Week 2016/17 in woord en beeld

Een week waarin lente en herfst met elkaar vochten om de macht en dat zorgde voor een afwisseling van binnen- en buitenactiviteiten.
Tijdens een van de regenbuien las ik nog wat verder in de stapel magazines die ik aan het verkleinen ben. Meestal valt dat onder de noemer “ontspannende lectuur”, al had het deze week een beetje weg van een horrorverhaal. Want serieus, kinderen die letterlijk het bloed vanonder hun moeders nagels halen, brrr 😉

Le petit requin

Een blijere moeder kwam ik tegen in de supermarkt, waar er een stickerverzamelactie liep. Deelnemen aan zo’n dingen doe ik nooit, maar ik vraag wel altijd aan de persoon achter mij of hij of zij er iets mee kan doen. Dat bleek ook dit keer het geval, al was deze vrouw blijkbaar zodanig blij met de extra stickertjes dat ze naast vijf keer bedanken ons prompt haar gratis gekregen vaatwastabletje aanbood. Totaal niet nodig, maar wel tof 🙂

Le petit requin

Aangezien ik in de nacht van woensdag op donderdag verschrikkelijk slecht sliep, lukte het mij donderdagochtend niet om mijn moed te verzamelen voor een looptocht. Iets waar ik mijzelf tegen de middag, toen ik naar de universiteit vertrok, wel voor vervloekte, want veel andere mogelijkheden bleven er deze week niet meer. En dus besloot ik van de univ naar huis te lopen, goed voor 19km. Mijn rugzak hield ik zo licht mogelijk door mijn loopbroek als “legging” onder mijn kleedje te dragen en mijn loopjasje als vestje te dragen. ’t Zal er niet zo elegant uitgezien hebben, maar hey, met een zware lading lopen zou dat ook niet geweest zijn 🙂 Al kon die lichtere rugzak niet vermijden dat ik de laatste 200m te voet aflegde. De trappen en korte klim tot bij ons thuis, dat kon er echt niet meer bij…

Le petit requin

De dag erna was een boordevolle lesdag met ’s ochtends onze gewone les, ’s middags een bespreking met een medestudente voor een opdracht en in de namiddag een lezing. Gelukkig is de campus groen genoeg om toch een beetje lentegevoel mee te pikken tussendoor.

Le petit requin

Zaterdag zorgde het slechtere weer voor een aanval van opruimwoede bij Johan, eentje die mij uiteindelijk ook in gang zette en zorgde voor een aanval van nostalgie: correspondentie met een pennenvriendin uit Frankrijk, briefjes van vriendinnen uit de lagere school die duidelijk verraden in welk tijdperk wij opgroeiden 😉 , kerst- en verjaardagskaartjes… Het merendeel verdween bij het oud papier, maar een paar hield ik toch bij for old times’ sake. Al zorgde vooral de hoop weggewerkte of naar de berging verhuisde administratie voor een halflege i.p.v. overvolle boekenkast. Niet dat dat lang zo zal blijven, want het plan is om hier o.a. mijn architectuurboeken te zetten, zodat er in de living meer plaats is voor fictie.

Le petit requin

Zondag deden we beiden nog een lange looptraining, al zorgde een aanval van mottigheid voor een inkorting van de mijne. Ik was dan ook heel content dat die ene trein per uur die doorrijdt naar een halte op mijn looproute, er net dan passeerde. De rest van de dag was de zetel mijn favoriete plek, al kon ik van daaruit gelukkig wel leuke plannen smeden voor de komende weken: we kozen een route voor onze trektocht door de Alpen en verstuurden de bijhorende mailtjes naar de hutten in de buurt van St. Moritz en de Berninapas. Ook het weekendje Mulhouse dat ik Johan cadeau deed voor onze vier jaar samen werd concreet. Al bij al toch nog een productieve zondag dus 🙂

Le petit requin

8 reacties

  1. Grappig, ik doe dat ook altijd de puntjes of andere spaaracties doorgeven aan de klant achter me 🙂 Jeej! Je hebt ook (nog) pennenvriendinnen (gehad)!

    • Hihi 🙂 Ik was eigenlijk wel verbaasd te zien dat ik met één pennenvriendin (een meisje dat ik op vakantie leerde kennen) bijna twee jaar geschreven heb, herinnerde mij niet dat dat zo lang geduurd heeft.

  2. Hihi, ook hier liggen er nog brieven die ik vroeger naar mijn ‘pen pals’ schreef van over de hele wereld. Soms tenenkrullend om terug te lezen, maar ook wel enorm grappig :-).

    • Ja echt he. Ik ben hier plat van het lachen gegaan met een briefje van een vriendin op de lagere school, waarin ze haar “vriendje” beschreef, die “mooi en gewelddadig” was. Geschreven niet zoveel verschil met “geweldig”, maar in betekenis toch echt wel iets heel anders 🙂

  3. Haha, dat van die stickers en spaarkaarten doe ik ook. Al hou ik zelf de mensen voor me in de gaten en geef het dan vervolgens buiten aan hen. Dat opruimen doe ik zelf ook regelmatig – al overleeft mijn doosje met brievencorrespondentie wel steeds die opruimwoede. Blijkbaar ben ik nogal een sentimentele.

    • Hihi, ik heb die brieven ook jaren allemaal bijgehouden uit sentiment hoor! Nu heb ik er per persoon eentje bijgehouden. De eerste of de grappigste of de langste… Zo heeft mijn sentimentele zelf nog iets om af en toe in terug te lezen en is mijn opgeruimde zelf tegelijk blij dat het niet meer zo’n hoop is 😉

  4. Ik erger mij soms ook aan van die taalfouten – het kan ook aan ons te visueel voorstellingsvermogen liggen. Pijnlijk.
    Echt, Instagram zou de ideale social media zijn voor jou, met dit soort foto’s, je moet ze alleen nog vierkant maken 😉
    Hartjes voor St. Moritz! Benieuwd naar jullie trektocht.

    • Ik heb Instagram al wel overwogen (en dan zou ik deze berichten inderdaad eerder daar doen dan hier op de blog), maar voorlopig doe ik het om twee redenen toch niet: ’t is dan wéér een sociaal platform waar ik (teveel) tijd op kan doorbrengen en zonder smartphone is het ook niet zo voor de hand liggend. Maar wie weet komt het er ooit nog wel van (tegen dat de rest van de wereld het beu is waarschijnlijk 😉