De boeken van maart 2018

Met vier boeken en één graphic novel was maart een maand waarin ik opnieuw regelmatig onderdook in de wondere wereld der letteren. Al was dat niet altijd even succesvol…

Jeroen Olyslaegers, Wil

Dit boek stond al langer op mijn leeslijstje, maar omdat ik niet voldoende overtuigd was om het te kopen, duurde het een tijdje voor ik er ook effectief aan begon. In “mijn” Belgische bib was het boek immers ofwel uitgeleend, ofwel was ik niet lang genoeg in België om het te kunnen uitlezen. Enter de Zentralbibliothek in Zürich die het onverwacht in huis haalde!

Inhoudelijk was ik wel fan van dit door een Antwerpse politieman vertelde verhaal over WO II. Olyslaegers geeft een goede schets van het leven tijdens de oorlogsjaren, waarbij het heel intrigerend was om te lezen over de medewerking van politie en stadsbestuur aan de jacht op joden. Het boek las ook heel vlot, ondanks dat het vaak heen en weer springt tussen tijdsperiodes. Ik kan mij inbeelden dat de manier waarop het hoofdpersonage het verhaal bij momenten afratelt, sommige lezers kan storen, maar ik vond dit bijdragen aan het gevoel dat je “luistert” naar iemands verhaal.

Toch was ik niet echt overtuigd van dit boek. Zo kan ik bij andere auteurs best wel genieten van het gebruik van ge/gij, maar hier waren er net iets teveel zinnen waar het gebruik ervan het gevoel gaf dat het gesproken volkstaal moest zijn, maar andere woorden in diezelfde zinnen dan weer veel te chic waren daarvoor. Bovendien vond ik Antwerpen te sterk aanwezig als achtergrond van het verhaal – ik hou wel van verwijzingen naar straten of gebouwen, maar hier was het soms zodanig overdreven dat ik het gevoel had er beter een kaart bij te nemen – en bleef ik achter met het gevoel dat Olyslaegers teveel thema’s wilde verwerken in zijn verhaal. Dat leidde ertoe dat meerdere verhaallijnen (met als toppunt de kleindochter) niet voldoende overtuigden. Geen slecht boek dus, maar nu ook weer niet de topper die ik verwacht had van een winnaar van de Gouden Uil (en ja, ik weet dat die prijs tegenwoordig anders heet, maar die naam is lelijk en commercieel, nah 😉 ).

Karel Glastra van Loon, Lisa’s adem

Jullie lazen het al in mijn eerste update van de Verbeelding book challenge: dit boek lag al 12 of 13 jaar in mijn kast. Nu ik het gelezen heb, blijkt dat lang genoeg te zijn geweest en heb ik het boek verwezen naar de “mag weg”-stapel. Glastra van Loon beschrijft in dit verhaal het leven van Sophie, Sebastiaan en Talm – respectievelijk moeder, stiefvader en vriendje van Lisa – voor en na haar verdwijning.

Op zich zou dit een goed boek kunnen opleveren, maar jammer genoeg springt de auteur iets teveel heen en weer tussen de drie personages (in die mate dat het soms gaat om amper één zinnetje per persoon) en is niet alles even geloofwaardig. Zo kan ik mij wel inbeelden dat een zeventienjarige jongen getraumatiseerd is wanneer zijn vriendin verdwijnt, maar dat hij zeven jaar later plots intensief naar haar op zoek gaat – zo intensief dat hij als zwerver gaat leven -, dat lijkt mij toch wel heel onrealistisch.

Zo verstreek de tijd terwijl zijn leven stilstond.

Bovendien komt de taal soms wat gekunsteld over, omdat Glastra van Loon te literair en te uitgebreid over gebeurtenissen schrijft. Een beetje schaven had dit boek zoveel beter kunnen maken!

Chimamanda Ngozi Adichie, We should all be feminists

Op 8 maart was ik al toe aan mijn derde boek van de maand en aangezien die dag Vrouwendag is, kon ik uiteraard niet anders dan dit boekje – een essay gebaseerd op de TEDx Talk die Ngozi Adichie in 2013 gaf – uit de kast te halen.

We spend too much time teaching girls to worry about what boys think of them. But the reverse is not the case. We don’t teach boys to care about being likable. We spend too much time telling girls that they cannot be angry or aggressive or tough, which is bad enough, but then we turn around and either praise or excuse men for the same reasons. There are so many magazine articles written telling women how to please men, but so few guides for men about pleasing women.

