Oe is ’t? (4)
Het bleef hier eventjes stil, ook al schreef ik dit bericht al vijfentwintig keer in mijn hoofd, terwijl ik aan het wandelen of fietsen was. Maar toen ik het effectief probeerde te schrijven, bleven diezelfde woorden die door mijn hoofd dwarrelden, plots stokken. En als er iets is dat ik deze blog niet wil laten worden, dan is het iets dat “moet”. Stilte dus. Maar kijk, vandaag vloeien er weer woorden uit mijn digitale pen.
- bezig met: zoeken naar structuur. Het waren hier nogal heftige weken, want toen ik eind november ontslag nam op mijn monumentenzorgjob en daar op 27 februari mijn laatste dag werkte, wist ik wel dat ik terug ging moeten zoeken naar structuur en evenwicht, maar keek ik ook uit naar even wat minder drukte. Dat de Zwitserse RVA niet alleen een hoop papierwerk zou vragen, maar ook onrealistische eisen zou stellen, dat had ik niet verwacht. Ik ben weliswaar heel blij dat je hier, ook als je zelf ontslag neemt, een uitkering kan krijgen en begrijp dat daar iets tegenover staat. Ik begrijp niet dat die eisen zo onmenselijk verwoord moeten worden dat ik na mijn eerste gesprek huilend en verweesd naar buiten liep met het gevoel niets waard te zijn, de grootste mislukkeling ooit te zijn. Net die gevoelens die mij bij mijn werkgever – en vooral dan bij het uursysteem daar (op het kwartier precies ingeven wat je gedaan hebt, terwijl een productiviteitstellertje continu aangeeft of je wel productief genoeg bent) – hadden doen opstappen. Ik besloot te vragen of ik in de winkel meer kon werken met het idee die uitkering even te laten voor wat ze was. Maar nog voor dat kon, kwam het virus. En ging het heel snel van “gewone uren werken” naar “minder uren thuiswerken” (wat een heel ander takenpakket met zich meebracht) naar “technisch werkloos”. Dus pakte ik het papierwerk voor die uitkering toch terug op, liep opnieuw een teleurstelling op toen iemand mij botweg weigerde te helpen en mij zo maanden uitkering kost. Solliciteer ik sindsdien van de ene afwijzing naar de andere, want wie zoekt er in de huidige situatie nu ook nieuwe werknemers… Zoek ik naar structuur in dagen die er elke week weer anders uit zien. Sinds vorige week lukt het langzaam, omdat er nu enige stabiliteit is in wat ik moet doen en hoeveel tijd er daarnaast overblijft voor wat ik wil doen. Lijken ook mijn emoties iets stabieler i.p.v. heel de tijd tussen positiviteit en neerslachtigheid heen en weer te slingeren, tussen dagen waarop alles mogelijk is en ik als een roze ballerina door het leven huppel en dagen waarop niets lukt en mijn hoofd ontploft en enkel maar antwoorden in tranen vindt.
- hopen dat: de mensen die denken dat het hierna allemaal anders wordt, gelijk gaan krijgen. Dat groen en natuur hoger ingeschat gaan worden, dat er eindelijk zware actie wordt ondernomen tegen de klimaatopwarming. Dat auto’s veel vaker op stal blijven, dat er alternatieven komen voor veel te vervuilende vliegtuigreizen (thuis op vakantie! Met de trein op vakantie!). Dat er een betere balans tussen werk en privé gaat komen. Dat zwaar ondergewaardeerde beroepen die nu zo belangrijk blijken, eindelijk wél gewaardeerd worden. En niet enkel met applaus. Dat het allemaal met minder – en daardoor op andere gebieden net met zoveel meer – kan. Ik hoop het, keihard.
