Week 2015/50 in woord en beeld

Dat België al wel eens als Absurdistan omschreven wordt, is nogal bekend. Maar wie zou verwachten dat een supergeorganiseerd land als Zwitserland ook al wel eens meedingt naar de titel? Deze week las ik namelijk dit artikel over de Zürichse havenkraan, deel van het kunstproject “zürich transit maritim” dat van april 2014 tot januari 2015 in het centrum te zien was en de fictieve impact toonde van hoe Zürich er had kunnen uitzien als het zich als havenstad had ontwikkeld. Dat er veel rond het project te doen was, hadden we al gemerkt: voorstanders vonden het een geslaagd kunstproject, tegenstanders weggesmeten geld. Zoals dat dan gaat, werd er uiteraard ook een initatief “Neen aan de havenkraan” opgericht en die halen (deels) hun gram nu – bijna een jaar na de afbraak! – de Zürichse gemeenteraad een nieuw artikel toegevoegd heeft aan de bouwwetgeving. Dat artikel bepaalt dat er geen niet doelgerichte marine infrastructuur in de stedelijke kernzone mag gebouwd worden; iets wat eigenlijk ronduit belachelijk is, niet alleen omdat de kraan ondertussen al verdwenen is, maar ook omdat de kans dat er hier plots een industriële haven wordt uitgebouwd nogal – om het zacht uit te drukken – minimaal is. Bovendien zijn kunstprojecten er niet mee uitgesloten!
Nu ja, blijkbaar was het goedkoper om dit artikel toe te voegen dan om het initiatief af te wijzen (iets wat officieel nooit gebeurd is: het antwoord op het initiatief werd alleen telkens zodanig lang uitgesteld dat de bouwvergunning én de bouw én de afbraak al gebeurden). Hadden ze dat gedaan, dan had er immers een referendum plaats moeten vinden en dat kost uiteraard nogal wat.

Zwitserland op zijn Kafkaiaans: check!

Deel twee volgde al een dag later toen ik in de krant las dat de luchtmacht tegenwoordig nogal wat klachten over geluidsoverlast krijgt. Reden daarvoor: die is veel meer aan het trainen dan de vorige jaren, aangezien ze vanaf 2020 voltijds in werking moet zijn. En wie nu denkt: euh, is dat niet altijd zo? Wel neen, hier in Zwitserland vliegen straaljagers e.d. momenteel enkel tijdens de kantooruren. Dat was vorig jaar al hilarisch toen we lazen over een vliegtuigkaping in het Zwitserse luchtruim, waarbij de Italiaanse luchtmacht moest ingrijpen, want ah ja, ’t was na de kantooruren… Blijkbaar heeft Zwitserland momenteel een akkoord met Frankrijk en Italië dat zij het buiten die uren overnemen, maar vanaf 2020 doen ze het dus helemaal alleen. Flink he seg 😉

Na een enthousiaste zwemmaand augustus (lang leve de meren hier!) duurde het tot deze week voor ik nog eens in mijn badpak kroop. Uiteraard niet in een meer dit keer, wel in het zwembad. En zoals dat altijd gaat met zo’n sportdingen: waarom heb ik er zo lang over gedaan om dat weer op te nemen?!

Donderdag wisselden we eindelijk onze zomerbanden in voor winterbanden, een kostelijk grapje, want ze moesten allemaal vervangen worden, auwtch. Dat zorgde er ook voor dat de garage met een uur niet toekwam en ik mijn looptraining dan maar eindigde met op de bus naar huis te stappen. Ik wilde deze dag trouwens eindelijk ook nog eens bloed gaan geven, maar na twee gelukte pogingen bleek er opnieuw een reden te zijn om mij te weigeren. Na respectievelijk 57 minuten i.p.v. 60 minuten op voorhand toekomen (en dus te laat), nog niet lang genoeg teruggekeerd zijn uit Egypte en een belachelijk klein wondje aan mijn vinger hebben, bleek nu dat mijn hemoglobine te laag was. Een veel begrijpelijkere reden dan de vorige, ik geef het toe, maar desondanks wel jammer dat ik er maar niet in lijk te slagen regelmatig bloed te geven.

Op vrijdag strafte mijn lijf mij voor de verwaarlozing van de afgelopen weken: mijn rug zit – weer maar eens – geblokkeerd. Gelukkig niet in een zodanige mate dat ik niet kan bewegen, maar een houding vinden waarin ik geen pijn heb, blijkt desondanks onmogelijk. De voltaren en masserende handen van Johan werden dus ingeroepen om het hopelijk een halt toe te roepen voor ik weer op een kinesist aangewezen ben. Boehoe voor mijn lijf (en boehoe voor mijzelf om er onvoldoende voor te zorgen).

Het skiën dat we gepland hadden in het weekend werd logischerwijs geschrapt, al waagde ik mij wel aan een mountainbiketocht. Eentje van de langzame, platte, boomwortel- en andere obstakelvrije soort, maar het deed wel deugd om wat te kunnen bewegen, ook voor mijn rug zelf, want die voelde ’s avonds al ietsje beter aan.

Zondag waagden we ons dan ook op citytrip naar Bern. Een uitgebreid verslagje volgt ooit nog wel (maar ge weet, dat kan hier efkes duren), maar kort samengevat is het een mooi stadje met een fantastisch zicht op de Alpen en een van de grappigste christelijke kerken die ik al ooit zag. Niet op het eerste zicht te zien, maar glasramen zoals onderstaande met een verklede, muziek spelende en dansende Dood vind ik toch wel vrij hilarisch. Dat er bij de glasramen ter ere van de gildes ietsje verder ook eentje gewijd was aan de “Gilde van de apen” maakte dat we bijna met de slappe lach naar buiten gingen. Zeker een bezoekje waard alleszins (om nog wel meer redenen dan de Münster natuurlijk).