Fair wear Friday (13)

Vorige week lag ik rond deze tijd al lang en breed in mijn bed, te bekomen van de beklimming van de Albulapas. Later meer over de klim zelf, vandaag ga ik het hebben over de kleding die ik aan had voor die beklimming.

Vorige maand beloofde ik jullie immers om opnieuw vaker over fair fashion te schrijven. Dat was ook vorig jaar de bedoeling, maar zoals ik ook al schreef, voelde ik mij echt niet goed genoeg in mijn vel om speciaal te poseren voor foto’s. Dat is ondertussen nog niet bepaald beter (en dan gaat het over teveel vetjes en rolletjes, maar vooral over het feit dat mijn lichaam niet gezond aanvoelt en sportief niet aan kan wat het vroeger aan kon), maar ik besefte ondertussen: er zijn genoeg opties om poseren te omzeilen. Zoals: foto’s die toch al werden getrokken gebruiken en al die vetjes en rolletjes negeren. ’t Is tenslotte voor de goede zaak én ondanks dat dat lijf niet is hoe ik het zou willen, heeft het mij toch maar mooi naar die top gebracht.

Starten doen we dit keer echter met Johan, want ook hij was een beetje fair onderweg. Hij let er zelf bij de aankoop van nieuwe kledij weliswaar minder op dan ik, maar als ik een truitje koop, dat enkel nog maar te krijgen is in een maat waar ik momenteel niet in pas, maar dat echt te mooi was om te laten liggen (gevaarlijke gok en iets wat ik normaal nooit doe, want in het slechtste geval lukt dat afvallen niet en blijft zo’n stuk ongedragen in de kast liggen), dan gebeurt het dus al eens dat hij dat truitje inpalmt. Oondertussen is er weliswaar nog eentje besteld, want ge ziet van hier dat ik het zelf nooit zou dragen 😉

Dat truitje – de hoogtelijnen in de tekening zijn die van mijn oh zo geliefde Mont Ventoux – is van het Belgische merk The Vandal, dat ik dankzij leesvriendin Becky (die hier al eens haar faire kast toonde) ontdekte. Hun t-shirts, waarvan er al eentje als cadeau voor mijn broer onder de kerstboom belandde, worden uit fair geproduceerd biologisch katoen gemaakt. Voor een fietstruitje is katoen natuurlijk minder ideaal en dus werd het ecologisch minder ideaal polyester. Met een productie in Polen, die door het merk zelf gecontroleerd wordt, is de kans echter wel heel groot dat het qua werkomstandigheden wel snor zit.

Dat ik de “grote kans” schrijf, is omdat er geen externe labels zijn, waardoor ik geen zekerheid kan hebben dat wat er op een website staat, ook effectief klopt. Ik durf in dit geval wel te geloven dat het klopt, zeker gezien het feit dat hun t-shirts gecontroleerd fair en eco zijn, maar blijf altijd kritisch voor claims zonder externe controle.

Over naar mijn outfit, die bestond uit:

• Fietstruitje van Odlo: een oorspronkelijk Noors, maar tegenwoordig Zwitsers bedrijf, dat in 1946 werd opgericht en in 2008 een van de eerste outdoormerken was die zich aansloten bij de Fair wear Foundation. Sinds 2013 hebben ze daar de “leader”-status. Niet dat dat wil zeggen dat ze foutloos zijn – zo verdient een deel van de textielarbeiders die voor hen werken, nog steeds te weinig -, wél dat ze het in verhouding tot veel andere bedrijven al zeer goed doen. Zo hebben ze strenge eisen voor de fabrieken waar hun kledij wordt geproduceerd, hebben ze een groot deel van de werkomstandigheden (vb. buitensporige hoeveelheden overuren) verbeterd en werken ze aan o.a. die correcte lonen.

• Koersbroek van Vaude: dit Duits bedrijf werd in 2010 lid van de Fair Wear Foundation en behaalde intussen – net zoals Odlo – de “leader”-status. Zij monitoren hun hele productieketen en zorgen er o.a. door de aanwezigheid van full time eigen personeel in de productiefabrieken in Azië, voor dat er voldoende controle is op de werkomstandigheden en -verloning ter plaatse. Wie daar meer over wil weten, raad ik aan om via de linkjes hierboven naar de website van de Fair wear Foundation te gaan, die als onafhankelijk controleorgaan elk jaar per merk een rapport uitbrengen.
  Naast fair is mijn koersbroek overigens ook ecologisch geproduceerd, want ze is gemaakt uit Econyl-nylon, een garen dat gemaakt wordt door oude nylonproducten (vb. achtergelaten visnetten) te recycleren, en Öko-Tex 100 gecertificeerd, een label dat producten controleert op de hoeveelheid schadelijke stoffen.

• Tot zover jammer genoeg de goede delen van mijn outfit (al zijn het gelukkig wel twee belangrijke delen), want noch mijn schoenen, noch mijn kousen doen het op ecologisch of fairtrade gebied goed. Ook het thermisch laagje dat ik onder mijn truitje droeg, heeft geen labels, maar gaat wel al ruim 15 jaar mee, wat op zich natuurlijk ook duurzaam is.

Disclaimer: niets in deze post is gesponserd. Dit zijn gewoon merken en/of winkels waar ik achter kan staan en die ik zelf zou willen ontdekken, moest ik ze nog niet kennen.