- boos om: al die tekenen die die hoop nu al teniet doen. Wouter Beke die tussen alle Coronanieuws stiekem de beloofde subsidies voor kinderopvang voor jaren uitstelt en de hele tijd achter de feiten van de tekorten in de zorg aanloopt. Zuhal Demir die tweedeverblijvers die niet naar zee kunnen een waardebon wil geven (ofte: hoe een voormalig staatssecretaris voor armoedebestrijding los voorbijgaat aan het feit dat een hoop mensen niet eens een eerste verblijf hebben). Orbán die in Hongarije het Coronavirus gebruikt om zichzelf veel te veel macht te geven. Polen dat vandaag, op een moment dat protesten op straat niet kunnen, probeert om een nog veel strengere abortuswetgeving door te drukken. België dat zich niet engageert om minderjarige vluchtelingen uit de Griekse kampen op te vangen. De – voornamelijk vrouwelijke – werknemers van textielfabrieken in Bangladesh die zonder wat voor sociale zekerheid dan ook, op straat kunnen worden gezet, omdat westerse kledinggiganten bestellingen – ook reeds geproduceerde – zomaar intrekken. Boos, zo boos.
- machteloos over: het feit dat ik die hoop wil geloven, maar niet weet wat ik concreet kan doen om te helpen de veranderingen van vandaag om te zetten in positieve verandering. Wat ik, wat wij, kunnen doen om te zorgen dat dit geen zoveelste golf richting nog meer ongelijkheid wordt.
- genieten van: buitenkomen. Oh zo dankbaar dat we dat nog steeds mogen. Ik wist al dat ik in een groene stad woonde en dat er massa’s supermooie plekjes vlakbij te vinden zijn (kijk toch, die waterval!), maar hoe ongelooflijk veel dat waard is, dat maakt elke nieuwe lockdowndag telkens opnieuw weer duidelijk. Het is de grootste luxe van mijn leven, al dat groen zo vlakbij.
- triest om: het feit dat die groene luxe die ik hierboven beschreef, niet iedereen gegeven is. En dan heb ik het niet over onze eigen tuin, maar wel over de uitgestrekte bossen vlakbij, over de vijvers en de watervallen, die er voor iedereen zijn. Over het feit dat dat een keuze is die een maatschappij en haar overheid maken, om daar ruimte voor vrij te laten. Om mensen de rust en stilte die dat groen brengt, ook en vooral dicht bij huis te geven.
- geïnspireerd door: de ochtendclub waar ik vorige week aan deelnam. Mijn dag starten met een groep sterke, eerlijke vrouwen, ik had geen idee hoeveel verbondheid en kracht dat zou geven. Dankbaar dat ik er bij mocht zijn.
- uitkijken naar: de volgende keer dat ik naar België kan. Dat stond normaal voor eind april gepland, maar met een lockdown die hier al minstens tot 26 april duurt, zit dat er uiteraard niet meer in. Het is raar, hoe ik eigenlijk al langer dan de huidige periode (we waren er nog met kerst) niet in België geweest ben en dat nu toch anders aanvoelt. Want ik mag niet gaan, ik mag de grens niet over, ik kan niet “zomaar even” naar daar. We hebben gelukkig allemaal al lang de gewoonte om online contact te houden (dat is dan weer het voordeel aan expat zijn, dat je dichtste familie al jaren mee is met Skype en consoorten 🙂 ), maar toch, ik kijk er heel erg naar uit om hen in het echt vast te pakken en efkes niet meer los te laten.
- trots op: het feit dat ik veel sport, omdat dat mijn hoofd en mijn lichaam goed doet. Dat ik merk hoe ik fysiek sterker aan het worden ben. Ik ben “er” nog niet (waar dat ook moge zijn 🙂 ), maar het doet oh zo veel deugd.
- dankbaar voor: het feit dat niemand in mijn dichtste buurt (zwaar) ziek geworden is. Dat ik morgen mijn grootmoeder telefonisch een gelukkige 92e verjaardag kan wensen en kan vragen hoe haar dagelijkse wandelingetje geweest is.
Veel moed en succes bij het zoeken naar een nieuwe job😘
Merci!
Ik maakte me al een beetje zorgen om jou, ik deed gisteren een kaartje op de post waarin ik dat al schreef.
Ik hoop zo met je mee maar ik heb dezelfde vrees als je ziet hoe vele landen reageren 🙁 triest! echt…
En wat klote van die job. Solliciteren is nu echt geen evidentie. Ik hoop dat er toch iets uit de bus komt.
