Thema “sport”: conclusie

Ik vertelde jullie een tijdje geleden over mijn voornemens van 2018. Dit jaar focus ik elke maand op één thema; tijd om vandaag en morgen eens te kijken hoe het verliep met de thema’s van januari en februari.

Dat er “iets sportief” tussen mijn voornemens zou staan, dat was te verwachten, alleen werd de effectieve inhoud van dit puntje een voorbeeld van hoe snel mijn hoofd ideeën omzet in uitdagingen (en dan niet enkel op sportief gebied, getuige het idee om alle talen van Zwitserland te leren). Toen mijn broer in december, naar aanleiding van onze jaaroverzichten in de sportapplicatie Strava, liet vallen dat er mensen zijn die een heel jaar lang alle dagen iets op Strava gezet hadden, deed mijn hoofd niet enkel “waw, amai zot”, maar ook “waah, dat zou keitof zijn om zelf te doen” (spreek die waah uit op de wijze van Samsons Waah Gertje om mijn enthousiasme in te schatten 😉 ). Ondanks dat mijn broer mij onmiddellijk zot verklaarde toen ik dat gevoel ook uitsprak, bleef het in mijn hoofd rondspoken.

Om het toch iets realistischer te maken, besloot ik om te starten met één maand, maar dan wel meteen de eerste maand van het jaar. Ah ja, als het dan zou meevallen, zou ik nog altijd kunnen voortdoen 😉 . Tegelijk maakte ik mijn doelen niet te ambitieus, door ook beweging mee te tellen: niet de 3 minuten stappen naar de bushalte natuurlijk, wel bijvoorbeeld de wandeling van 3km van mijn werk naar huis. Ook spieroefeningen besloot ik mee te rekenen van zodra ik die langer dan 5 minuten per dag deed. Kwestie van te vermijden dat ik al na een week zou opgeven, omdat ik doodop zou zijn van alle dagen intensief te sporten. Als dát een maand zou lukken, kon ik nog altijd kijken of ik verder zou willen doen…

Dat idee zag mijn broer wel zitten en dus startten we op Nieuwjaar met een gezamenlijke looptocht. Amper drie dagen later was ik heel blij dat ik mijn ambities niet te hoog gelegd had, toen een korte opstoot van buikgriep ervoor zorgde dat een kwartiertje rustige yoga al aanvoelde als een halve marathon.

Ik maakte in mijn sportoverzicht wel een onderscheid tussen de sportieve en de rustige versie van bepaalde sporten (ofte dus sport tegenover beweging): doe ik een sneeuwwandeling, dan is dat sportief wandelen; wandel ik van mijn werk naar huis, dan is dat rustig wandelen. Idem met het fietsen waarvan de sportieve versie weliswaar niet voorkwam in januari en februari (te koud, veel te koud) en de rustige mijn fietstochten naar het werk inhouden. Die laatste tel ik overigens niet mee als “dag gesport”; ik track op strava elke zondag enkel wat ik die week aan dagdagelijkse fietskilometers afgelegd heb.

Al dat sporten heeft trouwens ook een positieve invloed op mijn aantal stappen: niet dat ik nu plots elke dag aan mijn doel van 10000 geraak (verre van zelfs), maar op dagen waarop ik op het werk al een hele dag neergezeten heb en te moe ben om nog iets anders van sport te doen, laat ik mijn fiets al makkelijker eens staan om te voet naar huis te gaan.

Al is het meest positieve effect wat mij betreft dat ik eindelijk een manier lijk gevonden te hebben om regelmatig spieroefeningen te doen; iets wat ik al langer wil – en op aanraden van mijn kinesist eigenlijk ook moet – integreren. Twee maanden is natuurlijk te vroeg om al te spreken van een blijvend succes, maar ik heb – met respectievelijk 13 en 12 dagen in januari en februari – alleszins nog nooit twee maand lang ongeveer de helft van de dagen spieroefeningen gedaan. Mijn focus lag eerst vooral op de buikspieren, nu wissel ik af tussen buik, rug en arm. Er zit nog niet echt een structuur in, voorlopig dienen die spieroefeningen eerder als “noodplan” voor wanneer ik geen tijd of zin heb om meer te doen (iets wat er in februari tijdens een hele drukke week op het werk voor zorgde dat ik 5 dagen na elkaar enkel spieroefeningen deed…). Ideaal? Nope, maar laat ik nu eerst maar focussen op het gewoon doen en als dat blijft lukken, kan ik er later altijd nog een gebalanceerde structuur inbrengen.

Ik moet zeggen, dit thema ging eigenlijk vlotter dan ik verwacht had. Dat ik niet wilde onderdoen voor mijn broer, heeft – eerlijk is eerlijk – heel erg geholpen (competitiebeestje: check!). Maar vooral: ik heb het haalbaar gehouden voor mijzelf door weliswaar elke dag iets te doen, maar mijzelf niet op te leggen elke dag een marathon te moeten lopen (bij wijze van spreken natuurlijk). Het is op zich evident, maar ik heb mij vroeger meer dan eens mispakt aan meteen té hoog mikken. Ik blijf, net zoals de voorbije jaren, proberen om minstens drie keer per week meer dan 30′ bezig te zijn, maar het is nu tenminste niet meer ofwel 30′ ofwel als een patattenzak in de zetel hangen 😉 . En wat misschien nog belangrijker is: op dagen waarop ik doodop ben van het werk en mijzelf – ondanks dat ik weet dat het mijn hoofd deugd doet – niet kan overtuigen om te gaan lopen of dergelijke, heb ik gemerkt dat ook 7 minuten afzien op mijn matje (serieus, waar waren mijn buikspieren naartoe seg?!) deugd kan doen. Thema absoluut geslaagd dus!