#kookboekweek 4: Honger!

Ahum, ruim 2,5 jaar na de laatste editie van kookboekweek (een initiatief van Sofie van Fiekefatjerietjes en Silke van Julienne) op deze blog, spring ik eindelijk nog eens mee op de kar!

Het was een van mijn nieuwste aanwinsten die voor de heropleving van deze rubriek zorgde, namelijk Honger! van Mme Zsazsa dat ik van mijn broer kreeg voor mijn verjaardag. De onder-, of beter gezegd, boventitel “Gewoon lekker eten” klonk alleszins veelbelovend, want hoewel ik in kookboeken voornamelijk op zoek ga naar “speciale” dingen die ik zelf niet kan bedenken, kook ik in de realiteit natuurlijk het merendeel van de tijd vooral makkelijke en simpele gerechten.

Mme Zsazsa heeft gekozen voor een indeling naar soort gerecht (pasta, granen en rijst, groenten en peulen), die vervolgens opnieuw ingedeeld worden naar seizoen. Zelf vind ik dat zeer handig, want ik probeer nu eenmaal – de ene keer weliswaar al succesvoller dan de andere – zo seizoensgericht mogelijk te eten. Daarbij start ik vanuit de groenten die ik op dat moment zelf in de tuin heb staan of van de groentenwijzer van WWF, waarmee ik bepaal welke groenten ik in maand x best koop en eet (bij deze hoera voor het register op basis van groente, hadden maar alle kookboeken dat!). Idealiter was het eerst ingedeeld op seizoen en dan op soort gerecht, maar sowieso is het feit dat er een onderverdeling naar seizoen in zit absoluut een pluspunt.

De verrassend interessante snijbietpasta

De afgelopen zomer was gene vette in de moestuin: de combinatie van de hitte met de extreme vermoeidheid waarmee ik te kampen had (ergo: geen energie om bedden aan te leggen en te onderhouden; amper energie om wat er toch stond water te geven), zorgde ervoor dat ik maar een beperkt aantal groenten kon oogsten. Snijbiet was een van de weinige succesverhalen en hoewel ik de groente weliswaar heel lekker vind, behoort ze (nog) niet tot mijn standaardrepertoire, waardoor recepten meer dan welkom waren.

Ik koos de “verrassend interessante snijbietpasta”, die mij overtuigde door de titel, want spaghetti met snijbiet, wat kruiden en noten leek mij wel héél simpel. Ja kijk, laten we het erop houden dat ik ondertussen al beter zou moeten weten dan denken dat veel ingrediënten nodig zijn om iets lekkers te maken, want dit was effectief heel simpel, maar ook heel lekker. Een gerechtje dat hier nog wel eens op tafel zal komen, want vers uit de moestuin en snel op tafel, dat komt altijd van pas.

Zoete zomerse ovenschotel

Een van de andere groenten die ik ook kon oogsten waren tomaten, zowel grotere als kerstomaatjes. Die laatste hebben we vaak gewoon rauw in een salade gegeten, maar toen ik op dit gerechtje botste, verdwenen ze samen met sjalotten en aardappelen in de oven.

Ik verving weliswaar de verse basilicum door gedroogde, aangezien er geen verse in huis was (het is een van de dingen op het lijstje “aan te planten in de tuin” 😉 ). Dat zorgde er wel voor dat de basilicum van in het begin mee de oven in kon en de aardappelen daardoor zo’n lekker kruiden”korstje” gaf. Dit gerecht staat niet heel snel op tafel, maar doordat het merendeel van de kooktijd het garen in de oven is, heb je er desondanks niet veel werk aan. Eentje dat mij nu al doet uitkijken naar volgend jaar, wanneer het naast kerstomaatjes hopelijk ook met eigen aardappelen kan gemaakt worden!

Kleurige couscoussalade

Een van de groenten die ik heel graag zelf zou kunnen kweken in de toekomst, is komkommer. Ik kan daar op blijven knabbelen in de zomer! Een combinatie met rode biet at ik nog nooit, noch at ik al ooit rauwe rode biet (ik eet dat ofwel gekookt, als het – zeer zelden – uit een gekocht pakje komt, ofwel geroosterd in de oven), maar beiden bleken verrassend lekker. Ook handig om weten, want nu weet ik ook dat een uit het oog verloren rode biet niet noodzakelijk eerst nog in de oven moet om ze snel te kunnen verwerken 🙂

Passata

Het boek bevat ook een basisrecept voor passata, waar de bovenvermelde grotere tomaten in verdwenen. Behalve dat de geur op het moment zelf al heel lekker was, bleek het ook achteraf in een gerecht goed te smaken 🙂 . Ik combineerde het met tortellini, paprika en cevapcici, net iets uitgebreider dus dan de simpele pasta met passata, basilicum, parmezaan en rucolla, die in het boek voorgesteld wordt. Niet dat dit nu hét passatarecept zal worden, daarvoor wil ik er liever nog een paar uittesten, maar wetende dat er – hopelijk – de komende jaren nog meer tomatenoogst zal te verwerken zijn, is het sowieso tof een goed basisrecept te hebben.

Witlooftaart

Dit gerecht wordt in het boek eigenlijk omschreven als “witlooftaart op zijn kop”, maar na het lezen van het recept leek ons dat vooral veel onnodig – en door de hitte mogelijk gevaarlijk – geprul. Waarschijnlijk is het idee erachter dat je bladerdeeg daardoor krokant genoeg wordt, wat misschien niet gebeurt wanneer het teveel vocht van het witloof en de honing opneemt. Wij losten dat echter op zoals we altijd doen bij een quiche: we bakten de bodem kort voor en legden er vervolgens de witloofstronkjes op. Veel gemakkelijker, al verandert het natuurlijk niets aan de smaak. Die was weliswaar heel lekker, maar niet genoeg om onze favoriet van de troon te stoten.

Potje pasta met snijbiet en champignons

Het voorlopig laatste recept dat ik uit dit boek probeerde, was er opnieuw eentje met als hoofdingrediënt snijbiet. Dit recept vraagt wat meer werk, maar is de moeite ook echt wel waard. Ik volgde de suggestie om een gesnipperd pepertje toe te voegen (enkel volwassenen aan tafel immers) en dat gaf wat zeer geapprecieerde extra pit. Dit is er eentje dat ik ons zeker nog zie maken, want pasta, mozzarella, snijbiet en passata, jummie! Al wil ik de suggestie voor vegan mozzarella zeker ook eens uitproberen. Die extra opties vind ik trouwens doorheen het boek heel leuk: tips voor bijgerechten, andere groenten, om een gerecht vegan te maken (altijd handig als je weliswaar al veel vegetarisch eet, maar nog te vaak terugvalt op kaas om veel vegan te eten)…

Een kookboek dat hier alleszins nog uit de kast gehaald zal worden!