Post uit 2009 (5)

Tien jaar geleden deed ik een Eramusuitwisseling in Cottbus. Ik hield toen een blog bij waarop ik – in briefvorm – familie en vrienden in België op de hoogte hield van wat ik daar deed. Er verscheen weliswaar bijlange niet zoveel als wat ik effectief allemaal deed / bezocht, maar dit jaar herpubliceer ik die vijf berichten. Vandaag de vijfde en laatste blogpost:

Potsdam, stad “avec ou sans souci”?

Hey iedereen, 

weeral bijna een maand geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Ik heb het dan ook al enorm druk gehad door werk voor de univ. Neem daarbij ook nog dat ik elke uitstap die het internationaal bureau maakt, wil meepikken (ik ben hier tenslotte maar 5 maand) en het wordt waarschijnlijk al duidelijk dat ik gewoonweg geen tijd heb om mij te vervelen. Laatste waar ik jullie over verteld had was Wroclaw en een weekje daarna volgde Potsdam (we spreken nu over 25 april…), dus ga ik maar gewoon daarmee voort (zo blijven jullie niet snel, maar toch chronologisch toch op de hoogte 🙂 ).

De begeleiders van het internationaal bureau hadden een gidse voorzien, die ons al aan het station opwachtte en direct duidelijk maakte dat ze eigenlijk heel weinig tijd had. En dat zouden we merken ook…

Eerste op het programma was de Nikolaikirche, die spijtig genoeg in de steigers stond. Net zoals in Dresden is ook deze kerk grotendeels heropgebouwd na WOII. Men wil ook vanaf dit jaar starten met de wederopbouw van het stadspaleis. Als reden had onze gidse “dat het er dan zo weer zou uitzien als vroeger”. Nu ja, ik kan dat enerzijds wel begrijpen, maar anderzijds als alles er altijd moet uitzien zoals vroeger, waar laat men dan nog plaats voor vernieuwing en verandering? Dat ze het Hotel Mercure, een DDR-bouw, hiervoor gaan afbreken, vond onze gidse ook niet echt een probleem “we breken toch maar drie DDR-gebouwen af”. Ja inderdaad, “maar” drie, maar wel de drie belangrijkste…
Het is natuurlijk makkelijk om commentaar te hebben als je er zelf niet van dichtbij mee te maken hebt, maar ik heb ondertussen toch wel gemerkt dat ze hier in (Oost-)Duitsland soms toch wel problemen hebben met hun verleden. Enerzijds natuurlijk het Nazi-verleden, maar ook de DDR willen sommigen hier zo snel mogelijk vergeten. En die sommigen zijn blijkbaar vaak de mensen uit het vroegere westen, die alles van de DDR slecht vinden en dan ook niet meer willen dat daarvan nog iets te zien is. Dat de “ossies” daar zelf soms niet mee akkoord gaan, is blijkbaar niet zo belangrijk. Of zoals iemand mij hier eens zei: “Zolang de Muur er stond, waren we de arme sukkeltjes die dringend hulp nodig hadden. Op het ogenblik dat de Muur viel, is die hulp veranderd in het opdringen van hun mening”. Vrij zwart-wit gezegd natuurlijk, maar het toont wel aan dat de “grens” nog niet helemaal verdwenen is.
Maar terug naar Potsdam, verschillende mensen (ik kan er mij bij aansluiten) vinden het spijtig dat men blijkbaar niet altijd beseft dat een stad evenveel uit haar “mooie geschiedenis” bestaat als uit de lelijke littekens. Beide zijn een deel van de stad en hebben ze gevormd. Mag men dan zomaar beslissen de littekens weg te halen en te doen alsof het altijd perfect en mooi was (zoals in Dresden min of meer gebeurt)? Gaan ze van Potsdam een tweede Dresden maken? Hun paleis hier heeft dan misschien wel de naam “Sanssouci”, op gebied van gebouwen gaat het hier allesbehalve “zorgenloos”…