Ik heb je kaartje gisteren ontvangen; na de call de brievenbus gecheckt (hier wordt ook op zaterdag post gebracht) en het zat er bij, merci!
Graag gedaan! Ik durfde op de boekenmeetup niet verklappen dat ik naar jou een kaartje gestuurd had maar ik had mijn hier blijkbaar niet kunnen houden 😀 Ik hoop dat er toch een beetje een verrassingseffect op zat 😀
Hopelijk voel je je ondertussen wat beter.
Hee, was zo fijn je eens echt te kunnen zien en horen! (Allez, via de telefoon dan :))
Ja he! Ik vond het ook tof om jou eens “gewoon” te horen, want ik heb je tot nu toe enkel nog maar horen zingen 🙂 Tot morgen?
Ow, Haaike, wat balen van die job zeg. Maar je deed wat moest voor jezelf en daar mag je toch trots op zijn! Maar ik begrijp dat het niet evident is en frustrerend om in deze tijden te solliciteren. Ik duim keihard voor je!
En ja, die hoop voor de toekomst, die heb ik ook wel, terwijl er tegelijkertijd een pessimist in mij zit die er niet in gelooft. Mensen vergeten veel te snel en als onze politiekers de moed niet hebben bepaalde beslissingen te nemen in tijden waarin het economisch goed gaat, dan gaan ze die zeker niet nemen wanneer we in het dal na deze pandemie zitten… Maar een mens moet hopen en ik hoop dat het misschien bij een groter deel individuen een positieve impact zal hebben.
Heel veel courage nog daar!
Ja, dat hoop ik ook wel, dat het op zijn minst bij individuen een verschil gaat maken. En zo hopelijk ook lange termijn ook breder.
En merci! Ik ben er op zich nog altijd overtuigd dat het de juiste keuze was om weg te gaan bij die job en ben er inderdaad wel trots op dat ik dat, ondanks de onzekerheid die het sowieso met zich meebracht, gedaan heb. ’t Is gewoon wat slechte timing gebleken, maar bon, dat kon ik toen niet weten natuurlijk.
Zo fijn om je opnieuw te lezen en zo herkenbaar! Ik ben er zeker van dat er voor jou ook iets uit deze bijzondere tijd rolt, voor ons allemaal!
Bedankt! En dat hoop ik ook!
Hou de moed erin! Na deze heftige periode komt een nieuw begin. Ik duim voor je dat je gauw iets vindt dat bij je past.
Trouwens… mooi uitzicht heb je daar! Geniet van al dat moois ondertussen!
Bedankt! En dat doe ik, genieten van het moois hier! Wat dat betreft heb ik het gigantisch getroffen met waar ik woon 🙂
Wat jammer van je job zeg, daar zit je nu toch echt niet op te wachten om zo ook van de Zwitserse RVA het gevoel te krijgen alsof je niets waard bent.. Ik vind dat heel jammer dat mensen nog zo kunnen bestaan. Wat jammer ook van de timing met het virus, gelukkig lukt het je om het hoofd boven water te houden. Ik hoop alvast dat je ondanks alles toch snel een (gepaste) job vind. Ik werk als coach bij VDAB en merk ook dat klanten die zot graag willen werken, ook bijna geen kansen krijgen door het virus. Echt schrijnend, want ze zijn zo gemotiveerd en hebben zoveel te bieden!
Nee inderdaad, het was heel jammer dat ze zo reageerden. Dat ze zich aan regeltjes moeten houden, dat snap ik, maar de manier waarop kon veel beter. Nu ja, het is wat het is, ik probeer het van mij af te zetten. Vorige week kreeg ik telefoon van een andere begeleidster en die was gelukkig veel vriendelijker.
Het is op dit moment inderdaad heel moeilijk om een kans te krijgen; lijkt mij ook wel moeilijk voor jou als coach om mensen toch gemotiveerd te houden dan.
