Waarom ik bleef

Een jaar geleden was het, vorige week. Dat ik niet alleen de toekomst verloor die ik dacht te hebben, maar plots ook alleen kwam te staan, in dit Zwitserland dat ondertussen het mijne geworden is, maar tegelijk nog zo vaak vreemd is. Nina van Liquid skies vroeg mij een tijdje geleden waarom ik na de breuk niet teruggekeerd ben naar België: was het werk daarin doorslaggevend, was het enkel de liefde voor Zwitserland of speelde er toch nog iets anders?

Geen makkelijke vraag, want eerlijk gezegd ben ik in die eerste dagen vooral meegegaan met de flow. Ik heb er absoluut aan gedacht om terug te keren, maar eigenlijk is dat beperkt gebleven tot de eerste twee à drie dagen. Toen zat ik er immers compleet door en had ik zo nood aan mijn familie dat het mij niet mogelijk leek om 700km van hen verwijderd te zijn. Maar op het ergste moment naar daar vertrekken, een paar dagen uithuilen in hun armen en leuke dingen doen met hen, bleek voldoende om die eerste klap op te vangen. Sowieso moest ik ook wel terug, want ik had op het werk een tijdelijk contract getekend dat liep tot eind juli, op dat moment nog drie weken. Ik ben daar kwaad om geweest op J., omdat ik het gevoel had dat hij mij in die situatie gebracht had, dat hij die keuze in mijn plaats gemaakt had: hij had in mei immers gewacht mij te vertellen dat hij verliefd was op E. tot ik terug gestart was met werken omdat ik dan tenminste een inkomen had en dus hier kon leven zonder hem, maar zag daarbij over het hoofd dat hij mij daarmee vastzette voor drie maanden… Nu ja, uiteindelijk, het was wat het was en als ik écht absoluut weg gewild had op dat moment, dan had ik altijd wel een manier kunnen vinden om dat contract te verbreken.

Maar dat deed ik niet en dus keerde ik terug. Dat ik dankzij een collega meteen kon verhuizen, deed veel: zo werd ik immers niet continu geconfronteerd met hem en ons appartement dat het onze niet meer was. Voor de rest zijn die weken eigenlijk in een soort waas voorbij gegaan: verhuizen, werken, wenen, slapen. Repeat. En skypen met het thuisfront, dat ook. Hoe zij op een soort stand by stonden, waardoor ik op elk moment wanneer ik daar nood aan had – en dat was vaak – wel iemand kon bellen… Temidden van die waas kwam echter ook het besef: “hey, ik sta hier nog, ik ben nog altijd aan het werk, ik leef”. En met dat besef ook een realisatie. Zwitserland was dan misschien wel voornamelijk zijn keuze – omdat hij het land al kende en hier werk vond -, het verhuizen naar het buitenland was dat niet. Ik wilde dat al já-ren, realiseerde het een eerste, beperkte keer met mijn Erasmusuitwisseling en wist sindsdien met zekerheid dat ik ooit terug zou vertrekken. Dat ik in hem iemand vond die dat ook zag zitten, maakte de stap natuurlijk makkelijker, maar daarom niet minder de mijne.

Bovendien, en dit gaat misschien hard klinken voor sommigen, wat wachtte er op mij in België? Mijn familie, ja, absoluut. Zij zijn en blijven de enige reden dat ik de optie dat ik ooit nog terugkeer, open houd.
Maar werk, dat had ik er niet meer en hoewel ik het inhoudelijk graag deed – liever dan wat ik nu doe -, ben ik kapot vertrokken in het bureau waar ik toen werkte. Zou ik daar nog terug willen? Iets anders zoeken? Ik weet het niet.
Een huis, dat had ik er ook niet meer. Mijn eerste woonst in Brussel, die voelde niet echt goed. En mijn tweede, tja, dat was zijn appartement. Ja, ik had een tijdje kunnen intrekken bij mijn ouders; mijn broer en zijn vriendin – toen net op zoek naar een appartement – stelden zelfs voor om samen iets te zoeken. Maar iets in mij voelde aan dat ik nood had aan een plek voor mijzelf, of ik die nu hier of daar moest zoeken.
Vrienden, ja, die heb ik er. Maar, hoe jammer ik het ook vind, het zijn er weinig. Niet meer dan ik er hier heb. Het is iets dat mij vaak pijn doet, maar ik blijk geen goed mens voor vriendschappen – of misschien heb ik gewoon nog maar zelden de juiste mensen ontmoet. Dit is niet het moment om daarover te schrijven – misschien doe ik dat later nog wel eens -, maar dus ook daar: terugkeren naar vrienden betekende evenzeer vrienden achterlaten.
Het ding is: België was mijn thuis. Maar het is dat nu niet meer. Dus waarom zou ik er terugkeren?

En misschien nog het belangrijkste van alles: niet meteen terugkeren, betekende niet dat ik nooit nog kon terugkeren. Ook al maakte ik  de keuze om te blijven, moest dat tegenvallen alleen, dan kon ik die keuze altijd weer omkeren. Want keuzes zijn niet definitief, beslissingen staan niet vast. Teruggaan naar België, blijven in Zwitserland, verhuizen naar een ander land… het was allemaal mogelijk en dat gaf eigenlijk vooral een enorme rust.

Heb ik schrik gehad of het alleen zou lukken? Absoluut. Maar tegelijk gaf het feit dat ik overeind bleef mij genoeg zelfvertrouwen om die angsten tegemoet te treden i.p.v. er voor weg te lopen. Want wat was het alternatief: mijn angsten laten winnen en mogelijk de rest van mijn leven spijt hebben van mijn keuze?

En dus luisterde ik naar mijn hart. Een hart dat mij liet weten hoe het verlangde naar de rust en ruimte van dit nieuwe land. Een hart dat sprongetjes maakte en maakt bij de schoonheid van de natuur hier. Een hart dat mij liet weten dat ik hier een nieuwe thuis aan het opbouwen was, met vrienden, met werk, met hobby’s… Ook de – zeer aanwezige – rationele persoon in mij zag geen reden om te vertrekken: ik kon geld lenen als buffer – al heb ik het uiteindelijk nooit nodig gehad, het gaf zo’n rust te weten dat het er was -, ik koos een appartement dat ik zeker kon betalen (wat geen evidentie is hier) en ik ging op het werk vragen om onmiddellijk een contract van onbepaalde duur te krijgen i.p.v. eerst nog eens een tijdelijk contract te moeten doorlopen, zodat ook daar onrust en onzekerheid verdwenen.

Het zijn zware maanden geweest. Maanden waarin ik mijzelf vragen stelde die ik tevoren niet stelde. Misschien had moeten stellen, misschien soms liever had laten rusten. Maar het zorgde ervoor dat naar boven kwam wat belangrijk is. Wat essentieel is, wat dat niet is. Ook al ben ik er nog niet, het is mij wel duidelijker geworden welke weg ik wil gaan. Ik ben er kwetsbaarder door geworden, maar ook zoveel rijker.

Ik ben bang geweest. Ik ben het soms nog. Maar de basis zit goed en dus ben ik gegaan voor mijn droom. Leef ik die nu. Het is geen perfecte droom, dat niet. Maar het is wel de mijne.