Week 2015/47&48 in woord en beeld

Wanneer dit bericht verschijnt is het al weer een maand (!) geleden, maar ook hier waren de aanslagen in Parijs uiteraard het belangrijkste topic in het nieuws. Wij kijken nog steeds naar het Belgische nieuws en dus zagen we in de nasleep ook de beelden van Brussel in fase 4. Brussel, toch een beetje mijn stad, boordevol militairen, een beeld dat mij triestig maakt en tegelijk ook kwaad. Kwaad omdat ik het gevoel heb dat de terroristen zo exact bereiken wat ze willen. Triestig omwille van al de angst die niet alleen het terrorisme zelf, maar ook zo’n reactie erop creëert. Omdat het zo zinloos is om daar schrik voor te hebben. Er zijn zoveel gevaren die veel reëler zijn dan terrorisme, hier bij ons in Europa. De kans dat mijn vader op zijn fiets doodgereden wordt, is veel groter dan dat hij bij een aanslag omkomt, de kans dat mijn moeder kanker krijgt is veel groter dan dat ze bij een aanslag omkomt, verdorie, het hoeft zelfs niet eens een ongeval of een ziekte te zijn. Iemand kan ook gewoon een glaasje aan het drinken zijn met vrienden en plots neervallen om nooit meer op te staan. En toch leggen die angsten ons (terecht!) niet lam. Omdat een mens anders nu eenmaal niet meer kán leven. Waarom laten we de angst dan wel toe als het om terrorisme gaat? Waarom is de angst voor die paar fanatici groter dan de angst voor het “dagdagelijkse”?

Triest werd ik ook van alle berichten over Molenbeek. Je hoort mij zeker niet ontkennen dat daar problemen zijn (dat zou nogal een kop-in-het-zand-attitude zijn en daar is ook niemand mee gebaat), maar aangezien wij zelf in Molenbeek gewoond hebben, weet ik ook dat het daar meer is dan dat. Je mag mij gerust blind voor de problemen noemen, maar ik word triest van mensen die door gebeurtenissen als deze blind worden voor de andere kant. Tot in het buitenland toe, waardoor collega’s Johan bezorgd kwamen vragen of met onze familie alles in orde is (en dan verbaasd zijn als wij overtuigd “ja natuurlijk” antwoorden)…

Gelukkig was het tegelijk een van de drukste weken op studiegebied waardoor ik mij niet al te veel kon opjagen in het nieuws… Al was het daarom niet minder hallucinant wat ik las, kijk maar wat architect Adolf Loos te vertellen heeft over mensen met tatoeages: dat zijn volgens hem gedegenereerde criminelen, wat hem tot de conclusie leidt dat gedecoreerde (of “getatoeëerde”) gebouwen niet meer gebouwd mogen worden. Zijn tekst dateert uit het begin van de 20e eeuw, zijnde ook de periode waarin het modernisme opkwam, maar dan nog weet ik niet goed of ik die uitspraken hilarisch dan wel om te bleiten moet vinden. Zo is de zin “wanneer een getatoeëerde in vrijheid sterft, is hij enkel maar gestorven enkele jaren voor hij een moord zou plegen” zo absurd dat ik niet anders kan dan mijn hoofd eens schudden en er mee lachen. Maar dan te bedenken dat dat soort architecten onze maatschappij moest vorm geven… 😉

Bovenstaande tekst bracht mij niet in een stresskramp, dat deden de vele anderen echter wel. En stress, dat staat hier gelijk aan veel chocolade en andere ongezonde rommel. Was ik nog zo naïef te denken dat ik daar na die suikervrije maand wel beter tegen zou kunnen, dan blijken een paar moeilijke dagen en één zwak Sinterklaasspeculaasmoment voldoende om te hervallen en naar de winkel te spurten achter een doos zeevruchten om die vervolgens in één vreetbui op te boefen. Het blijft hier soms echt nog teveel een “alles of niets”-houding: als ik mijzelf, zoals in oktober, uitdaag, dan lukt het wél, stress of niet. Maar haal de “druk” weg en ’t is blijkbaar weer om zeep.

