mooi en/of grappig kan schrijven, dat wist ik dus al een tijdje en daarom was ik ook best wel nieuwsgierig naar haar debuutroman, De muze en het meisje. Daarin gaat het over Mila, een jonge vrouw die nooit vergeten wilt worden en hoopt dat te bereiken door de muze van een kunstenaar te worden. De mooie zinnen waarmee Katrijn Van Bouwel die zoektocht naar zingeving beschrijft, ik krijg het er helemaal warm van.

Zelfs als ik het probeer, kan ik je niet van me afschudden. Heel de wereld laat zich met jou associëren, en alsof dat nog niet genoeg is, zie ik alles door jouw ogen. Het is tussen de regels van jouw verhalen dat ik de werkelijkheid lees. Maar hoezeer ik het ook wens, je komt niet terug om van plaats te ruilen met je schaduw. Je bent duizend pluisbloemen, en er hoeft maar een zuchtje wind te waaien, of mijn hoofd dwarrelt vol met jou. Dus dit is gemis. Hoe je er nog méér bent, sinds je er niet meer bent.

Dat het soms heel dichtbij kwam (die angst over sterven, over ooit helemaal niets meer zijn, helemaal vergeten worden) was zowel confronterend als troostend.
Het enige aspect dat wat afbreuk deed aan dit boek, was dat sommige stukken net iets té cliché of overdreven aanvoelden (en dat terwijl ik nochtans wel een fan van barok ben 😉 ). Maar hey, het is natuurlijk een debuut en eentje dat heel goed is, dus wat mij betreft: ik kijk al uit naar haar volgende boek!

Want op een dag zal ook ik ten onder gaan, en uiteenvallen in al wat ik was en nooit geworden ben. Elke keer ik eigenhandig schepsel begraaf die ik niet heb kunnen vereeuwigen, breng ik boetvaardig een laatste groet. Dan sta ik daar met lege handen, aan het vers gedolven graf, met grond tot aan mijn polsen. En steeds denk ik hetzelfde: met mijn vingers in de aarde, tot onder mijn nagels nu, maar ooit, woelt de grond door heel mijn lichaam. En hoe mij dat voltooit.

Rainbow Rowell, Eleanor & Park

Ik zag dit boek al een aantal keer passeren op Goodreads en besloot het daarom ook mee te nemen uit de bib. De beschrijving op de achterkant alleen zou mij namelijk niet echt overtuigd hebben, want die leek eerder te wijzen op een doordeweekse tienerromance. In zekere zin is het dat ook, maar tegelijk is het ook veel meer dan dat: Rowell schetst zo mooi de onzekerheden van tieners, de problemen die er thuis kunnen zijn, de schattigheid van een eerste verliefdheid… Mooi, mooi!

He tried to remember how this had happened – how she went from someone he’d never met to the only one who mattered.

Verbeelding book challenge 2017
24. Een boek uit de bibliotheek

Paul Bilton, The Xenophobe’s Guide to the Swiss

Ik herinner mij niet meer waar ik deze serie leerde kennen, maar het leek mij wel leuk om na 2,5 jaar in Zwitserland mijn eigen ervaringen eens te toetsen aan die van dit boekje. Soms zijn de “typische” Zwitserse kenmerken niet zo typisch Zwitsers (maar vb. evengoed van toepassing op België) en hoewel dat natuurlijk jammer is, is het waarschijnlijk te verklaren door het feit dat de auteur een – weliswaar in Zwitserland wonende – Brit is, die dus vergelijkt met Groot-Brittannië. Hoewel het soms iets te stereotiep wordt (maar hey, dat is natuurlijk deels het punt van deze serie), heb ik bij momenten evengoed luidop zitten giechelen omwille van de herkenbaarheid. Niet dé gids voor wie de Zwitsers wilt leren kennen, wel een grappig tussendoortje. En de Guide to the Belgians, die wil ik toch ook wel eens lezen…

[…] here they are, hidden in the centre of Western Europe, in a land which bears an assortment of names – Schweiz, Suisse, Svizzera and even Switzerland. The folk who live here try very hard to persuade you that they are not “the Swiss”, but rather Zurcher, Berner, Vaudois, Lauganesi, Genevois – the list is as long as the number of valleys. They have in common a red Swiss passport and the same determination not to be like the inhabitants of the next valley. In their determination to be different, the Swiss are remarkably alike.