Oh Haaike. Ik vroeg me al een paar keer af waarom het hier plots rustiger was. Maar vermits daar verschillende redenen voor kunnen zijn hoopte ik dat het een bewuste keuze was en dat je even wat meer offline wilde kunnen genieten. Ik vind het zo jammer voor je van het niet vinden van werk (hopelijk komt daar snel verandering in), maar ook dat het op de vorige job zo slecht aanvoelde. Zelf zou ik op die manier ook niet gelukkig kunnen zijn hoor. Die continue druk moet je productiviteit misschien aanmoedigen maar tegelijkertijd keldert het wel je zelfvertrouwen en mentale gezondheid. Maar dan ook nog eens net nu met die hele Corona-crisis die sowieso al super bevreemdend aanvoelt. Ik hoop ook echt dat deze periode nadien positieve gevolgen zal hebben maar zoals ook jij al aanhaalt begin ik daar al wat voor te vrezen. Zo erg dat de mensen die nu het land draaiende houden en in de vuurlinie staan nadien ook nog eens de rekening gaan mogen betalen en dat eerder aangekaarte problemen nu nog meer op de lange baan worden geschoven terwijl ze al jaren op hulp zitten te wachten. Je wordt er echt zo moedeloos en triest van wanneer je dit soort zaken leest/hoort.
Goh, het was ook deels dat meer offline willen genieten hoor. Merken dat ik het lastig had en daarom mijn vrije tijd bewust in sport en activiteiten buiten steken i.p.v. in online aanwezig zijn, zoiets.
En inderdaad, waarschijnlijk ziet zo’n bedrijf zo’n tellertje als iets aanmoedigends (en is het dat voor sommigen misschien ook), maar is het net dat wat je onderuithaalt.
Fijn om weer iets te lezen hier. Het zijn bizarre tijden en ik hoop dat er uiteindelijk ook positieve dingen uit voortkomen.
Dat hoop ik ook!
Maar meiske toch. I feel your pain. So hard.
Tijdens mijn opzegperiode heb ik outplacement gevolgd en gesolliciteerd, maar op het einde van mijn opzeg heeft mijn huisarts me toch maar weer een tijd thuis gezet. Ik ben er gewoon niet toe in staat, tot het hele circus. En ik ben zo dankbaar dat het kan, dat ziekteverlof… als ik jouw ellende lees met de werkloosheiddiensten… pfffff. En ik deze periode solliciteren… zo erg. Ik mag er niet aan denken. Gruwel.
Ik wens je heel veel succes en sterkte toe. Hou je hoofd boven water. Laat je niet teveel in de put duwen. Vergeet verdomme niet dat jij heel veel waard bent, laat je niet doen, probeer positief te blijven… maar ik weet hoe moeilijk dat is onder alle negativiteit van constante afwijzingen. Maar godverdomme, je mag dat niet toelaten. Geloof in jezelf, je bent het waard!!
Merci! Het gaat in fases: vaak ben ik er heel berustend in (“het komt wel, het is nu gewoon een kakperiode om werk te zoeken, maar bon, daar kan niemand iets aan doen”), maar er hoeft maar één zo’n vieze commentaar te komen en ik kan heel snel overhellen naar de negatieve kant. Gelukkig heb ik ondertussen een paar standaardbrieven kunnen opstellen voor jobs die ik niet wil doen, maar waar ik op basis van mijn diploma wel voor moet solliciteren van de RVA uit, waardoor ik die nu snel kan afhandelen en mij kan focussen op degene die ik echt wil doen.
Ik had het me al een paar keer afgevraagd, hoe het met je was. Gehoopt dat het feit dat het hier zo stil was geen slecht teken was. Gedacht aan je mailen om te checken, maar (nog) niet gedaan. Ik hoop dat je de positieve dingen uit je bericht kan vasthouden en dat ze de minder positieve mogen overstemmen. Dat dankbaarheid negatieve gevoelens mag overwinnen. Ik hoop mee op positieve verandering hierna en herken het gevoel van onmacht daarover. We kunnen maar beginnen met onszelf, en hopen dat we op kleine schaal één steentje in een rivier kunnen verleggen. En dan zien we wel wat er verandert.
Ja, wie weet vormen al die kleine steentjes op termijn wel een stevige dam 🙂
Het gaat gelukkig steeds beter om op de positieve dingen te focussen, merci!
