#kookboekweek 3: Vegetarisch nach Lust und Laune

Na De moestuin van Mme Zsazsa en Art d’Eco in de eerste en Smakelijk! in de tweede editie, koos ik voor deze derde kookboekweek (een initiatief van Sofie van Fiekefatjerietjes en Silke van Julienne) voor onze nieuwste aanwinst: Vegetarisch nach Lust und Laune van ons favoriete restaurant in Zürich, Hiltl.

We kregen het boek van Johans broer en diens vrouw als bedankje voor hun verblijf: uiteraard helemaal niet nodig, want we zijn juist heel blij dat familie en vrienden hun weg naar hier vinden, maar neen zeiden we er natuurlijk ook niet tegen 😉 . Na de Ethiopische kruiden en thee die we vorig jaar om dezelfde reden van mijn broer en zijn vriendin kregen, was dit dus opnieuw een leuk cadeau om culinair mee aan de slag te gaan.

Het werd uiteindelijk een dubbele kookboekweek: in januari maakten we zes gerechten, maar door onze vakantie raakte de draft niet meteen uitgewerkt. En nog voor dat na terugkeer lukte, maakte ik er nog eens vier recepten uit, die ik jullie dan ook maar voorschotel!

Het boek is onderverdeeld in 10 hoofdstukken: soepen, salades, groentes & pasta, granen & paddenstoelen, tofu & co, Indisch, Arabisch, sauzen & chutneys, desserts en drankjes. Per recept wordt, net zoals in het restaurant zelf, aangegeven welke allergenen er in zitten en of het gerecht al dan niet veganistisch is. Wanneer een van de allergenen of niet-veganistische producten makkelijk kan worden weggelaten of vervangen, wordt dat trouwens ook altijd aangegeven.

Guacamole
Tja, aangezien guacamole dé culinaire ontdekking van 2015 was, wilde ik hun variant met o.a ajuin en tabasco zeker eens uitproberen. Niet de beste versie die we al ooit aten, maar desondanks was het wel zo snel op dat ik vergat er een foto van te nemen, woeps…

Paddenstoelenstroganoff
Hoewel ik wel wijn lust in gerechten (niet als drank), gebruik ik het toch zelden. Voor dit gerecht werd er echter nog eens een fles gekraakt (Johan content, want die drinkt – net omdat ik niet meedrink en één fles nogal veel is voor één persoon – ook nog maar zelden wijn). En wel, het zou kunnen dat ik vanaf nu speciaal rode wijn ga kopen om dit gerechtje nog eens opnieuw te maken. Het is eigenlijk heel simpel met drie soorten paddenstoelen, paprika en augurkjes, maar amai, amai, het resultaat is echt goed! Ik at er rösti bij, zoals in het boek gesuggereerd wordt: er wordt geen recept gegeven, maar aangezien ongeveer elke Zwitser met rösti opgroeit, is dat nu ook niet zo verwonderlijk.

Appel-venkelsalade
De tweede dag dat ik van bovenstaand gerecht at, voegde ik er ook een beetje appel-venkelsalade bij. Ik nam wel aparte foto’s, maar die zagen er allemaal uit als een kom rare frietjes, dus moeten jullie maar achteraan op de bovenstaande foto kijken 😉 . De salade viel hier iets minder in de smaak, maar dat is vermoedelijk helemaal mijn fout: ik halveerde namelijk de hoeveelheden appel en venkel om te vermijden dat we er een week van zouden moeten eten, maar vergat bij het bereiden om hetzelfde te doen met de dressing. En ondanks dat die mager is (gebaseerd op yoghurt i.p.v mayonaise), maakte dat het geheel toch iets te sauzerig om goed te zijn. Neemt niet weg dat ik het nog eens opnieuw ga maken, want als je door de overdreven hoeveelheid dressing heen proefde, zaten de combinaties wel goed.

Korianderpilav
Een van de leuke dingen aan dit boek vind ik de variatie aan keukens, waarbij zeker het Indische deel veel recepten bevat. Deze korianderpilav met aubergine en erwtjes zag er simpel en lekker uit en dankzij de auberginecurry uit De moestuin van Mme Zsazsa kijk ik ook al niet meer raar op wanneer rijst en aardappelen gecombineerd worden. Toen was dat lekker en dit bevestigde dat dubbel en dik. Johan – die tijdens de week ’s middags warm eet op zijn werk – was zeer content dat dit in het weekend op tafel kwam, zodat hij een volledig bord kon eten (anders probeert hij zich te beperken tot wat geprik in mijn bord 😉 ).
De basmatirijst maakten we half op Hiltl’s, half op Johans wijze: we vertrouwden op het boek voor de kruiding, maar we zijn het zo gewoon om onze rijst in de oven klaar te maken (zo’n gemak!) dat we die werkwijze aanhielden.

Thaise salade
Achteraf bekeken vraag ik mij af waarom ik geen meer seizoensgerichte salade heb uitgekozen, maar ja kijk, de foto zag er lekker uit en de mogelijkheid om nog eens iets met sojasaus te doen (op zich lekker, maar ik gebruik het eigenlijk zelden spontaan) zorgde ervoor dat deze Thaise salade (met een restje rijst van de korianderpilav) aan bod kwam. Niet slecht, maar ook niet speciaal: eerder iets dat ik als bijgerecht ga eten in de toekomst dan als volwaardige salade.