Onrustige en korte nachten helpen daar natuurlijk ook niet bij, al waren we de avond voor de presentatie al bij al toch voor middernacht klaar (zou dat volwassen worden zijn, geen nachtje door moeten doen om een presentatie af te werken?). Ik haalde zelfs nog net mijn laatste reguliere trein, al blijf ik fan van de nachttreinen hier: je betaalt er wel 5 CHF meer voor, maar er rijdt tenminste de hele nacht door één trein per uur. Eat that NMBS, bij wie ik ten laatste om 23u30 in Brussel moet vertrekken als ik nog bij mijn ouders wil geraken.

Vrijdag was de presentatie en er kwamen – uiteraard – wel wat opmerkingen, maar ook veel positieve commentaar. Een hele opluchting, want ik heb de afgelopen week verschillende keren op het punt gestaan om een mailtje te schrijven naar mijn prof en groepsleden om te zeggen dat het niet zou lukken en dat ik dit semester oversla (want daar zou het op neerkomen). Blij dus dat ik uiteindelijk toch ergens de energie vond om door te zetten (maar ook: schop onder uw gat Peeters, waar is al dat zelfvertrouwen toch naar toe?!).

De rest van de week kan als “verwenmoment” samengevat worden: vrijdagavond zelf met pralines als bedankje voor Johan (die heeft wel wat moeten verdragen, vrees ik) en beloninkje voor mijzelf, een glas Martini en de start van een Harry Potter-read-a-thon.

Zaterdag gingen we een toertje lopen en daarna een hele namiddag luieren in de thermen.

En zondag was het genieten van de eerste sneeuw dit jaar, zodanig zelfs dat ik mij ’s ochtends echt moest inhouden om Johan niet wakker te roepen om naar de sneeuw te komen kijken 🙂
In de namiddag ging ik mountainbiken: de eerste zes kilometer als begeleider van een lopende Johan, daarna alleen richting de top van onze “huisberg”. Ongeveer 500 hoogtemeters verder zaten de temperaturen onder het vriespunt en ik in middenin een mooi sneeuwlandschap. Zaaaalig!

De week erna rustte ik vooral uit. Ik bestelde wel al een boek dat nuttig zal zijn voor de paper die ik moet schrijven en kreeg onverwacht te horen dat het mij gratis zal worden opgestuurd. Toffe Duitsers!

Ik snuisterde rond in een boekenwinkel in Zürich, eigenlijk op zoek naar een goed notitieboekje om een agenda te maken, maar ik keerde – toch wat dat betreft – met lege handen terug. Een van beide onderstaande exemplaren ging echter wel mee naar huis, al heb ik een tijdje staan twijfelen welke ik nu de mooiste vind 🙂 Welke zouden jullie nemen?

Vrijdagavond bekeken we The Martian in de cinema (niet slecht, maar ik heb al veel betere films in het genre gezien) en ontdekten we een Italiaans restaurantje met fake salami’s en hespen als decoratie, maar met echte, lekkere ravioli op mijn bord!

Zaterdag was er nog meer sneeuw gevallen, waardoor we ook bij ons, beneden in het dal, volledig onder een laagje bedekt waren. Ideaal voor de tweede looptraining van 10km deze week met het fantastische geluid van krakende sneeuw onder mijn voeten.

Zondag ging ik opnieuw lopen en hoewel het mijn saaiste training ooit was, kwam ik toch met de slappe lach thuis. Ik trainde immers voor het eerst in lang op hartslag, maar koos, na de lange afstand van de vorige dag, voor een recuperatietraining. Alleen wilt dat in mijn geval zeggen dat ik ruim een uur liep over een toertje van 6,5 km (weliswaar met wat hoogtemeters) en bij momenten dus meer op een snelwandelaar dan op een loper leek. Dat had wel als voordeel dat ik langs de boerderij kon passeren om nog wat eieren te kopen, want aan dat tempo is het risico op een gebroken ei echt wel te verwaarlozen. Die slappe lach kwam er dan ook toen ik op het einde een voetganger kruiste en besefte hoe belachelijk ik er eigenlijk wel niet uitzag, al snelwandelend/lopend met mijn hartslagmeter en doosje eieren in de hand.