Verbeelding book challenge 2017
2. Een boek met minder dan 200 pagina’s

Ray Bradbury, Fahrenheit 451

Laat mij een lijstje maken met dingen om mee te nemen naar een onbewoond eiland en boeken zullen daar zeker opstaan. Een wereld waarin alle boeken verbrand worden zou mij dan ook compleet ongemakkelijk moeten doen voelen en toch kroop dit boek nooit onder mijn huid. Het is weliswaar interessant, o.a. door de kritiek op tv- en andere schermen en de afstomping die de media met zich meebrengen, het leest vlot en toont heel sterk de twijfels bij de hoofdpersoon. En toch kreeg ik nooit dat oncomfortabel gevoel dat bij een dystopie “hoort”; het kroop nooit echt onder mijn huid. Niet slecht, maar ook niet super.

He shaped the world. He did things to the world. The world was bankrupted of ten million fine actions the night he passed on.

Verbeelding book challenge 2017
15. Een boek over boeken of waarin boeken een belangrijke rol spelen

Robert James Waller, The bridges of Madison County

Ik zeg altijd over mijzelf dat ik geen romanticus pur sang ben en dan zie ik een film als The bridges of Madison County en ben ik daar eigenlijk niet meer zo zeker van 🙂 Hoewel ik de film al jaren ken, ontdekte ik pas recent dat een boek aan de basis ervan ligt. Net zoals de film ná het boek een risico is, is ook het boek na de film dat: ik vind de film weliswaar nog steeds sterker (oh, die vertolkingen van Meryl Streep en Clint Eastwood), maar ook het boek pakte mij volledig in. Op zich kan het een romantisch verhaaltje zonder meer zijn, de beschreven ontmoeting tussen fotograaf Robert en huisvrouw Francesca, maar oh, wat is het zo sterk, zo passioneel, zo ontroerend.
Alleen al het feit dat ik geen overdekte houten brug meer kan passeren zonder aan Francesca en Robert te denken…

The reality is not exactly what the song started out to be, but it’s not a bad song.

Verbeelding book challenge 2017
5. Een waarvan er wereldwijd minstens 100.000 exemplaren werden verkocht

Stefan Brijs, De Engelenmaker

Het is moeilijk om mijn appreciatie voor dit verhaal, over een dokter die met drie kinderen terugkeert naar zijn geboortedorp, te beschrijven zonder veel weg te geven. En dus hou ik het bij het veel te vage “straf”. Want ja, dit boek is straf: hoe Brijs zo verontrustend, zo meeslepend kan schrijven over de invloed van het verleden, van onze opvoeding, op de mensen die we worden, die we zijn. Zo eentje om in één ruk uit te lezen en vervolgens teleurgesteld te zijn omdat het al voorbij is…

Soms is wat onmogelijk lijkt, alleen maar moeilijk.

Judith Glover, Voor jou wil ik sterven

Zo goed als een aantal boeken waren die ik in januari las, zo mèh was dit boek. Ik nam het ooit als puber mee bij een bibliotheekopruiming en blijkbaar zat ik toen in een nogal romantische fase. En dan niet de The bridges of Madison County-romantiek, maar wel de “compleet voor de hand liggende blablabla”-romantiek. En Johan maar lachen omdat ik uitgerekend een boek als dit meerdere keren in mijn leven zal gelezen hebben 😉 . Ach ja, er zijn veel slechtere boeken in het genre, maar het antwoord op de vraag waarom ik het herlas, zijnde “verdient dit boek nog een plaatsje in onze kast?”, is alleszins beantwoord 😉

Verbeelding book challenge 2017
21. Een boek dat je al een keertje las

Bron afbeeldingen: Goodreads