Het was mijn eerste kennismaking met de Nigeriaanse schrijfster en, hoewel dit natuurlijk een ander type lectuur is dan haar fictieboeken, overtuigend genoeg om zeker nog meer van haar te lezen. Ze slaagt er immers in om bondig en met humor toch heel krachtig te schrijven over de problemen – zowel de flagrante als de onopvallendere – die vrouwen ook vandaag nog ondervinden, over hoe jongens en meisjes al van kleinsaf geconfronteerd worden met bepaalde verwachtingen en hoe dat niet enkel schadelijk is voor die meisjes, maar ook voor de jongens. De we in de titel slaat dan ook niet enkel op vrouwen, maar evenzeer op mannen.

A world of happier men and happier women who are truer to themselves. And this is how to start: We must raise our daughters differently. We must also raise our sons differently.

Hoewel ik inhoudelijk net iets meer had verwacht, ben ik toch fan van dit boekje. Omdat het in al zijn simpelheid een goede inleiding is voor iedereen die geïnteresseerd is in feminisme en gender en de problemen er rond.

Some people ask: “Why the word feminist? Why not just say you are a believer in human rights, or something like that?” Because that would be dishonest. Feminism is, of course, part of human rights in general—but to choose to use the vague expression human rights is to deny the specific and particular problem of gender. It would be a way of pretending that it was not women who have, for centuries, been excluded. It would be a way of denying that the problem of gender targets women.

Carolin Walch, Roxanne & George

Vorig jaar deed een van de bibliotheken in Zürich een uitverkoop en daarbij nam ik deze graphic novel mee. Achteraf bekeken had ik het beter iets grondiger doorgenomen, want behalve de tekeningen bleek het niet veel soeps.

Vermoedelijk – of liever: hopelijk – bedoelt Walch dit verhaal over rijke tieners Roxanne en George, die als dochter en zoon van twee bekende rockers hun 15 minutes of fame beleven in een realityserie, als een parodie op de Kardashians, Osbournes, Hiltons en andere from zero to hero‘s van deze wereld. Alleen is ze daarbij wel vergeten dat een parodie enige vorm van kritiek moet bevatten…

Bij de andere optie – dat het niet als kritiek bedoeld is -, kan ik het enkel maar jammer vinden dat ik in graphic novel-vorm gelezen heb waar ik op tv niet naar kijk.

Bernard Beckett, Genesis

Ondanks dat ik in de leesgroep waar ik regelmatig naartoe ga, overstelpt word met sci fi-tips, lees ik het genre maar zelden. Deze Genesis werd echter het maandboek van de Zürich boekenclub (niet toevallig nadat ik iemand van de leesgroep de boekenclub aanraadde 🙂 ) en dus besloot ik het toch een kans te geven.

I am not a machine. For what can a machine know of the smell of wet grass in the morning, or the sound of a crying baby? I am the feeling of the warm sun against my skin; I am the sensation of a cool wave breaking over me. I am the places I have never seen, yet imagine when my eyes are closed. I am the taste of another’s breath, the color of her hair.
You mock me for the shortness of my life span, but it is this very fear of dying which breathes life into me. I am the thinker who thinks of thought. I am curiosity, I am reason, I am love, and I am hatred. I am indifference. I am the son of a father, who in turn was a father’s son. I am the reason my mother laughed and the reason my mother cried. I am wonder and I am wondrous. 

Hoewel ik de deadline van de boekenclub weeral niet haalde (note to self: sneller beginnen lezen aan de maandboeken, zelfs wanneer ze zo dun zijn als dit exemplaar!), ben ik heel blij dat ik het boek las. Dit is sciencefiction zoals ik het graag lees: een combinatie van de vaak interessante en heel actuele mogelijkheden van artificiële intelligentie met filosofische vragen over wat mensen mensen maakt, over de waarde van het leven…

Which came first, the mind or the idea of the mind? Have you never wondered? They arrived together. The mind is an idea.

Bovendien is het verhaal op een originele manier uitgewerkt, want het boek is opgebouwd als een verslag van een examen dat hoofdpersonage Anax aflegt om toe te treden tot The Academy. Voeg daar nog een verrassing van formaat, die je nog wat extra doet nadenken over wat je al gelezen hebt, aan toe en ik zat mij heel erg af te vragen waarom ik eigenlijk niet vaker sciencefiction lees.

Bron afbeeldingen: Goodreads