Zoals al gezegd had onze gidse niet veel tijd, dus had ze ook absoluut geen zin om nog meer daarover te zeggen, dus liepen (en dat “lopen” mogen jullie vrij letterlijk nemen…) naar Park Sanssouci. Daar bezochten we de “Neue Kammern” of “Nieuwe vertrekken”, een zijgebouw van het hoofdpaleis. Vroeger was dat de orangerie (maw de serre), maar Friedrich II, koning van Pruisen in de 18e eeuw, wilde een groot gastenverblijf en liet de orangerie daarom ombouwen. Binnen mochten we geen foto’s nemen, maar alleszins, zijn gasten mochten niet klagen 🙂 Ze willen daarbinnen wel zeker zijn blijkbaar dat je absoluut niks aanraakt, want vb. aan alle stoelen is vanaf de leuning tot de zitting een touwtje gebonden, zodat je niet kan gaan zitten en daarnaast staat er in elke zaal nog een wachter te loeren.

Na het bijgebouw gingen we naar het paleis zelf, dat we niet bezochten (gelukkig eigenlijk, want ik ga er met een cursus toch nog naartoe). Onze gids had wel heel snel nog een beetje uitleg, maar dan hebben de tutoren van de internationale dienst haar vriendelijk duidelijk gemaakt dat ze anders wel naar haar volgende afspraak mocht gaan en dat we onze plan wel zouden trekken. Eindelijk rust en tijd om wat foto’s te nemen 🙂 Onder andere een groepsfoto natuurlijk:

In het park zelf zijn nog een paar andere kleinere gebouwen te zien, met o.a. een molen “gebouwd voor een rustiek landelijk gevoel” en het Chinese paviljoen.

Friedrich II ligt ook begraven bij het paleis, al heeft het wel eventjes geduurd voor hij daar terechtgekomen is. Hij wilde zelf – volgens zijn filosofisch denken – begraven worden zonder pracht en praal (al heeft hij tijdens zijn leven zijn filosofie toch niet helemaal toegepast bij de bouw van zijn paleis, want hij liet speciaal een “originele oude romeinse ruïne” bouwen, omdat hij zicht daarop wilde hebben vanuit zijn paleis. Zo “sober” leefde hij dus ook niet :)). Maar zo een begrafenis was natuurlijk helemaal niet gepast voor een koning, dus toen hij stierf werd hij wel met veel vertoon begraven. Uiteindelijk werd hij in 1991 (ruim 200 jaar na zijn dood) toch nog begraven op hetzelfde stuk grond waar zijn honden ook lagen (dat was ook zijn wens). Na een middagpauze in het park gingen we weer richting centrum, langs de Friedenskirche en de Brandenburger Tor.

Niet te verwarren met die in Berlijn natuurlijk, maar eveneens een stadspoort waar men vroeger langs moest passeren om naar de stad Brandenburg te gaan.

Omdat het echt wel ongelofelijk warm was (zie ook de blauwe lucht op de foto’s :)), begon iedereen wel zin te krijgen in een ijsje, dus hebben we ons een goed plekje uitgezocht in het “Holländisches Viertel”.

Nog een laatste blik op de Nauener Tor, samen met de Brandenburger Tor een van de drie nog overgebleven stadspoorten.

Zo, ik probeer snel over mijn volgend “avontuur” te schrijven (driedaagse Erfurt – Weimar – Buchenwald – Eisenach), maar ik beloof niks qua snelheid want heb dat de vorige keer ook gezegd en daar is toen niet veel van in huis gekomen 🙂

Ik had achteraf bekeken niet enkel “niets qua snelheid”, maar beter “helemaal niets” beloofd, want hiermee eindigden de berichten op mijn toenmalige Cottbusblog. Enerzijds jammer, want het zou leuk geweest zijn om van elke uitstap een verslagje te hebben. Anderzijds kan ik moeilijk “kwaad” zijn op mijn toenmalige zelf dat ik genieten boven schrijven plaatste 😉 . Misschien plaats ik deze zomer nog wel wat vervolgberichten met enkel foto’s…