Ik herken veel van je gevoelens en struggles, niet gemakkelijk allemaal he. Dikke knuffel xx
Oh, dag Eef, zo fijn dat je hier reageert!
Hoe gaat het ondertussen bij jou op het werk? Dikke knuffel terug xxx
pff veel heftige dingen. Heel stresserend omtrent je job. Kan je nu definitief geen steun krijgen van Zwitserse overheid?
‘k moest aan je denken vanochtend toen ik las dat Belgische overheid nu toch zich zou engageren om vluchtelingenkinderen van Griekse eilanden op te nemen.
Ja, ik heb het ook gelezen, heel blij om (nu weliswaar hopen dat het er ook effectief van komt).
Ik ga wel steun krijgen, maar het zal waarschijnlijk met enkele maanden vertraging zijn i.p.v. onmiddellijk (met alle technische werkloosheid, die er door de Coronamaatregelen gekomen is, zijn die diensten overspoeld door aanvragen, dus heb ik nog steeds geen definitieve bevestiging gekregen hoe lang ik nu effectief ga moeten wachten). Gelukkig heb ik wel wat spaargeld om die periode te kunnen overbruggen, maar het zou natuurlijk toffer geweest zijn dat niet of minder te moeten gebruiken. Ach ja, het is wat het is, op zijn minst is dat spaargeld er; er zijn er die het pakken slechter hebben wat dat betreft.
Ik word er triest van als ik dat allemaal lees – ik volg het nieuws niet zo, dus ik heb geen idee wat er (buiten het virus) aan de hand is in de wereld. Wel weet ik dat er just niks gaat veranderen: mensen staan te popelen om op een vliegtuig te springen en weer elke dag in de file naar Brussel te gaan staan. Zeker nu zelfs afgeraden wordt om het openbaar vervoer te nemen, gaan nog meer mensen de luxe van een auto leren kennen. Ja ik zie de toekomst ook zwartgallig in, zeker nu we de droogste lente in decennia aan het meemaken zijn. Maar intussen gaan we lustig door met alles volbouwen en alles verharden… Goe bezig.
Anyways, ik ben blij te lezen dat het al bij al goed met je gaat (of ging, want intussen zijn we natuurlijk een maand verder). Ik hoop dat intussen je jobzoektocht wat beter gaat. En dat Zwitserland toeristen toelaat van de zomer want ik heb harder dan ooit nood aan bergen (maar ik ben realistisch en vrees er dus voor).
Voordeel aan laat reageren op reacties (sorry!) is dat het jouw reis naar Zwitserland ondertussen toch al wat realistischer geworden is. Hier gaan de grenzen met Duitsland, Frankrijk en Oostenrijk alleszins open op 15 juni. Blijft natuurlijk nog de vraag of dat de hele zomer het geval gaat zijn, want een tweede golf is natuurlijk niet uit te sluiten. Waar zouden jullie naartoe gegaan zijn? Als het het hotel in Zinal was, weet je dan al of er een alternatief is, nu er daar zo’n zware brand geweest is?
Ik blijf ook afwachten, ze kunnen de grenzen inderdaad altijd weer sluiten! Ik vraag me ook af of ze dan meer grenscontroles gaan doen, wat de reistijd aanzienlijk kan verlengen (en ’t is soms al zo’n heisa in Basel…) We gaan niet naar Zinal, nee, dat was normaal begin deze maand dat ik daar naartoe ging 🙂 Geen idee eigenlijk of die open kunnen gaan… We gaan naar Fiesch! Appartementje gehuurd. Om op hotel te gaan ben ik momenteel precies niet zo happig, al gaan we het natuurlijk wel moeten doen op de heen- en terugweg.
Hopelijk kan jij binnenkort ook weer een keer naar België komen!
Oh, naar Fiesch, super! Dan moet ge zeker de wandeling van Bettmerhorn naar Eggishorn eens doen, die is keimooi! Op hotel gaan, zou ik nu ook nog niet doen, tenzij het niet anders kan. Wij zijn al eens een weekendje naar de Alpen geweest met Hemelvaart, maar inderdaad ook in een appartementje.
En ja, we komen binnenkort naar België! Kijk er naar uit iedereen terug te zien 🙂