Piccata van witloof
Dit zag er zo bizar uit dat ik het wel eens moest proberen 🙂 . Het is nogal wat gepruts om het gemarineerde (in een mengeling van melk en kruiden) en daarna gegaarde witloof op een deftige manier in de bloem en het eimengsel te wentelen, maar het was het wel waard. Een leuke toevoeging aan onze witloofbereidingen!
Het enige jammere vond ik dat er bij dit recept geen suggestie gedaan wordt waarmee het kan gecombineerd worden, want daar wist ik mij precies toch niet zo goed weg mee. Met een lapje vlees? Mja, kan natuurlijk, maar als je aan de slag gaat met een vegetarisch kookboek lijkt mij dat toch niet echt de bedoeling. Tips zijn dus welkom. Ik at het uiteindelijk – omdat ik de avond zelf niet zoveel honger had – gewoon op zichzelf met een beetje citroen erover gesprenkeld en dat was wel lekker, maar voor een echte grote maaltijd lijkt het mij toch iets te eentonig. Tenzij je misschien met verschillende soorten groenten aan de slag gaat, want de techniek kan ook op andere groenten toegepast worden…

Paddenstoelenragout met marsalasaus en gorgonzola-quinoa
Aangezien het eerste paddenstoelengerecht zo goed was meegevallen, besloot ik er nog eentje uit dat hoofdstuk uit te proberen, dit keer de ragout in marsalasaus. Jups, nog meer wijn en die proefde je in dit gerecht wel wat meer. Hoewel ook dit heel lekker smaakt en zeker nog op tafel zal komen, gaat mijn voorkeur toch naar de stroganoff-versie. In het boek stond dat dit goed combineerde met het gorgonzola-polenta-recept, maar aangezien ik geen polenta in huis had, maakte ik een gorgonzola-quinoa-versie. Lekker, maar ik moet nog steeds wat wennen aan de smaak van gorgonzola, vrees ik 🙂

Linzen-kastanjesoep
Deze soep trok onmiddellijk mijn aandacht toen ik het boek doorbladerde en ik ben nochtans echt geen kastanjefan. Ligt het aan het feit dat die kastanjes niet hard doorsmaken of aan het feit dat dit gewoon echt een ongelooflijk lekkere soep is, de kom werd hier in alle geval tot de laatste druppel leeggemaakt. De volgende keer – en die zal niet lang op zich laten wachten – gaan we meteen voor de (drie)dubbele hoeveelheid 😉 .

Limoentofu
Het hoofdstuk tofu & co. is niet heel uitgebreid, maar wat er instaat zag er allemaal meteen het proberen waard uit. Ik koos als eerste voor deze zeer smakelijke limoentofu met prei en wortels. De tofu wordt gemarineerd in een mengsel waarin – surprise! – limoen de boventoon voert en dat is een methode om zeker te onthouden. Nu ben ik zelf niet meteen de beste tofubereider, dus elke goede marinade is hier een aanwinst, maar dan nog… Ik zie mij dit ook nog wel eens maken met tempeh of lupeh.
Aangezien de basmatirijst met kaneel, kruidnagel, laurier en kardemom de vorige keer zo goed in de smaak viel, maakte ik die opnieuw zo klaar: lekker geurend, maar ook lekker smakend!

Arabische bamja
Als laatste gerecht tenslotte ging ik aan de slag met okra’s, een groente die ik vorig jaar voor het eerst leerde kennen op restaurant. Het duurde uiteindelijk ruim een jaar voor ik ze in de winkel vond (ik heb weliswaar niet continu intensief zitten zoeken 😉 ) en dit recept leek haalbaar voor een eerste kennismaking. Het zal niet meteen mijn favoriet worden, al was de kruidencombinatie voor de tomatensaus wel het onthouden waard. Blijkbaar moet je okra’s overigens wel kraakvers eten, dus wie weet waren die paar dagen dat we ze al in huis hadden de reden dat het geen onverdeeld succes was. De volgende keer gaan ze dus rechtstreeks van de winkelkar in de pan!

Met tien recepten is dit kookboek meteen goed in gebruik genomen en dan heb ik mij nog ingehouden, want er staat nog zoveel meer in dat er heel erg de moeite uitziet! Alleen al omwille van de verschillende kruidencombinaties en de soorten gerechten – die vaak niet tot ons “standaardrepertoire” behoren – maken dit boek de moeite waard. Dat we er onze culinaire Duitse woordenschat mee oefenen is leuk meegenomen (maar niet noodzakelijk, want het boek bestaat ook in een Frans- en Engelstalige versie).
Klein minpuntje: er wordt regelmatig rietsuiker aan de recepten toegevoegd, wat ik nogal overbodig vind. Want rietsuiker mag dan wel iets gezonder zijn dan gewone kristalsuiker, écht gezond is het daarom natuurlijk ook niet: ik heb die rietsuiker overal waar ze voorkwam dus gewoon genegeerd en ik had nergens het gevoel dat er iets miste.

Maar in zijn geheel: een al meteen heel geliefde aanwinst! Het is niet zozeer de vraag of als wel wanneer vervolg Die Welt zu Gast (of een van de andere kookboeken) in onze kast beland!